Mijn top 10 van 2023!

 

10. The King of Shadows van Robert McCammon
Het achtste deel in de reeks historische suspense over probleemoplosser Matthew Corbett. Hij neemt afscheid van zijn geliefde Berry, die hij in het vorige boek heeft gered en nu terug naar New York vaart. Zelf gaat Matthew aan boord van een schip samen met professor Fell, tot nu toe de Moriarty voor zijn Holmes. Fell heeft een persoonlijke missie, maar al snel blijkt hij niet de grootste vijand te zijn.

9. The Nobleman's Guide to Scandal and Shipwrecks van Mackenzi Lee
Het derde deel in de reeks over de 18e eeuwse familie Montague. Het reisverhaal van een hoofdpersonage geplaagd door allerlei stoornissen die plots een mysterie te ontrafelen krijgt. Het persoonlijke verhaal van een man die in het verleden probeert te ontdekken waarom hij is zoals hij is.

8. De verre voortijd van Sebastian Barry
Dit jaar deed ik opnieuw mee aan de leesclub van Kaat Vrancken, en dit was het eerste boek dat we bespraken. Een prachtig stuk literatuur dat haar geheimen pas heel op het einde prijsgeeft, maar zelfs dan nog niet allemaal! Heel actueel ook, want het verhaal gaat over pedofilie in de Kerk.

7. After Death van Dean Koontz
De tweede Koontz van 2023 zakt naar de zevende plaats. Een knappe thriller waar je gemakkelijk een verfilming bij kunt fantaseren. De personages blijven echter niet diep genoeg uitgewerkt, een tekortkoming die al een aantal jaren in zijn boeken aanwezig is. Een toffe vertelling, maar spijtig genoeg ontbreekt het wat aan spanning. Een aangenaam verhaal dat tot de verbeelding spreekt, met genoeg actie en spanning, maar ik had nooit het gevoel dat het wel eens kon mislopen voor onze held.

6. De Grijze Jager 3: Het IJzige Land van John Flanagan
Geen aparte recensie van dit jeugdboek, omdat ik ze eigenlijk tussendoor gelezen heb ter afwisseling van wat zwaardere lectuur. Maar dit deel vond ik het wel waard in mijn top tien te zetten. John Flanagan bracht in 2007 het eerste deel van De Grijze Jager uit en de serie loopt nog steeds door na 17 officiële delen, één novelle en twee prequels. Geen idee waar hij zijn inspiratie haalde, maar persoonlijk herken ik er veel dingen in: Harry Potter, Robin Hood, De Donkere Toren van Stephen King, Lord of the Rings, ja zelfs Hawkeye van Marvel's Avengers... Het is een toffe en spannende jeugdreeks, dit deel heb ik nu pas als laatste gelezen, en ik kijk er zeker naar uit om ook de andere delen erdoor te jagen!

5. De moord op Roger Ackroyd van Agatha Christie
Agatha Christie op haar best. Roger Ackroyd wordt vermoord teruggevonden. Verschillende mensen uit zijn familie en vriendenkring zijn verdacht. Hercule Poirot is eigenlijk al op pensioen en woont nu toevallig in de buurt. Het nichtje van het slachtoffer huurt hem in om de moord op te lossen. We volgen hem doorheen zijn onderzoek. Gaandeweg ontdekt hij dat elk personage wel zijn of haar geheimen heeft, en hij komt het allemaal te weten. Zo schrapt hij ook de ene na de andere verdachte van zijn lijst. Aan het einde van het boek roept hij iedereen samen om de resultaten van zijn onderzoek uit de doeken te doen.

4. The Secrets of Pencarrack Moor van Terri Nixon
Hoe kan Terri Nixon ontbreken in mijn top tien? Met dit boek bouwt ze verder op de setting van haar twee vorige historische trilogieën, de Penhaligon en Fox Bay saga's, in het Cornwall van de jaren '30. De charme van het verhaal is de dynamiek tussen de verschillende vrouwelijke personages, en hoe ze allemaal op hun eigen manier op zoek zijn naar hun plaats in hun wereld.

3. The Five van Hallie Rubenhold
Raar maar waar: een non-fictie boek in mijn top tien! Dankzij Hallie Rubenhold maken we kennis met de échte vrouwen achter de slachtoffers van Jack the Ripper, vaak onterecht in het hokje van prostituee geschoven door de autoriteiten. Een gedetailleerd beeld van het dagelijks leven in het Londen van de 19e eeuw, hoe weinig rechten vrouwen hebben vergeleken met mannen, en hoe een stomme vergissing een heel leven kan verknoeien.

2. Holly van Stephen King
Een "gewoon" detectiveverhaal zonder iets bovennatuurlijks, zonder monsters behalve die van de menselijke soort. Een pure thriller die in tegenstelling tot Billy Summers wél aangenaam om te lezen is, en dus een mooie tweede plaats verdient. Het verhaal over seriemoordenaars bleef boeiend van begin tot einde, zelfs zonder de typische King-elementen. In mijn ogen een waardige opvolger voor de oorspronkelijke Bill Hodges-trilogie.

1. The House at the End of the World van Dean Koontz
De tweede Koontz in mijn lijst staat helemaal op de eerste plaats! Het is eindelijk een glorieuze terugkeer naar zijn klassieke "monsterverhalen". Het verhaal boeide me van begin tot einde en ik heb de laatste 200 pagina's zo goed als in één ruk uitgelezen. Als een boek dat effect heeft, verdient het om boven de rest uit te torenen.

Recensie "Blood Communion" - Anne Rice

☆ ☆ 
Het is schandalig, maar ik kwam er nu pas toe om het allerlaatste deel van The Vampire Chronicles van Anne Rice te lezen. Blood Communion is gepubliceerd in 2018, en drie jaar later is Anne Rice gestorven. Met dit boek eindigt dus het verhaal van Lestat de Lioncourt, vampier, levensgenieter, romanticus, rockster en Prins der vampieren.

Na zijn belevenissen met de Atlanteanen, verblijft Lestat op zijn château in Frankrijk wanneer hij bericht krijgt over een nieuwe vampier in New Orleans. Hij reist er naartoe en maakt kennis met een Russische vampier, Mitka, die een geschiedenis heeft met Pandora, één van Lestats vampiervriendjes. Hij is echter bang om hen te vergezellen omdat hij denkt dat Arjun, de volgeling van Pandora, hem zal vermoorden.

Maar eigenlijk doet dit niets ter zake, en het hele probleem lost zich vanzelf op doordat Marius, een andere bekende vampier uit de Kronieken, al actie ondernomen heeft voordat Lestat en Mitka terugkeren naar Frankrijk. Marius vindt dat hij gestraft moet worden voor zijn daden, want dat zijn nu eenmaal de regels die ze ooit hebben opgesteld. Maar iedereen behalve hijzelf vindt dat hij net goed heeft gehandeld. 

Plots duikt een opper-vampier Roshamandes op die het hele gezelschap wil vermoorden. En daar draait dan de rest van het boek om. Het zit best wat ingewikkeld in mekaar allemaal, zeker als de hele voorgeschiedenis wat wazig is... Kort samengevat: er zit wel wat kwaad bloed in dit boek.

Het vuur was al wat verdwenen in het vorige boek, en de magie is er hier ook wat af. Het lijkt alsof Rice echt komaf wou maken met de personages. Een paar grote spelers maken in de eerste helft van het boek dramatische dingen mee, en de enige reden waarom ik wist dat Lestat het zou overleven, is doordat hij zelf het hele verhaal vertelt. Het boek bevat wat foreshadowing, waar uiteindelijk niets mee gedaan wordt. Het verhaal stopt opeens vlak nadat Lestat heel dramatisch begint te doen, met het gevoel dat er iets mis is, dat het grote plaatje niet klopt. Maar dan blijkt er toch inets aan de hand te zijn. Er zijn ook heel veel personages die allemaal hun zegje krijgen, maar als het lang geleden is dat je de vorige boeken las, heb je totaal geen idee wie ze precies zijn en waar ze vandaan komen.

Het verhaal bevat best wat gewelddadige scenes, en ik stelde me ook wel vragen over de manier waarop de vampieren gewone mensen gevangen houden in hun kerkers om hen van bloed te voorzien (goed, het zijn allemaal misdadigers, maar toch...) en hoe de Atlanteanen hun klonen tot slaven maken. Het is een beetje gek allemaal. Eigenlijk voelde ik me inderdaad een beetje zoals Lestat, met het gevoel dat het grote plaatje niet echt klopt. Ooit zal ik de hele reeks wel eens herlezen, om alles wat op te frissen en te kijken of het dan wat logischer is allemaal.

Recensie "De moord op Roger Ackroyd" - Agatha Christie

 ☆ ☆ ☆ ☆ ☆

In mijn tienerjaren heb ik eens een aantal verhalen van Agatha Christie gelezen, maar ik ben er nooit echt aan verknocht geraakt. Onlangs kreeg ik echter de kans om een nieuwe adaptatie van Moord op de Orient Express te recenseren, in de vorm van een computerspel. Deze interactieve versie zorgde ervoor dat ik opnieuw geïnteresseerd geraakte in deze klassieke detectiveverhalen. Dankzij het nieuwe netwerk van boekenruilkastjes in Dilsen-Stokkem, kreeg ik een hele hoop boeken van Agatha Christie in handen. Naast een paar collecties kortverhalen, las ik als eerste volledige roman De Moord op Roger Ackroyd.

Spijtig of niet, doordat dit detectiveverhaal in literaire kringen regelmatig wordt aangehaald als een schoolvoorbeeld van een onbetrouwbare verteller, wist ik al wie de moordenaar was voordat ik begon te lezen. De grote plottwist had dus geen effect op mij, maar het boek was op een andere manier interessant want nu kon ik op zoek gaan naar de aanwijzingen doorheen het verhaal die dit einde staven. Een beetje zoals een tweede keer naar The Sixth Sense van Shyamalan kijken.

Roger Ackroyd wordt dus vermoord teruggevonden. Verschillende mensen uit zijn familie en vriendenkring zijn verdacht. Hercule Poirot is eigenlijk al op pensioen en woont nu toevallig in de buurt. Het nichtje van het slachtoffer huurt hem in om de moord op te lossen. We volgen hem doorheen zijn onderzoek. Gaandeweg ontdekt hij dat elk personage wel zijn of haar geheimen heeft, en hij komt het allemaal te weten. Zo schrapt hij ook de ene na de andere verdachte van zijn lijst. Aan het einde van het boek roept hij iedereen samen om de resultaten van zijn onderzoek uit de doeken te doen.

Veel meer kan ik niet over deze whodunit vertellen zonder iets te verklappen. Geschreven in 1926 voelt het helemaal niet ouderwets aan. De plot is een geweldige vondst van Agatha Christie. Ik sta te popelen om de rest van haar verhalen te lezen!

Recensie "Carlota" - Kristien Dieltiens

☆ ☆ ☆
Groot was mijn verrassing toen Carlota van Kristien Dieltiens over ons eigen koningshuis gaat. Of tenminste het gedeelte bewoond door Charlotte van België, de dochter van Leopold I die blijkbaar - als men ervan mag uitgaan dat het boek historisch accuraat is - met heel wat problemen te kampen had.

Charlotte eet rozen. Dat is dan ook de ondertitel van het boek. Niet zo vreemd, rozen eten. Zeker niet in die tijd. Rozen. Klaprozen. Papaver. Opium. Verdoving. Charlotte kan het wel gebruiken.

Charlotte is een vrouw op zoek naar liefde. Als jonge prinses fantaseert ze over romantiek en passie, maar in de wereld van het blauwe bloed zijn huwelijken eerder politiek en economisch getint. Als ze gekoppeld wordt aan de broer van keizer Frans Jozef van Oostenrijk, wil ze er volledig voor gaan. Maar Max stelt haar teleur, en het liefdesspel blijft een automatisme, iets dat MOET gebeuren om nazaten te kweken. Niks passie en romantiek, Carlota wordt gedegradeerd tot kweekmachine. En dan mislukt zelfs dat nog.

Charlotte vertelt haar verhaal in brieven aan een onbekende B. die ze schrijft door haar eigen bloed als inkt te gebruiken. Ze is paranoïde, overtuigt dat mensen haar dood willen. Allerlei complottheorieën rijzen in haar op wanneer haar favoriete schaartje in de vorm van een kraanvogel verdwijnt. Ze krijgt een nieuwe dienstbode cadeau van haar broer Leopold II, die de plaats van haar favoriete meid Destina inneemt. Destina, die ook plots verdwijnt. Maar na verloop van tijd begin je jezelf af te vragen of ze sowieso al niet ingebeeld was.

Charlotte doet haar levensverhaal uit de doeken, en in het begin is het best tof om te lezen. Ze is niet op haar mondje gevallen, ze aarzelt niet om de waarheid over andere mensen te zeggen en strooit met beledigingen in het rond. Maar vanaf het deel dat ze in Mexico terecht komt, begon mijn aandacht wat te verwateren. Er is een stuk kennis van de geschiedenis die ik mis om het allemaal goed te kunnen plaatsen. Napoleon passeert heel vaak de revue. Er breekt revolutie uit. De keizer wordt gefusilleerd, en Carlota vertrekt terug naar Europa om de paus om hulp te vragen, zonder zich bewust te zijn van het tragische lot van haar echtgenoot. Terug thuis wordt ze echter opgesloten. Ze verklaren haar waanzinnig, en zo komt ze in de situatie terecht waarin ze haar verhaal wil neerschreven, terwijl ze zichzelf snijdt en kastijdt als boetedoening, alsof alles haar persoonlijke fout is.

Het is een tragisch, soms ook grappig boek, een fictieve versie van wat er in het hoofd van Charlotte hád kunnen doorgaan. Maar zonder kennis van zaken ben ik bang dat er teveel informatie door de mazen van het net glipt om het echt een voldoend stuk literatuur te noemen.

Flexibeler en vlotter

Photo by Mitchell Johnson

Er was eens een bus die alle kinderen van de kleine stad naar de school in de grote stad bracht. Het was heel goed georganiseerd. De school begon om half negen, en de bus kwam de kinderen netjes om kwart voor acht ophalen. De kinderen stonden om zeven uur op zodat ze zich konden klaarmaken, ontbijten en aan de halte konden klaarstaan. De bus reed over de grote baan rechtstreeks naar de school en een half uur later kwamen ze aan, perfect op tijd voor de eerste les van de dag.

Het einde van het schooljaar was daar en de zomervakantie ging van start. 

Plots zei de eigenaar van de bus, “Hé, ik heb een goed idee! We moeten flexibeler zijn, klantvriendelijker worden, zodat onze reizigers vlotter op hun bestemming geraken!”

Dus werd de route van de bus het volgende schooljaar aangepast. De bus kwam de kinderen nu ’s morgens een half uur vroeger ophalen. De kinderen moesten dus wat flexibeler zijn en ook een half uur vroeger opstaan, om half zeven. Maar dat was niet zo erg, want de bus reed niet meer via de directe weg. Ze moest eerst nog langs een naburig dorp, waardoor ze een kwartier langer onderweg was en de kinderen gerust nog wat in hun zeteltjes konden bijslapen tot ze aan hun school arriveerden.

Gelukkig mocht de bus ’s avonds wel via de grote baan rechtstreeks terug van de grote naar de kleine stad rijden. De kinderen waren dus netjes op een half uur terug thuis, net op tijd voor het avondeten.

Maar soms vergiste de bus zich, en passeerde ze de halte waar de kinderen moesten afstappen zonder te stoppen, ook al hadden de kinderen op het belletje geduwd.

“Hé, moest je daar niet stoppen?” vroegen ze dan.

“Oh, was daar dan een halte? Dat wist ik niet,” was het antwoord. De bus was waarschijnlijk een beetje in de war. Het was natuurlijk ook voor haar niet simpel, met al die aangepaste routes.

De kinderen moesten dus aan de volgende halte afstappen, en een kwartier te voet terugwandelen naar de halte aan hun wijk. Maar dat was niet zo erg, want zo kregen ze toch weer wat extra lichaamsbeweging. En een gratis douche af en toe.

De kerstvakantie kwam eraan en de kinderen konden twee weken wat bijslapen van het zo vroeg moeten opstaan elke schooldag. 

Even later zei de eigenaar van de bus opnieuw, “Hé, ik heb nóg een idee! We moeten nóg flexibeler zijn, nóg klantvriendelijker, zodat onze reizigers nóg vlotter op hun bestemming geraken!”

Zogezegd, zo gedaan. Na de kerstvakantie werd de route van de bus opnieuw aangepast. De bus kwam de kinderen nu ’s morgens nóg tien minuten eerder ophalen. Dus de kinderen moesten nóg flexibeler zijn en nóg vroeger opstaan, om twintig na zes nu. Maar dat was niet zo erg, want de bus reed om een of andere reden ook nog eens tien minuten langer over het traject. Zo konden de kinderen dus nóg wat meer bijslapen in hun zeteltjes. Want ja, ondertussen zaten ze al dubbel zo lang op de bus als eerst, en moesten ze hun wekker ondertussen al veertig minuten eerder laten afgaan.

’s Avonds was er echter een verrassing. De bus reed niet meer via de directe weg naar huis, maar reed nu ook via het naburige dorp terug naar de kleine stad. Daardoor zaten de kinderen ’s avonds ook een half uur langer op de bus. Maar dat was niet zo erg, want nu hadden hun ouders extra tijd om het avondeten klaar te maken.

En zeker als de bus weer eens vergat te stoppen aan hun halte…

Recensie "Look Out For The Little Guy" - Scott Lang

☆ ☆ ☆

Toen acteur Paul Rudd als het personage Scott Lang/Ant-Man zijn memoires voorstelde in de Marvel Film Quantumania, zocht ik meteen op of dat boek echt bestond. En ja hoor, het kon voorbesteld worden en zou begin oktober verschijnen.

Als een volgens De Ideale Wereld mentale twaalfjarige en Marvel fan, moest ik dit boek wel bestellen. En ja, het is best tof en heel anders dan ik me had voorgesteld.

Scott vat de avonturen die hij in de films beleefde goed samen, en geeft ook wat andere perspectieven. Hoewel die stukken zeker leuk zijn, zijn ze ook een beetje bijzaak naast de grotere boodschap van het boek, en dat is zijn persoonlijke levensfilosofie waarin hij probeert een zo goed mogelijk mens te zijn, of tenminste de vergissingen in zijn leven zoveel mogelijk terug goed te maken.

Hij vergelijkt zichzelf een beetje met Robin Hood, die neemt van de rijken (de sterksten) en geeft aan de armen (de zwakken). De "little guy" in de titel staat dan ook voor de kleine man in de straat, de normale mens die zich niet met geld overal uit kan lullen, die zich altijd moet verantwoorden, die altijd op het matje wordt geroepen, die vaak slachtoffer is van bullebakken en mensen die zich beter vinden dan hen.

Scott leert ons ook hoe belangrijk het is om te genieten van elk moment, omdat alles meteen voorbij kan zijn. Hoe belangrijk familie en vrienden zijn. Hoe je geen échte superkracht nodig hebt om andere mensen te helpen. Hoe je moet leren voor jezelf en voor anderen op te komen.

Persoonlijk had ik het boek nog iets grappiger verwacht, maar gezien de toch wel serieuze materie zie ik dat door de vingers. Het zou slecht zijn als de boodschap omwille van een teveel aan humor niet serieus genomen zou worden.

Het is allemaal vlotjes geschreven en als je het personage kent, hoor je bij het lezen de stem van Paul Rudd ook alles vertellen in je hoofd. Het klopt wel. Toch blijft het gek om iets te lezen dat als non-fictie tot zelfs autobiografisch wordt voorgesteld, maar wel degelijk fictie is. Zoals bij World War Z van Max Brooks, en de Twin Peaks boeken. Het is bijna een genre op zich, en iets wat ik best tof vind.

Recensie "De Grijze Jager 1: De Ruïnes van Gorlan" - John Flanagan

☆ ☆ ☆ ☆
 Mijn zoon vraagt al langer dat ik ook de boeken van De Grijze Jager van John Flanagan lees. De eerste exemplaren heeft hij "geërfd" van de zoon van een collega van mij. Hij was er meteen aan verknocht. Daarna hebben we hem de nieuwere boeken cadeau gedaan, en sommige heeft hij zelf gekocht. Hij heeft nog een weg te gaan (ik geloof dat hij aan boek 11 moet beginnen). En ik ben nu ook bezweken.

De Grijze Jager speelt zich af in een fantasiewereld met veel middeleeuwse invloeden. De kaart is gebaseerd op ons Europa, alleen een beetje anders. Het land Araluen is een eiland, te vergelijken met het Verenigd Koninkrijk. Het is opgedeeld in vijftig "lenen", elk met een eigen baron en een soort academie waar de jeugd opgeleid wordt in een speciale vaardigheid om het leen te dienen. Zo zijn er de ridders die naar de krijgsschool gaan, de klerken die al het administratieve regelen, en ook de Grijze Jagers, de spionnen die op verkenning gaan en informatie verzamelen.

Het eerste boek in de reeks, De Ruïnes van Gorlan is een tof avonturenboek vol spanning maar ook humor. We volgen het verhaal vooral vanuit het perspectief van hoofdpersonage Will, in sommige hoofdstukken neemt zijn kameraad Arnaut die rol over, maar doorheen het verhaal lezen we ook tussendoor de gedachtegangen van de nevenpersonages.

Op "Uitverkiezingsdag" mogen alle weeskinderen in het leen hun toekomstige beroep kiezen. Hier komt een hele ceremonie bij te pas, die wat doet denken aan die van de sorteerhoed in de wereld van Harry Potter. Op die manier komt Will onder de hoede van Jager Halt. Tegen zijn goesting, want eigenlijk wou hij ook een ridder worden, zoals zijn op het slagveld gestorven vader. Tijdens de loop van zijn opleiding bij Halt begint Will zich echter goed thuis te voelen bij hem.

Dit eerste boek behandelt vooral de opleiding van niet alleen Will, maar ook Arnaut, die wél naar de krijgsschool mocht gaan. Ze kampen allebei met hun eigen problemen, er komt wat ruzie onderling, maar grote thema's in het boek zijn vriendschap en eer en dat komt allemaal wel in orde.

Na verloop van tijd komt het nieuws dat Morgarath, de grote slechterik die tijdens een vorige oorlog verslagen en verbannen werd, een nieuwe aanval voorbereidt. Onder begeleiding van Halt helpt Will in een eerste missie Morgarath's handlangers te onderscheppen, en moet hij met Arnaut samenwerken om alles tot een goed einde te brengen.

Het boek leest heel vlot, je wervelt als lezer door de pagina's heen en voor je het weet verrast de epiloog je met enkele onthullingen. Ik ben zeer benieuwd wat me in de rest van de reeks te wachten staat.

Recensie "Our Missing Hearts" - Celeste Ng

☆ ☆ ☆
Our Missing Hearts is het derde boek van Celeste Ng dat ik lees, maar deze keer slorpte het verhaal me niet volledig op. Eigenlijk ging het best goed, tot ik deel twee bereikte en het vertelperspectief volledig verschoof.

We leven in een alternatieve wereld in Amerika, een land dat zich bedreigt voelt door Chinese invloeden (alles is waarschijnlijk een verwijzing naar de Trump-administratie). De regering maakt enkele drastische beslissingen, onder de grote noemer PACT: hiermee wilt ze komaf maken met alle buiten-Amerikaanse invloeden. Het is een andere dystopie dan in Het Verhaal van de Dienstmaagd, maar het doet er best wat aan denken. Ze gaan zelfs zo ver dat ze kinderen weghalen bij hun Aziatische ouders zodat ze op een "normale" en "puur Amerikaanse" manier kunnen opgroeien.

Dichter Margaret Miu ziet zichzelf plots uitgeroepen als grote inspiratiebron voor de verzetsstrijders. Het had eigenlijk eender welk gedicht van eender welke dichter kunnen geweest zijn; het is puur toeval. Om ervoor te zorgen dat haar zoon Bird tenminste nog bij haar man kan blijven, duikt ze zelf onder.

In het eerste deel lezen we hoe Bird, ondertussen wat ouder, op zoek wil gaan naar zijn verdwenen moeder. Eens hij haar vindt, neemt Margaret het vertelperspectief over, en hier valt het boek een beetje als een pudding in elkaar met een aaneenschakeling van "tell" in plaats van "show". Margaret vertelt hem de hele geschiedenis en we zitten de hele tijd als toeschouwer in een aula mee te luisteren naar haar relaas.

Het enige interessante is eigenlijk hoe ze bibliothecarissen laat opdraven als een nieuw soort Ondergrondse Spoorweg, met als missie de "ontvoerde" kinderen te herenigen met hun ouders, met briefjes die tussen de boeken in de inleverschuiven heen en weer gaan.

Het is uiteraard allemaal verschrikkelijk wat ze verteld, maar Celeste Ng slaagt er niet echt in ons mee te krijgen. Het is een heel politiek geladen verhaal over een wereld die we ons moeilijk kunnen voorstellen, hoewel het toch universele thema's bevat zoals racisme, vooroordelen, het ouderschap (en moederschap in het bijzonder zoals in al haar boeken), en kinderen op zoek naar hun identiteit en plaats in de maatschappij. En de grote finale, het grote plan van Margaret, waarmee ze een grote verandering wil teweegbrengen, wordt best indrukwekkend voorgesteld, maar heel realistisch lijkt het ook weer niet. Zo blijf je op het einde met het gevoel zitten van, is het dat?

Recensie "Holly" - Stephen King

☆ ☆ ☆ ☆ ☆
De Bill Hodges trilogie zit te ver in mijn leesverleden om me nog goed te herinneren wie Holly Gibney precies was en wat ze daar gedaan heeft. Gelukkig kun je Holly van Stephen King perfect lezen zonder die achtergrondkennis.

Holly Gibney baat samen met haar partner Pete Huntley het privédetectivebureau Finders Keepers uit (tevens de titel van het tweede boek in de voorgenoemde trilogie). Pete is echter buiten strijd; hij is geveld door Covid. Holly staat dus alleen voor een nieuwe zaak: Penny Dahl meldt de verdwijning van haar dochter. Haar fiets is gevonden met een briefje dat ze genoeg had van alles. Maar Penny vertrouwt het niet.

King brengt ons dus een "gewoon" detectiveverhaal; niets bovennatuurlijks, geen monsters, behalve die van de menselijke soort. Een whodunit is het niet, want na de eerste hoofdstukken met Holly keren we terug in de tijd en lezen we het verhaal van een slachtoffer vanuit het perspectief van de daders.

Jawel, we hebben met een duo seriemoordenaars te maken, we weten van bij het begin wie ze zijn, dus de spanningsopbouw ligt erin hoe we zien hoe Holly dichter en dichter bij hen in de buurt komt, hoe ze de puzzelstukjes in elkaar past, en langzaam de waarheid ontdekt.

Naast spanning zit er zeker ook humor in het verhaal. Holly kan immers ook nog rekenen op de hulp van Jerome en Barbara Robinson, die ook in de trilogie voorkwamen. Deze twee jonge mensen zorgen voor een toffe dynamiek, en het feit dat ze zelf ook met de schrijverskunst bezig zijn, maakt het ook interessant; King introduceert wel vaker personages die zelf ook schrijven, en die uiteraard ook meteen succesvol blijken te zijn...

Wat intrigerend is om te ontdekken tijdens het lezen, is hoe de verschillende nevenpersonages reageren op Covid. Dit is het eerste boek dat ik lees waar het verhaal zich tijdens de pandemie afspeelt. King maakt daar ook veelvuldig gebruik van. Je hebt "goede" en "slechte" personages in dit boek, sympathiek en onsympathiek, en dit valt eens te meer op door hun standpunt wat betreft de vaccinaties en het gebruik van mondmaskers.

Hoewel Holly dus een pure thriller is, vond ik het in tegenstelling tot Billy Summers wél aangenaam om te lezen. Het verhaal bleef boeiend van begin tot einde, zelfs zonder typische King-elementen. In mijn ogen een waardige opvolger van de trilogie!

Recensie "De Eerlijke Vinder" - Lize Spit

☆ ☆ ☆ ☆
Een dorps verhaal dat zich afspeelt in de jaren '90 in de Antwerpse Kempen, met een jonge, goedaardige protagonist die met zijn jeugdige naïviteit vaak aandoenlijk overkomt. Dat is De Eerlijke Vinder van Lize Spit. Uiteraard stukken vrolijker dan Het Smelt, veel toegankelijker dan Ik ben er niet. Het is een terugkeer naar haar roots, het plezier van het schrijven druipt er van af, een leuk kortverhaal zonder al te zware maatschappelijke boodschappen, uitgezonderd het Kosovaars gezin dat gedeporteerd dreigt te worden.

Jimmy Sluis heeft maar één bezorgdheid: hij moet en zal alle flippo's ter wereld verzamelen. Al het geld dat hij te pakken krijgt, geeft hij meteen uit aan nieuwe zakken chips. Hiervoor trekt hij regelmatig door het dorp om alle drank-, brood-, sigaretten-, parkeer- en geldautomaten te controleren op vergeten wisselgeld of achtergelaten briefjes. Heeft hij een flippo dubbel, dan steekt hij die in een verzamelmap voor zijn beste vriend, een Kosovaar die samen met zijn gezin helemaal te voet naar België is komen wandelen, op de vlucht voor de Joegoslavische oorlogen. Jimmy heeft zich van in het begin over Tristan ontfermt. Hij helpt niet alleen de jongen zelf, maar ook zijn andere gezinsleden als hij bijvoorbeeld bijles komt geven.

Op een dag krijgt het gezin Ibrahimi echter een brief die hen gebiedt het land te verlaten. Hun asielaanvraag wordt afgewezen. Tristan en zijn zus beramen een plan om ervoor te zorgen dat er toch een uitzondering wordt gemaakt, maar daarvoor hebben ze Jimmy's hulp nodig. Eerst blijft het wat mysterieus, ze vertellen Jimmy niet alles, maar zodra het plan duidelijk wordt, voel je ook hoe de spanning stijgt en kun je al voorspellen hoe het allemaal zal aflopen.

In iets minder dan 100 pagina's transporteert Spit ons terug naar onze kindertijd zonder zorgen, waar we gewoon ons ding deden zonder goed te beseffen hoe de rest van de wereld in elkaar zit en welke drama's zich kunnen afspelen die een kind forceren om snel op te groeien. Een tof Boekenweekgeschenk van 2023!

Recensie "Lieve Edward" - Ann Napolitano

☆ ☆ ☆ ☆
Lieve Edward van Ann Napolitano heeft me verrast met de structuur van het boek. De opzet is duidelijk: de twaalfjarige Edward is de enige overlevende van een vliegtuigramp. In het eerste hoofdstuk stapt hij samen met zijn familie op het toestel. Een alwetende verteller kruipt in hun hoofd én in dat van een hele hoop andere passagiers.

Dan komt hoofdstuk twee en het vliegtuig is dan al neergestort. De reddingsdiensten en autoriteiten slaan in actie en ik verwachtte dat we vanaf nu Edward zouden volgen tijdens de nasleep van de ramp. Ik had een verhaal voor ogen in de stijl van Extreem luid & ongelooflijk dichtbij van Jonathan Safran Foer, over de aanslagen van 11 september.

Maar toen kwam hoofdstuk drie, en we zitten plots terug in het vliegtuig, meteen na het opstijgen. Deze hoofdstukken wisselen elkaar dus voortdurend af. In het heden wordt Edward opgevangen door zijn tante en oom, die zelf ook wel met wat persoonlijke problemen te kampen hebben maar alles voor Edward even aan de kant moeten zetten. En in het verleden ontdekken we wat er precies allemaal aan boord gebeurde.

Beide tijdframes worden in tegenwoordige tijd verteld, wat het allemaal wat persoonlijker maakt; we blijven heel dicht op de personages zitten. In de hoofdstukken in het heden springen we ook de hele tijd tussen de verschillende personages heen en weer, net zoals bij de passagiers in het vliegtuig. We kruipen volledig in hun hoofd en lezen wat ze denken. Het geeft wel een raar gevoel omdat je op voorhand weet dat al deze mensen, uitgezonderd Edward, eigenlijk al dood zijn.

Maar de strijd van Edward is ook niet min. We volgen zijn verhaal tot drie jaar na de ramp. Er is een aangrijpend stuk dat heel duidelijk beschrijft hoe het voelt om door verdriet en depressie geveld te worden. Edward heeft heel veel steun aan zijn buurmeisje. Samen ontdekken ze ook dat de familie en vrienden van de gestorvenen contact met Edward zoeken. Je leert vooral dat je niet altijd alle antwoorden kunt vinden, dat volwassenen het ook niet altijd juist weten en zich soms ook kunnen vergissen, dat iedereen fouten maakt en dat inderdaad zou moeten proberen om zo goed mogelijk het leven van anderen beter te maken als je daar toevallig de kans toe krijgt.

Recensie "The Nobleman's Guide to Scandal and Shipwrecks" - Mackenzi Lee

☆ ☆ ☆ ☆
Mackenzi Lee schreef al twee eerdere boeken over de 18e eeuwse Montague familie. In The Gentleman's Guide to Vice and Virtue vertrekt onstuimige Monty op wereldreis om zichzelf te ontdekken en wat volwassener te worden. In The Lady's Guide to Petticoats and Piracy neemt zijn zus Felicity het roer over. En nu is het de beurt aan The Nobleman's Guide to Scandal and Shipwrecks, waarin Adrian Montague meer te weten komt over wie zijn ouders precies waren.

 

Adrian heeft last van stoornissen. Lijdt hij aan autisme? Het zou best kunnen. Leeft hij voortdurend in angst en onzekerheid? Wees maar zeker! Hij weet nooit wat te zeggen, hoe te reageren, hij blijft alles wat hij doet en meemaakt in zijn hoofd vermalen en bedenkt met gemak allerlei mogelijke doemscenario's voordat hij nog maar een vinger uitsteekt.

Je vraagt je af hoe hij zijn verloofde Louisa ooit gevonden heeft...

 

Hoe dan ook, Adrian stuit op een mysterie en de drang om de waarheid te ontdekken is sterker dan zijn schrik voor alles en nog wat. Samen met zijn broer Monty vertrekt hij naar Marokko om hun zus op te zoeken. Zij beschikt immers over meer informatie die Adrian kan helpen het mysterie op te helderen. Maar de reis loopt uiteraard niet zoals gepland, en onze helden komen via de Azoren in Porto terecht, om uiteindelijk via Amsterdam naar IJsland te trekken - een route die met een mooie kaart vooraan in het boek staat aangeduid.

Het verhaal wordt verteld in tegenwoordige tijd door Adrian zelf. Zo krijgen we een heel duidelijk beeld van hoe zijn angststoornissen precies aanvoelen. Samen met hem ontdekken we de wijde wereld. Het is daardoor een heel persoonlijk verhaal over een man die in het verleden probeert te ontdekken waarom hij is zoals hij is.