Mijn top tien van 2021

10. "Het Moerasmeisje" - Delia Owens
Het levensverhaal van de zesjarige Kya, wiens familie haar verlaat zodat ze op haar eentje moet opgroeien. Op de eerste pagina is het literaire niveau al meteen duidelijk. De beschrijvingen van de natuur zijn fenomenaal. De kracht van woorden vervangt de VR-bril. Kya is haar hele leven op zoek naar de liefde en de natuur van de mens. Ze vergelijkt menselijk gedrag met dat van dieren en insecten. Ze zoekt acceptatie, maar ze wil blijven wie ze is.

9. "Orakel" - Thomas Olde Heuvelt

"Orakel" is een terugkeer naar wat "Hex" zo geweldig maakte: een bovennatuurlijk verhaal op Nederlandse bodem met personages die we allemaal zouden kunnen kennen in onze familie of vriendenkring. Olde Heuvelt toont wederom zijn liefde voor Stephen King. Een samenzweringsverhaal waarin niemand te vertrouwen is, maar waar de samenzweerders zelf ook geen vat hebben op wat ze willen verbergen.

8. "War Horse" - Michael Morpurgo

Morpurgo schrijft een mooi jeugdboek dat voor kinderen een goede kennismaking is met een verschrikkelijke tijd uit onze geschiedenis. Joey die als jong paard door een boer wordt gekocht en moet leren ploegen, dan gerekruteerd wordt door het Britse leger als de oorlog uitbreekt, gevangen wordt door de Duitsers en voor hen moet werken, en uiteindelijk terug in een Brits veterinair ziekenhuis belandt. Geschreven vanuit het standpunt van het paard zelf.

7. "Pebbles on the beach" - Evelyn Hood

 Lijkt op een liefdesromannetje voor een puur vrouwelijk publiek, maar dat is het helemaal niet. Het gaat over een Schots gezin ten tijde maar merendeels in de nasleep van de Eerste Wereldoorlog. De verschillende verhaallijnen vloeien naadloos in elkaar over. We krijgen van elk personage de teleurstellingen en de prestaties te zien. Het is een mooi boek, vlot leesbaar, uiteraard met thema's zoals familie, oorlog, liefde, de kloof tussen rijk en arm, maar ook over emancipatie, vrouwenrechten, respect. 

6. "Hamnet" - Maggie O'Farrell

Ik vind die link met Shakespeare niet zo geweldig. Uiteindelijk draait het hele verhaal om een gewoon Engels gezin aan het einde van de 16e eeuw die lief en leed met elkaar delen. Eigenlijk had dit best ook een hedendaags boek kunnen zijn. Het verhaal op zich, met de ziekte van Judith, kun je makkelijk vertellen met een setting in onze huidige, door Covid-19 verwrongen maatschappij. Dit is literatuur over het alledaagse leven zonder speciaal te hoeven zijn, een verhaal dat handelt over de gevoelens die iedereen van ons deelt.

5. "A Cornish Homecoming" - Terri Nixon

In dit derde en laatste deel van de Fox Bay saga ligt de focus vooral op Leah Marshall, die deze keer zelf betrokken geraakt in een zwendel waar ze slachtoffer van dreigt te worden als ze niet het onderste uit de kan haalt. Nixon is weer op haar best in het Cornwall van 1930. Ze breidt de verhaallijnen moeiteloos aan elkaar, introduceert met gemak nieuwe personages en behandelt de oude met zoveel liefde dat we zelf ook alles goed willen zien komen.

4. "The Other Emily" - Dean Koontz

Geen top tien is volledig zonder een nieuwe Koontz. Hij is terug met een mysterie dat je meteen vastgrijpt en niet loslaat. Het verhaal lijkt wel op oude klassiekers maar geschreven in de stijl van zijn high-concept thrillers. Op een dag ontmoet schrijver David Thorne een vrouw die het evenbeeld is van zijn gestorven vriendin Emily. Koontz houdt het zeker spannend en onverwacht. Dan komt het einde, naar mijn smaak net iets te veel science-fiction. De climax sputtert wat. Er zit best wat actie in maar het is niet groots genoeg.

3. "Hersenschimmen" - J. Bernlef

Subliem geschreven. We bevinden ons in het hoofd van de ouwe Nederlander Maarten Klein. Zijn geheugen is niet meer wat het geweest is. Zijn besef van het heden is minimaal, maar zijn herinneringen zijn nog goed. Zo goed zelfs, dat ze soms werkelijkheid lijken. Na verloop van tijd wordt zijn toestand erger. Samen met zijn geheugen verhakkelt Maartens taalgebruik. Zijn herinneringen verdwijnen ook. Al wat overblijft zijn losse indrukken, die hij zo goed mogelijk maar op een foute wijze probeert te interpreteren. Het besluipt je geruisloos maar razendsnel, in de loop van de slechts 143 pagina's, en je hebt pas door hoe gedevolueerd Maartens vertelstem is geworden als het te laat is.

2. "Arsène Lupin, gentleman inbreker" - Maurice Leblanc

Een collectie kortverhalen met telkens een nieuwe zaak waar Lupin toeslaat. De vertelstem wisselt tussen de verschillende verhalen.  Leblanc houdt het boeiend op deze manier, en elk verhaal is een plezier om te lezen. Je probeert zelf uit de dokteren hoe Lupin te werk is gegaan. Als je weet dat hij een meester der vermommingen is, heb je dat onderdeel van zijn trukendoos wel snel door, maar toch weet Leblanc er telkens nog iets extra bij te verzinnen. Je merkt dat hij heel veel plezier beleefde aan het schrijven van deze verhalen, en ik ben des te meer benieuwd naar de overige boeken.

1. "Het Puttertje" - Donna Tartt

925 zijdezachtige bladzijden die je onbewust langzaam zit te strelen terwijl je leest. Het boek beschrijft op een fenomenale manier universele thema's als familie- en vriendschapsbanden, de dood en verlies. Tartt neemt je van bij de start bij je hand en sleurt je mee in haar wereld. Alles is écht, waarlijk, authentiek, er zijn geen andere woorden voor. Ik ben jaloers op de manier waarop Tartt schijnbaar moeiteloos haar vele pagina's vult met details over kunst, over houtbewerking, over elk onderwerp dat in dit boek opduikt. Het verhaal heeft een paar wendingen die je niet ziet aankomen. 

Boeken verslonden in december

 

"Billy Summers" is geen typische Stephen King. Het is een thriller die veelbelovend begint met wat gelijkenissen met "11/22/63", maar dan zonder het tijdreizen. King verrast ons wel met andere plotwendingen; we verwachten dat dingen gaan mislopen zodat het een boeiend verhaal wordt, maar dan slaat hij toch nog een andere weg in. Het is allemaal goed geschreven en de chemie tussen de personages is geweldig, maar ik verwacht toch altijd iets specialer van King.

"A Cornish Homecoming" van Terri Nixon is het derde en laatste deel in haar Fox Bay saga. Het is ontsnappingsfictie die je meevoert naar een andere tijd en wereld, en waar je rustig van wordt. De trilogie gaat over de relaties tussen verschillende personages, over eerlijke en waarachtige liefde. Een ongecompliceerd verhaal zonder streken, zonder dat elitaire literaire, maar gewoonweg mooi geschreven.

Recensie "A Cornish Homecoming" - Terri Nixon

* * * * *

Het verhaal begon met "A Cornish Inheritance", waarin Helen Fox samen met haar twee dochters en zoon een hotel in Cornwall begint uit te baten. In "A Cornish Promise" komt Hollywood naar het hotel en zorgt een schipbreukeling voor extra intriges. Terri Nixon is nu dus weer op haar best met "A Cornish Homecoming", in het Cornwall van 1930. In dit derde en laatste deel van de Fox Bay saga ligt de focus vooral op Leah Marshall, vriendin van de familie, die deze keer zelf betrokken geraakt in een zwendel waar ze slachtoffer van dreigt te worden als ze niet het onderste uit de kan haalt. 

Terri breidt de verhaallijnen moeiteloos aan elkaar, introduceert met gemak nieuwe personages en behandelt de bekende figuren met liefde waardoor we zelf ook alles goed willen zien komen.

Deze trilogie gaat immers over de verschillende relaties tussen de verschillende personages. Het gaat over waarachtige, eerlijke liefde. Ik heb het al eerder gehad over de kracht van Nixon als schrijver, maar ik kan het niet anders uitdrukken. Ze transporteert de lezer niet naar het verleden. Nee, ze brengt het verleden naar ons. Ze kiest die plaats en periode in de geschiedenis en beschrijft ze zo gedetailleerd, ze brengt de personages zo energiek tot leven, dat ze tot in het heden exploderen op de pagina's, in een fictief verhaal dat net zo goed waargebeurd kon zijn.

Het is ook een ongecompliceerd verhaal, zonder streken, zonder dat elitaire literaire, maar toch mooi geschreven. Een verhaal over gewone mensen, voor gewone mensen. Je komt tot rust als je Terri's verhalen leest.

Recensie "Billy Summers" - Stephen King

* * * 
Het eerste hoofdstuk van "Billy Summers" van Stephen King was bevreemdend. Dit is niet de schrijfstijl die ik verwacht van Stephen King. Je moet de verteller correct identificeren: hij is alwetend en staat heel dicht bij het hoofdpersonage Billy Summers. Hij vertelt het verhaal op dezelfde manier als hoe Billy over de wereld om zich heen denkt. De verteller spreekt in tegenwoordige tijd en in korte zinnen.

Ook inhoudelijk is het niet meteen een King-boek. Billy is een huurmoordenaar die gevraagd wordt een aanslag te plegen. De opstart van het verhaal doet een beetje denken aan "22/11/63" maar dan zonder het tijdreizen: een man die zich moet integreren in een gemeenschap in afwachting van een speciaal moment wanneer hij moet handelen. Dat doet hij onder het mom van een schrijver die aan een nieuw boek werkt.

Gaandeweg beraamt Billy een ander plan dan wat zijn opdrachtgevers hem aanbieden. Hij is een heel voorzichtig man, en we zijn getuige van zijn handelingen om achteraf pas te weten te komen waarom hij die dingen doet. Het is dus niet alleen de hele tijd gokken wát Billy precies gaat doen, maar ook waaróm hij het doet.

Je begint je als lezer af te vragen wat er zal mislopen met het plan, want er moet immers een boeiend verhaal verteld worden. King geeft echter een compleet andere draai aan dat verhaal dan je zou verwachten, met de introductie van een extra personage.

King speelt met vertelperspectieven. De achtergrondgeschiedenis van Billy Summers laat hij door de man zelf vertellen in de vorm van het boek dat hij in dit verhaal schrijft. De twee verhaallijnen wisselen elkaar af tot het verleden het heden heeft ingehaald.

Het is allemaal goed geschreven en de wisselwerking tussen de personages is geweldig, maar inhoudelijk blijf ik het geen boek van Stephen King vinden, zoals bijvoorbeeld "The Institute" dat wel was. Ik blijf dus wat op mijn honger zitten omdat ik toch iets specialer verwachtte.

Boeken verslonden in november

In november las ik eerst de laatste drie boeken in de Odd Thomas-reeks van Dean Koontz uit: "Odd Apocalypse", "Deeply Odd" en "Saint Odd".

 

 

"Het Moerasmeisje" van Delia Owens, oftewel "Daar waar de rivierkreeften zingen" zoals het in de latere uitgaven getiteld is, zal op 20 december besproken worden door de leesgroep van de bibliotheek van Riemst. Het was een aangename leeservaring die me vooral verraste door de details over de natuur. De stukken over het politieonderzoek en in de rechtbank voelden dan weer amateuristisch aan, maar misschien moeten die gewoon geplaatst worden in de betreffende setting.

"Ready Player One" van Ernest Cline werd verfilmd door Steven Spielberg, maar het boek is nog spannender en authentieker. Aanbevolen voor fans van muziek, films en computerspelletjes uit de jaren '80! Sommige stukken lezen bijna als non-fictie. Beetje abstract voor mensen onbekend met de materie, maar het is toch nog een indrukwekkend avontuur dat ook de negatieve kanten van game-obsessies en een virtueel leven niet onberoerd laat.

Recensie "Ready Player One" - Ernest Cline

* * * *
Ja, Steven Spielberg heeft "Ready Player One" van Ernest Cline verfilmd, maar daar ga ik het niet over hebben.

Het boek begint heel tof met voetnoten die spijtig genoeg niet meer gebruikt worden doorheen de rest van het verhaal. Dat gaf het net een extra dimensie en was wel tof geweest. Wade Watts is het hoofdpersonage en vertelt hoe James Halliday OASIS heeft ontworpen en na zijn dood een wedstrijd heeft opgestart waarvan de winnaar promoveert tot zijn erfgenaam en eigenaar wordt van de hele handel.

OASIS is een virtuele wereld waar iedereen in kan rondlopen en uitzonderlijke dingen doen, eigenlijk een bewuste versie van "The Matrix". Halliday is grote fan van de popcultuur uit de jaren '80, dus alles is verweven met elementen uit computerspelletjes, films, muziek, televisieseries, etc.

Wade vertelt verder hoe hij deelneemt aan de wedstrijd, raadsels probeert op te lossen die hem naar verborgen sleutels leiden die poorten openen naar speciale opdrachten die hij moet vervullen om te kunnen winnen. Er is een rivaliserend bedrijf dat OASIS wil overnemen en zoveel mogelijk mensen in dienst neemt om zo de overhand te kunnen halen. Daar moeten de individuele spelers de hele tijd tegen opboksen.

Soms leest het boek als non-fictie, als Wade uitleg geeft over de geschiedenis of de gebruikte technologie. Het komt hierdoor allemaal heel realistisch over. Die voetnoten hadden het nog echter kunnen maken. Veel informatie gaat volgens mij echter verloren als je de jaren '80 niet zelf hebt meegemaakt, of niet bekend bent met alles wat dat decennium heeft voortgebracht. Maar echte feiten en dingen die verzonnen zijn voor dit boek vloeien naadloos in elkaar over. Uitgezonderd het inhoudelijke is de tekst heel toegankelijk geschreven, zonder moeilijke zinsconstructies of taalkundige hoogstandjes. Wade blijft een gewone jongen die simpelweg zijn verhaal vertelt. Het is in mijn ogen vooral een jongensboek, een boek voor nerds, want gaming is hier wel het grootste thema, en Wade vertelt in detail over zijn ervaringen met Dungeons & Dragons, oude Atari-spellen, films uit de jaren '80, etc.

Tijdens zijn missies ontmoet Wade een liefdesinteresse waar hij alles voor zou doen, zelfs de wedstrijd opgeven. Naast dit aspect lezen we ook hoe Wade functioneert in de maatschappij van de echte wereld, en hoe die maatschappij er eigenlijk uitziet. We verlaten het avontuur voor enkele zwaardere stukken die handelen over liefdesverdriet, obsessies, stalking, vereenzaming, depressie, fysieke gezondheid, etc. Het is dus niet allemaal fun en actie. Wade herpakt zich voor het einde met een ingenieus plan waarvan hij achteraf pas de stappen die hij ondernomen heeft vertelt. 

Het boek blijft spannend in intrigerend, maar is misschien wel wat abstract - ondanks de gedetailleerde beschrijvingen die Wade geeft - voor mensen die de spelletjes, muziek en films waar hij mee te maken krijgt nooit zelf hebben gespeeld, beluisterd of gezien.

Recensie "Het Moerasmeisje" - Delia Owens

* * * *
"Het Moerasmeisje" van Delia Owens werd even later opnieuw uitgebracht met de titel "Daar waar de rivierkreeften zingen", wat tenminste een letterlijke vertaling is van de originele titel.

Op de eerste pagina is het literaire niveau al meteen duidelijk. De beschrijvingen van de natuur zijn fenomenaal. De kracht van woorden vervangt de VR-bril. De geuren van voedsel, de kleuren van de wereld, het is allemaal moeiteloos verweven met het levensverhaal van de zesjarige Kya, wiens familie haar verlaat zodat ze op haar eentje moet opgroeien, gelukkig soms met de hulp van enkele inwoners van het naburige dorp. De tijd en pagina's vliegen voorbij zonder dat er echt veel gebeurt, en dat is echt goede literatuur. Kya wordt tien, vijftien, drieëntwintig, de jaren springen voorbij en haar verhaal dat start in 1952 wordt af en toe onderbroken door het onderzoek naar een sterfgeval in 1969.

Kya is haar hele leven op zoek naar de liefde en de natuur van de mens. Ze vergelijkt menselijk gedrag met dat van dieren en insecten. Ze zoekt acceptatie, maar ze wil blijven wie ze is. Het enige wat mij stoorde is dat Kya's verhaal, verteld vanuit haar perspectief, soms gedachten bevat van andere personages zonder dat het een duidelijk nieuw stuk is verteld vanuit hun perspectief; slechts enkele regels, maar het klopt niet met het gebruikte vertelstandpunt. Je hebt hier dus in feite een alwetende verteller die uitzonderlijk dicht op Kya zit maar heel af en toe een zijsprongetje maakt.

De stukken over het politieonderzoek en de rechtszaak komen wat amateuristisch over. Voor iemand die veel detectives en politieverhalen gelezen heeft, blijken de procedures niet echt te kloppen. Maar misschien moet je daarbij onthouden dat het verhaal zich in een klein gehucht 50 jaar geleden afspeelt. De rechtszaak wordt wel beter naarmate het vordert, maar het brengt ook een verandering van sfeer in het boek. We krijgen enkele sprongen vooruit in de tijd in Kya's verhaal, maar dan blikt ze weer terug op de stukken die overgeslagen werden. Met als gevolg dat er heel veel hulpwerkwoorden nodig zijn om het grammaticaal te doen kloppen. Hierdoor wordt het verhaal wat passiever, terwijl Owens perfect alles had kunnen laten gebeuren op het moment dat Kya het zelf beleeft. Maar misschien was het dan verhaaltechnisch minder sterk geweest.

Hoewel je tijdens de eerste helft van het boek geniet van het leven van Kya en haar strijd tot overleving, begin je in de tweede helft toch na te denken of ze al dan niet iets met het sterfgeval te maken heeft, en wie de eventuele andere verdachten kunnen zijn. Het boek verandert van een literaire roman in een mysterie dat je tot de laatste pagina's in spanning houdt.

"Het Moerasmeisje", of "Daar waar de rivierkreeften zingen" wordt op 20 december besproken in de leesgroep van de bibliotheek van Riemst. Wie graag over dit boek wil komen babbelen: schrijf je nu in!

Recensie "Saint Odd" - Dean Koontz

* * * *
"Saint Odd", het laatste deel van de Odd Thomas-reeks van Dean Koontz, werd nooit in het Nederlands vertaald (het had waarschijnlijk de titel "De Heilige" gekregen...) Door de slechte verkoopcijfers verloren de uitgeverijen hun interesse in de vertaalrechten. "De Stad" is de laatst vertaalde Koontz. Nederlandse fans hebben dus nooit het lot van Odd Thomas kunnen ontdekken; ze hebben ook nooit de vijfdelige Jane Hawk-reeks kunnen lezen, noch "Ashley Bell", "Devoted", "Elsewhere", "The Other Emily" en de aankomende nieuwe, "Quicksilver", zal waarschijnlijk ook niet vertaald worden.

“Sometimes I am hampered by having a moral code, but I have it nonetheless, like a burr under the brain, with no way to pluck it out.”

De acht-boeken-reis van Odd Thomas is ten einde. Net als Roland Deschain, die de Donkere Toren van Stephen King beklimt en door de bovenste deur stapt terug naar woestijngrond, staat Odd op de drempel, niet op weg naar een tweede kans, maar naar een vervolg in een nieuwe wereld en een nieuw bestaan. Het eerste hoofdstuk gaat over Odd op een motorfiets, die probeert een achtervolger van zich af te schudden. Al snel ontdekken we dat Odd deze keer niet gaat waar de problemen zijn, maar dat de problemen achter hem aankomen. 

"Net wanneer een man verwacht dat hij het kleinste beetje melk en honing heeft verdiend, gooit de wereld hem een ​​lading paardenstront toe." 

Wanneer Odd terugkeert naar Pico Mundo, voelt het alsof hij nooit is weggeweest. De eerste hoofdstukken lezen alsof Koontz dit deel eigenlijk direct na de eerste "Odd Thomas" heeft geschreven. Deze vertrouwde stad als decor brengt de opwinding, spanning en mysterie terug die sinds "Brother Odd" enigszins afwezig was. Deze conclusie van de serie heeft niet dezelfde kenmerkende humor die we zijn gaan associëren met Odd Thomas, maar de raadselachtige personages blijven raadselachtig en zonder een voldoende verklaring, maar misschien kunnen dingen soms beter onder een sluier van mysterie worden gelaten. 

“If sympathy is the principal reason that one person is drawn to another, there will always be an unbridgeable chasm between friendship and genuine love.”

Het einde is precies wat je als lezer van deze reeks al een tijdje zou verwachten, maar is bevredigend. Het boek sluiten vervulde me met emoties; de eerste keer dat ik het uitlas, stortte ik letterlijk vijf minuten lang in elkaar omdat ik afscheid moest nemen van een van de meest sympathieke personages die ooit in de literaire geschiedenis zijn gemaakt. Ik kon alleen maar bedenken hoe dit lijkt op Astrid Lindgrens "De Gebroeders Leeuwenhart". 

Recensie "Deeply Odd" ("De Lifter") - Dean Koontz

* * * *

"In life, little happens by chance, and most bad hands we're dealt are the consequence of our actions, which are shaped by our wisdom and our ignorance."

Om eerlijk te zijn, na "Odd Apocalypse" ("De Miljardair"), dat een veel beter boek is, is "Deeply Odd" ("De Lifter") een beetje een teleurstelling. Maar als je er even over nadenkt, is het eigenlijk logisch. Want na de originele "Odd Thomas" ("De Gave") is het directe vervolg "Forever Odd" ("De Vriendschap") ook een kleine tegenvaller. Gelukkig werd die gevolgd door het geweldige "Brother Odd" ("De Broeder"), dus ik vermoed dat "Deeply Odd" hetzelfde soort overgangsboek is als "Forever Odd" en we zullen een episch slot van de serie krijgen met "Saint Odd".

"Tom, you must be planning a trip straight to Hell City."
"I'm hoping it's just a suburb, sir."

"Deeply Odd" is meer stedelijke fantasie dan passend bij de vorige Oddities, en voelt veel als een aflevering van de TV-reeks "Supernatural". De Elsewhere die de hele tijd opdook was erg Silent Hillish. Het heeft minder humor, en de sfeer is niet bepaald donkerder maar meer plechtig. De laatste hoofdstukken zijn het beste deel van het boek. Ondertussen ontmoeten we zoveel extra personages en zijn we getuige van zoveel onverklaarbare dingen, we verlangen naar de originele "Odd Thomas" over een gewone man in een klein stadje, niets meer en niets minder. Wat we in "Deeply Odd" leren over de wereld, samen met Odd zelf, lijkt alle regels die ons in de eerste romans werden verteld uit het raam te gooien en het lijkt alsof alles mogelijk is. Het is niet langer alleen een man die dode mensen ziet en misdaden oplost, maar dat is al lang niet meer echt het geval. Toch is het contrast hier veel groter.

"I'm sure that your life is full of women who are drawn to you. Because they know or sense that you take a vow seriously, that you're faithful forever, that you recognize and cherish in good women what qualities you loved in the one you lost, that you respect them, that you care deeply about their dignity perhaps even when they don't, that you will never walk away from one in need."

Wat zeker even wennen was, was de nieuwe sidekick van Odd. Soms had ik het gevoel dat Betty White Dean Koontz moet hebben gechanteerd om een ​​brutaal personage voor haar te creëren om te spelen als de franchise ooit van de grond was gekomen, de eerste verfilming eindelijk in de bioscoop was gekomen en zo'n succes was geworden dat alle andere boeken zouden worden omgetoverd tot films. (De ongelukkige dood van hoofdrolspeler Anton Yelchin maakte sowieso een einde aan die droom... Tenzij Hollywood plots voor een reboot zou gaan zoals ze met zoveel dingen al hebben gedaan, en bijvoorbeeld Tom Holland kiezen om zijn Spidermankostuum aan de haak te hangen en eens een realistische held te vertolken.) 

Edie Fischer zorgt ervoor dat Odd komt waar hij heen moet. Het is alsof Odd niet langer de controle heeft over zijn eigen leven en lichaam, hij is slechts een vat en voert taken uit en krijgt zelfs woorden in zijn mond als een soort marionet die wordt bestuurd door een hogere kracht, en Edie neemt de rol op zich van assistent van breng die pop naar de plaats van zijn volgende optreden. Odd zelf wordt overgelaten om herinneringen op te halen aan oude tijden en te klagen over de moderne wereld. We hebben dus nog meer en meer vragen, geen oplossingen en nog maar één boek te gaan.

"Always questioning your motivations is a healthy thing, but fearing your capacity for doing the wrong thing, so that you retreat from many aspects of life, is a terrible error in itself."

"Deeply Odd" is spijtig genoeg het laatste boek in deze reeks dat werd vertaald. Nederlandstalige lezers hebben nooit het slot gekregen van dit avontuur, en zullen dus nooit weten wat het einde van de reis inhoudt voor Odd Thomas. Slechte verkoopcijfers zorgden ervoor dat Luitingh-Sijthoff na "De Stad", een op zichzelf staand verhaal, het vertaalcontract van Dean Koontz niet verlengde. De Nederlandse markt heeft alleen nog een heruitgave gekregen van "De Ogen der Duisternis" uit 1981, uitgebracht door Prometheus, omwille van de zogenaamde Covid-19-referentie die het bevat.

Recensie "Odd Apocalypse" ("De Miljardair") - Dean Koontz

* * * *

“The night took an intriguing turn. I do not say an unexpected turn, because I’ve learned to expect just about anything.”

Dean Koontz is teruggekeerd naar de oude magie van Odd Thomas! "Odd Interlude" niet meegerekend (oorspronkelijk geen echte officiële roman in de reeks), zagen we Odd voor het laatst toen hij Magic Beach verliet voor een nieuwe bestemming, samen met Annamaria. Het doorlopende verhaal van Odd Thomas brengt ons een nieuw avontuur, wat een geweldig op zichzelf staand verhaal is, maar het geeft geen antwoord op de vragen die we in de vier voorgaande boeken hebben opgesomd: de oorsprong van de bodachs, de zwarte kamer in het appartement van Fungus Man (hoewel Odd wel een soortgelijke ervaring heeft in Roseland), de betekenis van de kaart van de waarzegger (hoewel er in dit boek weer naar wordt verwezen), de identiteit van zijn nieuwe metgezel Annamaria, en natuurlijk de vraag waar het allemaal toe zal leiden. 

“Alarmed, I got to my feet, as I always do when a building begins to glow inexplicably.”

Geleid door Annamaria, vindt Odd zichzelf te gast op het enorme landgoed van een filmmagnaat, Roseland. Het verhaal speelt zich volledig af in deze setting, zoals "Brother Odd" zich volledig in het klooster afspeelde. Odd laat ons kennismaken met een reeks interessante personages, en we leren ze kennen via een aantal geweldige en grappige dialogen. De interacties die Odd heeft met chef Shilshom, bijvoorbeeld, deden me denken aan Odds gesprekken met Rodion Romanovich in "Brother Odd". Al snel blijkt dat al deze mensen niet precies zijn wat ze lijken te zijn.

“Between birth and burial, we find ourselves in a comedy of mysteries. If you don’t think life is mysterious, if you believe you have it all mapped out, you aren’t paying attention or you’ve anesthetized yourself with booze or drugs, or with a comforting ideology. And if you don’t think life’s a comedy - well, friend, you might as well hurry along to that burial. The rest of us need people with whom we can laugh.”

Dit zou natuurlijk geen Odd Thomas-verhaal zijn zonder de toevoeging van een of twee geesten. Odd wordt bezocht door een dode vrouw op een dood paard, ooit vermoord binnen de muren van Roseland, waardoor hij zich ervan bewust is dat er iets mis is. Odd verbindt het met de profetie van Annamaria dat ze er zijn om iemand te helpen en gaat op zoek naar de zoon van de vrouw die volgens hem bescherming nodig heeft.

“I seem to be less likely to die at the hands of some villain than to fall dead when the walls of my heart collapse into the emptiness that they enclose.”

Terwijl in de eerste drie Odd-boeken onze held werd vergezeld door de aanhoudende geest van Elvis Presley, en in het vierde boek de geest van Frank Sinatra, introduceert "Odd Apocalypse" ons bij een nieuw icoon in de vorm van Alfred Hitchcock. Deze geweldige regisseur dient op dit moment alleen als een cameo, maar zal ongetwijfeld terugkeren voor een grotere rol in de volgende roman "Deeply Odd".

“I think I might even have kissed her hand. I never in my life kissed a woman’s hand. Why would I kiss a woman’s hand?”

Hoewel er geen bodachs in dit verhaal zitten, worden we getrakteerd op enkele andere monsters, zowel mensachtig als varken van aard. Ze hebben een bepaald niveau van intelligentie en geven het hele verhaal een extra niveau van dreiging en spanning, zoals de botwezens in "Brother Odd" aasden op de weeskinderen.

“Anger is a violent emotion, vindictive, and as dangerous to he who is driven by it as to anyone on whom it is turned. If anger is personal and selfish - and it usually is - it clouds your thinking and therefore puts you at risk.”

"Odd Apocalypse" is naar mijn mening een veel betere roman dan "Odd Hours", omdat het zich meer richt op het bovennatuurlijke (zij het nog steeds geworteld in de wetenschap die verkeerd is gegaan) en Odd de rol laat spelen van een vriendelijke kleine stadsheld in plaats van hem langzaam te veranderen naar de volgende actieheld. Het boek verwijst verschillende keren naar de gebeurtenissen in de originele roman "Odd Thomas", alsof het ons herinnert aan de oorsprong van Odd. Hoewel hij op sommige niveaus is veranderd en nu in staat is tot handelingen die we hem niet als een simpele koning van de bakplaat zouden hebben zien doen is hij nog steeds dezelfde man die verlangt naar een vredig leven met de vrouw die zijn hart bezit. 

“When you consider how difficult it often can be for two people of the same nationality, the same community, the same race, and the same religion to understand each other’s point of view and to live in harmony, you can see why I had doubts that this encounter would end with hugs and professions of eternal friendship.”

 

Boeken verslonden in oktober

Het avontuur van Odd Thomas dat ik in september begonnen ben, ging voort in oktober met de drie volgende boeken in de reeks. In "Brother Odd" trekt Odd zich terug op een abdij, om na zeven maanden geconfronteerd te worden met een nieuw soort Kwaad in de wereld. Hij moet alles uit de kast halen om niet alleen de monniken maar ook de zusters en kinderen in het aangrenzende klooster en weeshuis te beschermen. In "Odd Hours" vertrekt Odd terug naar Pico Mundo, tot hij in het havenstadje Magic Beach aanbelandt, een mysterieuze jonge vrouw ontmoet en toevallig op een terroristisch plot stuit. Odd wordt door omstandigheden gedwongen in een actieheld te veranderen in dit boek dat meer weg heeft van een thriller dan een spookverhaal. Daarna komt Odd terecht in Harmony Corner, een gemeenschap getiranniseerd door een gekke wetenschapper. "Odd Interlude" was eerst een driedelige e-book-reeks die uiteindelijk ook in paperback werd uitgebracht.

Recensie "Odd Interlude" ("Het Motel") - Dean Koontz

* * * *

"Odd Interlude" van Dean Koontz werd oorspronkelijk uitgebracht in drie aparte delen als e-book. Later werden ze gebundeld als paperback. Het verhaal is een tussendoortje dat zich afspeelt tussen "Odd Hours" en "Odd Apocalypse". Odd en Annamaria stappen even op een zijspoor.

Hoewel het een kort verhaal is, is het toch geweldig. Het is een favoriet thema van Koontz: een gekke dokter met een mislukt experiment. Eigenlijk zie ik niet in waarom dit niet meteen als een echt onderdeel van de hele serie werd opgenomen. Voor mij is dit boek vijf, niet 4.5.

Nadat ze Magic Beach verlaten, wordt Odd aangetrokken door een licht in de verte: een motel bij een klein dorp, Harmony Corner. Hij MOET er naartoe, overtuigd dat ook hier weer een heleboel levens in gevaar zijn.

Het grote verschil met de andere boeken over Odd Thomas is dat Odd dit verhaal in de tegenwoordige tijd vertelt. Het is geen verslag achteraf, maar we maken alles mee op het moment dat hij het zelf meemaakt. Daarnaast krijgt ook een tweede personage de kans om een stuk van het verhaal vanuit haar perspectief in ik-vorm te vertellen.

Wat "Odd Interlude" zo speciaal maakt voor de fans van Dean Koontz, is dat Harmony Corner heel dicht in de buurt ligt van een ander stadje en militair domein, namelijk Moonlight Bay en Fort Wyvern,  bekend van de boeken "Vrees Niets" en "Grijp de nacht" over hoofdpersonage Christopher Snow. Twee boeken die Koontz eind jaren '90 uitbracht en waarvan ooit een derde deel beloofd werd, dat er spijtig genoeg nooit is gekomen. "Vrees Niets" verwees ook naar gebeurtenissen uit een andere Koontz-klassieker, "Het Franciscus Komplot" (ja, in die tijd schreef je 'complot' nog met een k...), lang voordat "Devoted" hetzelfde deed.

Recensie "Odd Hours" ("De Ziener") - Dean Koontz

* * *
In "Odd Hours" van Dean Koontz, het vierde boek in de reeks over Odd Thomas, ontmoeten we onze held een maand na zijn avontuur in "Brother Odd" in het havenstadje Magic Beach. Op de pier krijgt Odd een visioen over een toekomstige apocalyptische gebeurtenis. Hij botst als bij toeval op een aantal mannen die van plan zijn enkele nucleaire wapens in te voeren om een paar steden op te blazen. Op de pier ontmoet Odd ook de jonge vrouw Annamaria, aan wie hij belooft dat hij voor haar zal sterven om haar te beschermen.

Ik vind de sfeer van het boek best leuk, maar qua verhaal vind ik het een beetje tekort schieten. Er zijn zoveel onbeantwoorde vragen, alsof dit boek slechts de eerste helft is van een echte, ouderwetse roman. Ik waardeer dat Koontz echt van deze serie houdt, maar het lijkt me dat hij dit boek, in tegenstelling tot de voorgaande delen, teveel als een serie schrijft in plaats van individuele romans met op zichzelf staande verhaallijnen.

Het nieuwe personage Annamaria is een raadsel. Er is geen enkele hint die haar identiteit kan ontrafelen. Ik hou van haar karakter, ik herken iets van andere mysterieuze heldinnen in haar, maar er is gewoon te weinig informatie om echt een connectie met haar te krijgen. 

De scène op de pier was erg verwarrend. Vanaf het moment dat Odd in het water springt, had ik moeite om me de scène te visualiseren en bij te houden waar Odd en de schurken zich bevonden. Ik kon me niet voorstellen hoe die pier eruit zag, dus ik was blij toen hij in die rubberboot stapte en het verhaal verder ging. Het stoort me een beetje dat het boek met die scène begint. Het is pas das daarna dat er vaart in het verhaal komt.

De hond Boo verdwijnt naar de achtergrond, en Sinatra is ook niet zo'n gedenkwaardige aanwezigheid als Elvis, hoewel hij een heel belangrijke rol speelt in een verhaal dat veel meer op actie gericht is dan de vorige delen in deze reeks, en bijna leest als een thriller. Odd is hier echt aan het veranderen. Hij is meedogenlozer geworden, meer een volgeling van het oude gezegde het doel heiligt de middelen. Maar eigenlijk worden die keuzes hem opgedwongen. In de eerste "Odd Thomas" zie ik hem niet als een man die iemand zou neerschieten. Hij zegt zelfs meerdere keren dat hij een hekel heeft aan wapens. Maar nu lijkt het gebruik veel te gemakkelijk voor hem, hoewel hij duidelijk heel veel spijt heeft van de middelen die hij moet gebruiken om het doel te bereiken. Hij vindt geen vrede in de boodschap dat je soms geen andere uitweg hebt dan geweld te gebruiken tegen andere, gewelddadige tegenstanders. Het vreet hem op, en dat maakt het personage Odd Thomas net zo goed.

Er waren een aantal zeer goede, grappige en vaak raadselachtige dialogen. Het is het soort schrijven dat ik leuk vind. Zoals ik al zei, de sfeer was goed, deed sterk denken aan eerder werk van Koontz. Er is een duidelijk verschil tussen dit soort romans en zijn thrillers. Ik geef zeker de voorkeur aan deze, mysterie boven actie met een vleugje paranormale, hoewel er soms iets teveel actie was, en te weinig verklaringen voor alle vreemde dingen die de revue passeren.

Het voelt alsof de wereld van Odd zich uitbreidt. Het is niet langer beperkt tot dit kleine, fictieve stadje Pico Mundo; dat is het niet meer geweest sinds "Brother Odd". Het verspreidt zich en er worden op zoveel niveaus verbindingen gelegd. Je moet je gewoon mee laten drijven met dit boek zonder al te veel na te denken, en je verder laten leiden naar de volgende delen in de reeks.

Recensie "Brother Odd" ("De Broeder") - Dean Koontz

* * * *
Het derde deel in de Odd Thomas-serie, "Brother Odd", vervolgt het verhaal tien maanden na de gebeurtenissen in "Forever Odd" en zestien maanden na die in "Odd Thomas". Na zijn ontmoeting met Datura nam Odd de beslissing om Pico Mundo te verlaten voor wat persoonlijke bezinning in het klooster van de heilige Bartholomew.

Odd verblijft zeven maanden bij de monniken en nonnen voordat we hem weer ontmoeten. Hij vertelt ons in zijn kenmerkende ik-perspectief wat er gebeurt als zijn ongewone leven hem inhaalt in de vorm van een paar bodachs, op de loer in de slaapzaal van de kinderen.

Tijdens zijn verblijf in het klooster heeft Odd al enkele mensen over zijn gaven verteld: geesten zien, bodachs zien en psychisch magnetisme. Dit bespaart Koontz de tijd en energie om Odd over zichzelf te laten vertellen terwijl hij het verhaal vertelt. De relaties met deze mensen zijn al tot stand gekomen en we pakken ze gewoon op in het midden van dit alles.

"Brother Odd" begint als een moordmysterie: een van de broeders wordt vermist en werd vermoedelijk vermoord. Daarom doet het boek me altijd denken aan Umberto Eco's "De Naam van de Roos", een historisch moordmysterie dat zich afspeelt in een Italiaans klooster in het jaar 1327.

Odd gaat op zoek naar de vermiste broeder, maar ook naar de persoon die hem mogelijk heeft vermoord. We volgen Odd door het klooster en ontmoeten de sleutelfiguren die ik noemde, zoals broeder Knuckles, zuster Angela, broeder John en mijn favoriet: Rodion Romanovich. Deze in Rusland geboren Hoosier-bibliothecaris (de roepnaam voor een inwoner van de Amerikaanse staat Indiana) is de bron van een geweldige dialoog. De willekeurige feiten uit Indianapolis vervelen nooit, omdat het ritme tussen Rodion en Odd totaal hypnotiserend is. Je gaat constant heen en weer tussen Rodion beschouwen als een goede kerel of een slechterik, en dat is precies wat hem zo'n geweldig personage maakt.

Het moordmysterie verandert al snel in een monsterverhaal wanneer er speciale entiteiten opduiken. Het boek krijgt hierdoor een heel vreemde sfeer. Hoewel het verhaal van Odd tot nu toe misschien iets is dat in het echte leven zou kunnen gebeuren, betreden we hier het rijk van de fantasie, ook al is de fantasie in wezen erg geworteld in de wetenschap.

“Brother Odd” zit vol met zeer emotionele scènes. Koontz doet meesterlijk werk door de juiste snaren te bespelen.

Boeken verslonden in september

  

Voor de gloednieuwe leesclub van de bibliotheek van Riemst las ik een tweede keer (nu de Engelse versie als ebook) "Normal People" van Sally Rooney. Zo'n hype die zelfs tot een televisieserie leidde. Het is een liefdesverhaal over twee mensen die zich laten beïnvloeden door hun omgeving en daardoor constant samen en uit elkaar gaan. Bij deze tweede lezing vond ik het verhaal al wat beter meevallen, maar ik blijf het heel uitleggerig vinden.

Ik had zin om nog eens door de "Odd Thomas"-reeks van Dean Koontz te lezen. Dat is geleden van 2014, toen het laatste deel "Saint Odd" verscheen. In september las ik de eerste twee boeken: "Odd Thomas" en "Forever Odd".

Recensie "Forever Odd" ("De Vriendschap") - Dean Koontz

* * *
Het is vervolgtijd. Twee jaar na "Odd Thomas" bracht Dean Koontz een nieuw verhaal uit over deze bijzonder begaafde frituurkok met "Forever Odd", een hoofdstuk dat veel minder op het mysterie is gericht, maar in plaats daarvan het hoofdpersonage dwingt tot actie op manieren waarvan hij nooit had gedacht dat hij daartoe in staat zou zijn.

Jeugdvriend en surrogaatbroer, Danny Jessup, is uit zijn huis gekidnapt en zijn stiefvader is daarbij vermoord, allemaal in een poging van een gekke vrouw die Odd in de val wil lokken omdat ze geobsedeerd is door het occulte en contact wil maken met geesten.

Koontz heeft altijd gezegd dat Odd Thomas zijn eigen verhalen lijkt te schrijven. De stroom is zo automatisch dat de auteur alleen maar lijkt te kanaliseren. Als je kijkt naar de effectiviteit waarmee Koontz verwijst naar gebeurtenissen in de eerste roman in plaats van te kopiëren en plakken, ben je geneigd het daarmee eens te zijn.

De gebeurtenissen in "Forever Odd" vinden vrijwel in één nacht plaats. Het is niet zo'n lang verhaal, en veel ervan bestaat uit beschrijvingen van Odd die van punt A naar punt B gaat, wat na een tijdje nogal verwarrend en zelfs saai kan worden. Interacties tussen personages worden tot een minimum beperkt, maar de dialogen die er zijn, zijn subliem.

Odd vertrouwt op zijn paranormale aantrekkingskracht om Danny en zijn ontvoerders te lokaliseren, een eerste test van de slechterik om te bewijzen dat hij de echte deal is. Daarna krijgt Odd de opdracht om de geesten die hij ziet zichtbaar te maken voor anderen als hij wil dat Danny blijft leven.

De schurk in "Forever Odd" is een echt staaltje werk. Ze gebruikt alleen de naam Datura en is de perfecte fysieke schoonheid, hoewel Odd nooit een moment voorbij laat gaan om uit te leggen hoe ze nooit aantrekkelijk kan zijn voor mensen als hij. Ik kan het alleen samenvatten door een rechtstreeks citaat uit de roman aan te bieden: 

"I could admire her as I might admire a perfectly proportioned bronze statue of any subject, but a bronze lacking the ineffable quality that fires passions in the heart. In sculpture, that quality is the difference between craft and art. In a woman, it is the difference between mere erotic power and beauty that enchants a man, that humbles him. Beauty that steals the heart is often imperfect, suggests grace and kindness, and inspires tenderness more than it incites lust.”

Behalve dat ze obsessief en manipulatief is, is er niet veel dat Datura echt identificeert, en ze verbleekt in vergelijking met andere schurken in Koontz-boeken. Ze komt over als een typische stripverhaalschurk, geneigd tot monologen, in ontkenning van haar eigen sterfelijkheid, met de illusie dat zij degene is die totale controle en macht over anderen claimt.

Al met al, hoewel er niet zo veel gebeurt in "Forever Odd" qua verhaal, is het een heel belangrijk overgangsboek met aandacht voor karakterontwikkeling van het hoofdpersonage. Odd is zeker niet meer dezelfde man. We krijgen ook het gevoel dat dit tussenverhaal de sleutel zal blijken te zijn die een zeer grote machine in beweging zet die Odd uiteindelijk zal brengen op de plek waar hij moet zijn aan het einde van zijn reis.