Boeken verslonden in november

Dankzij een week vakantie de eerste week van november, heb ik deze maand een hele stapel boeken kunnen lezen. Zelfs zeven in totaal! Al maar goed, want ik begon heel fel achterop te geraken in mijn leesschema, en mijn stapel nog te lezen boeken bleef precies maar groeien in plaats van af te nemen. Ik heb wel een beetje vals gespeeld en de dunste of vlotst leesbare boeken gekozen. Zo ben ik er snel doorheen kunnen geraken, en kwam ik halverwege de maand weer perfect op schema.

Op zaterdag 19 november ging onze tweede leesclub door. Ik ben de maand dus gestart met dit boek. Deze keer praatten we over “Het Gat in de Tijd” van Jeanette Winterson, een herschrijving van “A Winter’s Tale” van William Shakespeare. En eigenlijk was dat wel te merken. Op veel plaatsen las het boek echt als een toneelstuk, en je kon de personages gemakkelijk op een podium bezig zien. Maar dat was dan ook alles: de personages misten diepgang en beperkten zich eerder tot karikaturale typetjes. We leren hen nooit van binnen en buiten kennen zoals bij een roman normaal gezien toch de bedoeling is. Een groot pluspunt was de humor in het boek; de scène met het bekijken van de beelden van de bewakingscamera was hilarisch. Daar tegenover stonden dan de scènes met het computerspel. Ik heb wel wat ervaring met games en rondlopen in virtuele werelden ("Assassin's Creed" bijvoorbeeld) maar hier stelde ik me toch wel wat vragen. Vooral of dit soort spel technisch wel mogelijk is. Tijdens de leesclub was het wel interessant om de anderen over dit boek te horen vertellen. Zo merkte ik dat er toch wel wat meer symboliek in zit, waardoor de personages toch nog dieper uitgewerkt zijn dan je op het eerste zicht zou zeggen.

Een tijdje geleden ontdekte ik de blog van voormalig actrice Lisa Jakub. Ik ken haar vooral van haar klein bijrolletje in de science-fiction blockbuster “Independence Day” uit 1996, en enkele TV-films zoals “Bermuda Triangle” en “Picture Perfect”. Bij het grote publiek staat zij echter bekend als het oudste meisje uit “Mrs Doubtfire” met Robin Williams. Op een bepaald moment in haar leven heeft ze het acteren dus opgegeven en is ze andere doelen gaan nastreven. Ik vond haar blog heel leuk geschreven, en toen ik zag dat ze ook over haar ervaringen in een boek verteld heeft, “You Look Like That Girl”, heb ik dat meteen gekocht. Bij het lezen stond ik versteld van haar verwezenlijkingen als actrice. Ze heeft in veel meer films meegespeeld dan ik dacht. En ik vind het dapper van haar om haar hele leven en haar gevoelens volledig uit de doeken te doen en zich zo kwetsbaar op te stellen. Het is een eerlijk verslag en ik ben blij dat ze haar leven een andere draai heeft gegeven.

Het tegenovergestelde van dit boek is het verhaal van Felicia Day, “You’re Never Weird On The Internet (Almost)”, waarin ze vertelt hoe ze als niemendalletje eerst een internet-celebrity is geworden en daarna ook voor films en TV-series werd gevraagd. Ik ken haar eigenlijk alleen als Charlie in de reeks "Supernatural". Humor is een grote aanwezige in dit boek maar het is een beetje overdreven. Ze plaatst een heleboel foto’s tussen de tekst in een poging nóg grappiger te zijn, waardoor het boek meer op een blog begint te lijken. Maar de algemene schrijfstijl stak me snel tegen. Het is allemaal te druk, en hoewel het zeker geen afkeer opwekt, wekt het eigenlijk ook geen sympathie op zoals bij het levensverhaal van Lisa Jakub wel het geval was. Ik had nooit het gevoel dat Felicia iets echt interessant te vertellen had, of iets herkenbaar. Uitgezonderd haar liefde voor alles waar nerds als ikzelf bekend om staan, zoals bijvoorbeeld computerspellen.

Toen het script van “Harry Potter and the Cursed Child” uitkwam in boekvorm, was ik eerst argwanend. Ik dacht dat het een simpel middel was om er snel extra geld uit te slaan. Ik stond dus niet vooraan in de rij bij de boekhandel. Pas toen ik na een tijdje enkele positieve reacties hoorde, ben ik bezweken en heb ik het boek gekocht. En de reacties die ik heb gehoord, klopten wel. Het is uiteraard een script en geen roman, het merendeel van de tekst bestaat uit dialogen, maar alle stemmen van de personages zijn nog steeds herkenbaar en je komt meteen terug in de bekende sfeer van het Harry Potter universum. Sommige stukken van de dialogen kun je wel beter horen dan lezen; op papier komt niet alles tot z’n recht omdat er gewoon intonatie en gezichtsuitdrukkingen bij te pas moeten komen. Qua verhaal werd ik niet van m’n sokken geblazen. Ik moest de hele tijd denken aan de “Back To The Future” films; een beetje onvermijdelijk als je een verhaal over tijdreizen onder je neus krijgt.

Toen “Twin Peaks” 25 jaar geleden op TV kwam, was ik eigenlijk nog te jong om alles te snappen. Toch mocht ik kijken, want deze gehypete serie was hét gespreksonderwerp van de dag. Iedereen keek er naar. Op een latere leeftijd keek ik de serie opnieuw tijdens herhalingsuitzendingen, en uiteindelijk heb ik ook de DVD-boxen in huis gehaald. Als tiener schafte ik ook twee boeken aan: “Het Geheime Dagboek van Laura Palmer”, en “Dale Cooper: Mijn Leven, Mijn Tapes”. Toen dus in oktober “The Secret History of Twin Peaks” verscheen, heb ik niet lang getwijfeld. En achteraf heb ik het me ook niet beklaagd. Het boek valt onder de categorie metafictie, en vervaagt de lijn tussen echte geschiedenis en fictieve geschiedenis. Het is een dossier samengesteld door een mysterieuze archivaris, teruggevonden door de FBI en nagekeken door een agente die in de kantlijnen aantekeningen schreef. Dit dossier behandelt de geschiedenis van het stadje Twin Peaks, de belangrijkste families, een paar van de gebeurtenissen uit de TV-serie (maar zeker niet alles!) en daarnaast is het ook een samenvatting van het onderzoek naar UFO’s. Het dossier bestaat uit officiële briefwisseling, formulieren en rapporten, krantenknipsels, transcripties van gesprekken, etc. Het is allemaal heel nostalgisch en bracht me meteen terug naar de jaren ’90, de periode dat de reeks op TV kwam en waarin ik zelf ook geïnteresseerd was in UFO’s (mede dankzij de opvolger van “Twin Peaks”, “The  X-Files”). Veel informatie in dit boek was me dus al bekend (Roswell, de Majestic-12, Project Blue Book etc.). Eerst vond ik het wat clichématig om dit allemaal opnieuw op te rakelen nadat het thema al decennia lang werd uitgemolken, maar ik ging er al snel volledig in op en ik merkte bij mezelf hoe vaak ik overtuigd werd dat bepaalde gebeurtenissen ook écht plaats hadden gevonden, zo realistisch is het boek samengesteld.

Soms heb ik geen zin in een veelgelaagd drama vol persoonlijke tragedie en maatschappelijke problematiek. Soms heb ik zin om terug te keren naar mijn jeugd toen alles nog ver van mijn bed was, je van niets iets moest aantrekken, en de grootste ramp op aarde verliefd worden op een onbereikbaar meisje was. Ah, het leven was toch veel simpeler toen ... Misschien dat ik daarom soms graag een jeugdboek lees zoals "This Is What Happy Looks Like" van Jennifer E. Smith, een schattig verhaal over liefde, over familie, over ergens thuishoren. Het is voorspelbaar, maar voor dit soort verhaal maakt dat totaal niets uit. Een happy ending, ietwat teleurstellend omdat de gebeurtenis die de personages de hele tijd vreesden werkelijk plaatsvindt maar dan helemaal niet zo erg blijkt te zijn; het maakt het einde net iets te gemakkelijk. Maar het is een leuke en aangename leeservaring. Ik hou echt van dit soort lichte lectuur waar je niet te hard bij hoeft na te denken, met duidelijke emoties, zonder al te veel drama, een simpel verhaal dat zich beperkt tot de leefwereld van twee personen. Het vertelperspectief springt ook elk hoofdstuk van het ene naar het andere personage, zodat ze na een tijdje reisgezellen worden voor wie je echt kunt supporteren.
  
Na lange tijd nog eens een horrorverhaal lezen, is toch wel een grote aanpassing. Maar "Bird Box" van Josh Malerman is goede horror, het soort dat je bang maakt door de dingen die je NIET ziet; en dat mag je hier echt wel letterlijk nemen. Het verhaal is meeslepend maar eerst ook wel verwarrend. Gelukkig is het eng genoeg zodat je blijft lezen, ook al zijn sommige stukken van het verhaal - de praktische kant van mensen die geblinddoekt rondlopen en dingen doen - nogal ongeloofwaardig. Maar je wilt tenminste wel weten wat er aan de hand is en wat de personages gaan meemaken. Het heeft een heel hoog "Walking Dead" gehalte, maar dan zonder de zombies. Plots stopt het verhaal echter zonder antwoorden te verschaffen. Ik bleef serieus op mijn honger zitten. Ik wil nog steeds weten wat nu precies "de monsters" zijn in deze fictieve wereld. Het verhaal gaf me in ieder geval de kriebels, maar nu heb ik vooral zoiets van, "Oh, ze zullen allemaal dan wel goed terecht komen zeker ... ?"

Gewoon zeven boeken in totaal deze maand! Ik sta er zelf van te kijken ... December zal wel wat schraler zijn op het leesvlak, tenminste wat boeken betreft. Ik heb namelijk sinds kort een abonnement op de Knack, omdat ik het hoog tijd vond (als late dertiger) om eindelijk toch eens wat bewust te worden van de wereld en wat er allemaal in gebeurt. En natuurlijk heb ik ook nog een nieuwe vriendin, Nele, voor wie ik mijn boeken graag aan de kant schuif! Daarom ook de nieuwe naam van deze blog, "Literaliefde"!

Het eerste boek van december gaat "Penhaligon's Attic" van mijn bevriende schrijfster Terri Nixon worden. Daar kijk ik al maanden naar uit!

Recensie "Harry Potter and the Cursed Child" - J.K. Rowling

* * *
Toen het script van “Harry Potter and the Cursed Child” uitkwam in boekvorm, was ik eerst argwanend. Ik dacht dat het een simpel middel was om er snel extra geld uit te slaan. Ik stond dus niet vooraan in de rij bij de boekhandel. Pas toen ik na een tijdje enkele positieve reacties hoorde, ben ik bezweken en heb ik het boek gekocht. En de reacties die ik heb gehoord, klopten wel. 

Het is uiteraard een script en geen roman. Het merendeel van de tekst bestaat uit dialogen, maar alle stemmen van de personages zijn nog steeds herkenbaar en je komt meteen terug in de bekende sfeer van het Harry Potter universum. Sommige stukken van de dialogen kun je wel beter horen dan lezen; op papier komt niet alles tot z’n recht omdat er gewoon intonatie en gezichtsuitdrukkingen bij te pas moeten komen. 

Qua verhaal werd ik niet van m’n sokken geblazen. Ik moest de hele tijd denken aan de “Back To The Future” films; een beetje onvermijdelijk als je een verhaal over tijdreizen onder je neus krijgt. Het verhaal draait om een poging van de kinderen van Harry en Draco om de moord op Cedric Diggory/Carlo Kannewasser te voorkomen, waar uiteraard allerlei dingen mislopen...

Boeken verslonden in oktober

In september heb ik het eerste deel van de Passage-trilogie van Justin Cronin gelezen. In oktober was het dus tijd om de twee volgende delen onder handen te nemen. "The Twelve" heb ik vier jaar geleden al gelezen, toen het boek verschenen is. "The City of Mirrors" is echter in juni van dit jaar uitgekomen, dus ik kon een opfrissing van de vorige delen wel gebruiken.

"The Twelve" van Justin Cronin is het vervolg op "The Passage", maar dat moet je niet echt letterlijk nemen. Het verhaal gaat niet alleen verder vanaf het punt waar we Peter, Alicia, Amy en de anderen het laatst hebben gezien; in de eerste plaats keert het verhaal terug naar het beginpunt van de uitbraak. Een beetje verwarrend hoe we geïntroduceerd worden aan een hele reeks nieuwe personages. De eerste hoofdstukken lijken eerder een verhaal te zijn dat zich afspeelt tussen de twee grote delen van "The Passage". Op pagina 170 krijgen we een flash forward binnen de flashback; een tijdstip ca. 14 jaar voordat we Peter Jaxon en zijn vrienden in de Colony leerden kennen, met weer een reeks nieuwe personages. Weg zijn opeens de mensen van wie we zijn gaan houden. Dit tweede deel duurt slechts tot pagina 200, waar we eindelijk verder gaan waar "The Passage" gestopt is. Nu ja, het is wel vijf jaar later. En dat merken we: de personages zijn niet meer dezelfde. Ze zijn veranderd, hebben vanalles meegemaakt, zijn geëvolueerd. Het zijn oude vrienden die we na lange tijd terugzien en waarvan we denken dat we de draad gewoon weer kunnen oppikken, maar dat lukt niet echt. We weten niet wat ze hebben meegemaakt. We leven in twee verschillende werelden. Het hypnotiserende effect waardoor ik "The Passage" moeilijk kon neerleggen, ontbreekt in "The Twelve". Er is een onvermijdelijke afstand gecreëerd. En het duurt even voordat we dat achter ons kunnen laten en terug volledig met het verhaal meeleven. Ongeveer 85 pagina's voor mij persoonlijk, wat me halfweg het boek bracht. Verwacht ook niet dat onze helden de twaalf originele virusdragers één voor één gaan aanpakken. Het verhaal gaat een heel andere kant uit dan wat je op het einde van "The Passage" zou verwachten. Maar de climax van "The Twelve" is wel fantastisch, en beter dan dat van zijn voorganger. Net als bij "The Passage" zijn er trouwens verschillende mogelijke verklaringen voor de titel "The Twelve".

En dan was het tijd voor "The City of Mirrors", het laatste deel van de trilogie. De cover is een skyline van New York, met het Empire State Building in het midden. De stad van spiegels, de reflecterende ramen van de grote wolkenkrabbers? Spiegels spelen een kleine maar belangrijke rol in de eerste twee delen. Maar wat is hun belang nog na het einde van "The Twelve"? Het interessantste stuk in dit boek is de ontstaansgeschiedenis van Zero, Timothy Fanning. Het is vreemd dat in deze postapocalyptische trilogie de beste scènes gebeuren vóór het einde van de wereld, of net tijdens. Het verhaal van Peter, Amy, Alicia, Michael en de anderen springt ineens 20 jaar verder, en onze helden hebben nu zelf kinderen. De leeservaring is zoals kijken naar de vervolgfilm "Independence Day: Resurgence"; geen spoor te vinden van de charme van het origineel. "The City of Mirrors" gaat van de ene actiescène naar de volgende, de personages rennen rond en vechten en schieten en het is zo'n pure chaos dat je niet meer weet wat er precies aan de hand is. Het aantal personages is verdubbeld, en het ontbreekt aan onderscheid. Het verhaal springt constant van het ene naar het andere personage, soms zelfs een paar keer op dezelfde bladzijde, wat het moeilijk maakt een emotionele band met iemand te krijgen. Ik hoopte op een geweldige finale die het allemaal de moeite waard maakte, maar ook daar stelt het wat teleur. Het einde voelt eerder langgerekt, zoals het laatste kwartier van "Return of the King", het laatste deel in de "Lord of the Rings" trilogie, wanneer je alledrie de films meteen achter elkaar hebt gezien.

De trilogie is zeker het lezen waard voor wie van dit genre houdt, maar het had nog beter gekund. Het project is te grootschalig opgepakt en sommige stukken lijken geschreven te zijn met een verfilming in het achterhoofd.