* * * *
"Saint Odd", het laatste deel van de Odd Thomas-reeks van Dean Koontz, werd nooit in het Nederlands vertaald (het had waarschijnlijk de titel "De Heilige" gekregen...) Door de slechte verkoopcijfers verloren de uitgeverijen hun interesse in de vertaalrechten. "De Stad" is de laatst vertaalde Koontz. Nederlandse fans hebben dus nooit het lot van Odd Thomas kunnen ontdekken; ze hebben ook nooit de vijfdelige Jane Hawk-reeks kunnen lezen, noch "Ashley Bell", "Devoted", "Elsewhere", "The Other Emily" en de aankomende nieuwe, "Quicksilver", zal waarschijnlijk ook niet vertaald worden.
“Sometimes I am hampered by having a moral code, but I have it nonetheless, like a burr under the brain, with no way to pluck it out.”
De acht-boeken-reis van Odd Thomas is ten einde. Net als Roland Deschain, die de Donkere Toren van Stephen King beklimt en door de bovenste deur stapt terug naar woestijngrond, staat Odd op de drempel, niet op weg naar een tweede kans, maar naar een vervolg in een nieuwe wereld en een nieuw bestaan. Het eerste hoofdstuk gaat over Odd op een motorfiets, die probeert een achtervolger van zich af te schudden. Al snel ontdekken we dat Odd deze keer niet gaat waar de problemen zijn, maar dat de problemen achter hem aankomen.
"Net wanneer een man verwacht dat hij het kleinste beetje melk en honing heeft verdiend, gooit de wereld hem een lading paardenstront toe."
Wanneer Odd terugkeert naar Pico Mundo, voelt het alsof hij nooit is weggeweest. De eerste hoofdstukken lezen alsof Koontz dit deel eigenlijk direct na de eerste "Odd Thomas" heeft geschreven. Deze vertrouwde stad als decor brengt de opwinding, spanning en mysterie terug die sinds "Brother Odd" enigszins afwezig was. Deze conclusie van de serie heeft niet dezelfde kenmerkende humor die we zijn gaan associëren met Odd Thomas, maar de raadselachtige personages blijven raadselachtig en zonder een voldoende verklaring, maar misschien kunnen dingen soms beter onder een sluier van mysterie worden gelaten.
“If sympathy is the principal reason that one person is drawn to another, there will always be an unbridgeable chasm between friendship and genuine love.”
Het einde is precies wat je als lezer van deze reeks al een tijdje zou verwachten, maar is bevredigend. Het boek sluiten vervulde me met emoties; de eerste keer dat ik het uitlas, stortte ik letterlijk vijf minuten lang in elkaar omdat ik afscheid moest nemen van een van de meest sympathieke personages die ooit in de literaire geschiedenis zijn gemaakt. Ik kon alleen maar bedenken hoe dit lijkt op Astrid Lindgrens "De Gebroeders Leeuwenhart".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten