Recensie "En toen ging hij" - Jannah Loontjens

☆ ☆
Het boek start in 1986, met de moord op Olof Palme, en de moeder van Ebba die de gevangenis in vliegt.

Als je niet over de "algemene kennis" bezit dat Olof Palme de premier van Zweden was, en dat Ebba's moeder dus helemaal niets met zijn moord te maken heeft, dan zijn de eerste hoofdstukken van En toen ging hij van Jannah Loontjens heel verwarrend.

Ik heb effectief de eerste hoofdstukken opnieuw gelezen nadat ik het bovenstaande doorhad.

Daarna volgt een grote flashback, het grootste deel van de roman, die zich in 1979-1980 afspeelt. Ebba is tien jaar en het vreemde is dat ze sommige hoofdstukken vertelt vanuit haar ik-persoon, maar andere hoofdstukken staan dan weer in het derdepersoonsperspectief; ergens halverwege komt er wel een kort hoofdstukje waarin Ebba uitlegt dat zij daar eigenlijk ook de verteller is. Ik vind het allemaal wat gefabriceerd overkomen.

Ik had ook totaal geen connectie met het verhaal, noch met eender welk personage. Zij maken zelf de liefdesrelaties die aan bod komen onnodig ingewikkeld, en voor de rest draait het allemaal om politiek. Racisme is een groot thema, met name de apartheid in Zuid-Afrika.

Voor het laatste stuk keren we terug naar 1986, maar het euvel is al geschied en niets kan dit boek nog voor mij redden. Hoe vaak ik tijdens het lezen niet heb gedacht, "En toen ging hij... door het raam, ja!" De schrijfster is slechts vijf jaar ouder dan ik, maar toch heb ik het gevoel dat ik te jong ben om dit verhaal te snappen... Ik zal het maar op mijn dyspolitiek steken...

Recensie "Smolder" - Laurell K. Hamilton

☆ ☆
Guilty Pleasures, het eerste deel in de urban fantasy-reeks over necromancer en vampierenjager Anita Blake kwam uit in 1993. Dertig jaar later is hier deel 29: Smolder. In de fictieve wereld van deze boeken is er echter maar iets van een 7 jaar verstreken. Het grappige is dat inhoudelijk de boeken wel de in de echte wereld ontwikkelde technologieën volgen. Maar in deze alternatieve fantasiewereld zijn zo'n dingen uiteraard perfect mogelijk.

In Smolder is Anita nog steeds bezig met de voorbereiding van haar huwelijk met meestervampier Jean-Claude, wanneer haar oude baas van RPIT haar oproept om te helpen bij een reeks moorden op vampieren, waarbij ze in hun schuilplaats overdag aan zonlicht worden blootgesteld en verbranden. Zo is er net een heel hotel in vlammen opgegaan, en bij een tweede geval kon een getuige net op tijd met een brandblusser de vuurhaard beperken.

Maar is die getuige wel zo onschuldig als ze zich voordoet? Anita heeft in ieder geval een vreemd gevoel bij haar. En met haar in al die jaren ontwikkelde psychische en metafysische krachten, kon dat wel eens kloppen...

Het boek valt echter stil nadat Anita en Jean-Claude psychisch aangevallen worden door de grote slechterik in dit verhaal, een meestervampier die de plaats van Jean-Claude als leider van alle vampiers in de Verenigde Staten wil overnemen. Gelukkig daagt Richard plots op; de leider van de weerwolven die in het begin van de reeks eventjes de verloofde van Anita was, tot haar polyamoreuze levensstijl hem wegjaagde. Zij moeten hun krachten bundelen om een kans te maken de dreiging tegen te houden.

Wat volgt zijn ellenlange discussies over hoe de praktisch in z'n werk zou gaan. Om de haverklap is er wel iemand die zich beledigt voelt door iets wat een ander zegt, vooral wanneer het over het onbegrip over die polyamorie aankomt. Plots horen we niets meer over de vampiermoorden in het begin van het verhaal, en boek eindigt zelfs voordat ze enige actie ondernemen tegen die meestervampier, die trouwens ook nog van gedaante kan veranderen en een vuurspuwende draak wordt.

Ik sloeg het boek dicht zonder enige voldoening; dit is echt niet meer de reeks die ik vroeger zo tof vond. Het gaat nu zoveel over semantiek, iedereen moet de hele tijd op z'n woorden letten, het is gewoon vermoeiend om te lezen en het verhaal gaat echt niet vooruit.

Recensie "Dossier Dutroux: De Waarheid" - Jean Lambrecks, Els Schreurs, Jean-Pierre Adam

☆ ☆ ☆
Het is een beetje een misleidende titel, maar Dossier Dutroux - de waarheid van Jean Lambrecks, Els Schreurs en Jean-Pierre Adam zou eigenlijk "zoektocht naar" de waarheid moeten zijn. Een zoektocht die spijtig genoeg weinig tot niets oplevert...

Het is wel een gedetailleerd overzicht van alles wat effectief bekend is over de zaak Dutroux. En ik stond er vooral van te kijken waar Dutroux nog allemaal bij betrokken was naast de ontvoering van die meisjes in 1995-1996.

Ik was zelf 16-17 jaar in die tijd. Het was een leeftijd in een tijdperk waar je als tiener totaal niet mee was met de actualiteit. Je leefde in je eigen wereld. En je kreeg niet alle details te horen, zoals je ze nu zonder problemen op het internet kunt vinden.

Jean-Pierre Adam heeft alle feiten op een rijtje gezet en verwijst telkens naar het desbetreffende proces-verbaal dat er ooit over opgemaakt werd. In de meeste gevallen blijkt dit dan over elementen te gaan die nooit verder werden onderzocht, dankzij onderzoeksrechters die ze niet waardevol of van belang zijnde beschouwden.

Je leest dit boek met een groeiende pijn in het hart, je wordt kwader, je snapt er niets van, en je wordt er ook nog eens paranoïde van. Het is een confrontatie met de duistere kant van de wereld en je begint je af te vragen of er misschien ook in je directe omgeving mensen zijn die zich met louche zaakjes bezighouden, verstopt achter een of ander front.

Recensie: "Ik heb een paar vragen voor je" - Rebecca Makkai

☆ ☆ ☆ ☆
Bodie Kane heeft een true crime podcast. Vijfentwintig jaar later keert ze terug naar de kostschool van haar tienerjaren om daar zelf les te geven. Haar leerlingen krijgen de opdracht zelf een podcast te maken. Eentje kiest als onderwerp de moord op Thalia Keith, waarmee Bodie een kamer deelde. Klusjesman Omar werd toen als schuldige veroordeeld, maar Bodie heeft altijd gedacht dat muziekleerkracht Denny Bloch er voor iets tussen zat.

Zo start Ik heb een paar vragen voor je van Rebecca Makkai. Het verhaal wordt door hoofdpersonage Bodie vertelt. Zij richt zich tot een in het begin onbekend persoon. Het duurt echter niet lang tot ze de identiteit van deze persoon onthult.

Het zijn best korte hoofdstukken die in twee delen verteld worden. Bodie springt heen en weer in de tijd, tussen het heden en haar schooldagen. Regelmatig wordt de telling van haar hoofdstukken onderbroken door een beschrijving van de moord die door één van de mogelijke verdachten gepleegd wordt, als een soort test om te kijken hoe plausibel die versie is.

Voor deel twee verandert de toon en setting, wat op het eerste zicht heel interessant lijkt maar ik bleef daar wat op mijn honger zitten, omdat Bodie vanaf dit punt de meeste informatie ook uit de tweede hand hoort, wat het allemaal een veel passievere sfeer geeft dan het eerste deel, een afwachtende houding, terwijl het in handen van zeg maar John Grisham net heel spannend had kunnen worden.

Het boek is vlot geschreven en mede dankzij die korte hoofdstukken vlieg je er doorheen. Je voelt regelmatig de drang om alle namen van de personages en alle feiten en bewijsmateriaal op een prikbord te hangen en met rode koordjes te verbinden. Als een toch literaire whodunit kan het zeker tellen!

Recensie: "De Magiër van Macindaw: De Grijze Jager 5" - John Flanagan

☆ ☆ ☆ ☆ 
John Flanagan maakt van De Magiër van Macindaw (De Grijze Jager Boek 5) een spionageverhaal.

Na de veldslag tussen de Skandiërs en de Temujai krijgt Will zijn eerste officiële opdracht als volwaardig Grijze Jager. Hij reist undercover naar het leen Macindaw. Daar is immers iets vreemd aan de hand, niet zo verschillend van wat er met koning Théoden in The Lord of the Rings gebeurt.

Will wordt bijgestaan door een vriendin uit zijn jeugd, Alyss, die tijdens hun "sorteerceremonie" werd ingedeeld bij het diplomatieke kader van het koninkrijk Araluen. Zijn mentor Halt verdwijnt wat naar de achtergrond, maar beraamt alvast een plan om Will te helpen.

Will verandert in dit boek in een compleet ander personage dan hoe we hem tot nu toe kennen. Zijn artistieke kant komt naar boven, zijn acteertalent, zijn jovialiteit en charisma, zijn omgang met mensen, de dynamiek tussen hem en Alyss, ... Het is een volwassener boek maar tegelijkertijd ook wat speelser, met best wat spanning en mysterie.

Recensie "The Bad Weather Friend" - Dean Koontz

☆ ☆ ☆ ☆ ☆ 
The Bad Weather Friend van Dean Koontz lees je op een paar dagen uit. Het bevat die speciale combinatie van humor en spanning waardoor ik de boeken van Koontz altijd meteen lees zodra ze verschijnen, zonder echt het verhaal te hoeven kennen. De laatste jaren merk ik een terugkeer naar zijn gloriedagen, en ook dit boek bevat elementen die je misschien wel zult herkennen uit eerdere werken. Nadeel is dat het niet zo'n heel origineel verhaal is; maar dat maakt het niet minder leuk om te lezen.

Benny Catspaw is een aardige, 23-jarige jongen. Een beetje té aardig, misschien. Daardoor komt hij op de radar van een organisatie die de wereld wil veroveren, heel vergelijkbaar met wat het Koontz-personage Jane Hawk meemaakt in haar vijfdelige thrillerreeks. Deze organisatie heeft een algoritme ontwikkelt zodat het mensen kan aanduiden die in de toekomst met hun charisma eventueel het grote publiek kunnen inspireren om tegen deze organisatie in te gaan.

Op deze manier verliest Benny op dezelfde dag niet alleen zijn job bij een immobiliënkantoor, maar ook zijn vriendin Jill Swift; allebei zonder enige aanwijsbare reden. De organisatie zet hiermee de eerste stappen om zijn hele bestaan van de kaart te vegen. Alleen beschikt Benny, in tegenstelling tot Jane, niet over de nodige vaardigheden om een tegenaanval in te zetten.

Gelukkig hebben we Benny's oudoom nog, die hem na zijn dood een mysterieus pakket met een speciale erfenis bezorgt. Hierin zit Spike, een Terminator-achtig wezen met speciale krachten en de opdracht om Benny tegen alles en iedereen te beschermen. Samen met Harper Harper, de jonge assistente van Benny's detective-vriend Robert "Fat Bob" Jericho, teamen ze op om de mensen verantwoordelijk voor Benny's tegenslag één voor één aan te pakken, te starten met zijn baas. Opnieuw heel vergelijkbaar met het plan van aanpak van Jane Hawk, maar dan met veel meer humor die vooral in de hilarische dialogen naar boven komt.

De personages zijn ook best herkenbaar en te vergelijken met die uit oudere boeken. Benny is zo aardig als Odd Thomas, maar hij onderneemt zelf niet al te veel actie. In Harper Harper zou je ook best een Stormy Llewellyn kunnen zien. Maar in combinatie met Spike, een praktisch onverslaanbare entiteit, te vergelijken met de golem in Tiktak, zag ik veel van Tommy Phan en Deliverance Payne in dit duo. Bob Jericho heeft geen al te grote rol, maar leek ongeveer dezelfde taak te hebben als Ozzy Boone, de mentor van Odd Thomas.

Af en toe wordt dit verhaal onderbroken voor een flashback, waar we alles te weten komen over Benny's jeugd en vooral zijn verblijf op een speciale kostschool. Op het einde van het boek is er wel een kleine terugkoppeling naar dit verleden, maar het heeft niet die bijzondere samensmelting van plotlijnen die je eerst zou verwachten, en het is niet zo duidelijk waarom het belangrijk is dat we van al die rare ervaringen op de hoogte zijn, behalve misschien om ons te laten zien waarom Benny is wie hij is. Het zorgt voor spanningsopbouw, hoewel ik die rare gebeurtenissen soms toch iets over the top vond.

Wat wel leuk is, zijn de hoofdstuktitels van deze flashbacks, in het genre als "Terwijl Benny naar de auto vlucht, herinnert hij zich iets van op de kostschool". In de gewone hoofdstukken zet Koontz ook af en toe een alinea tussen haakjes, waarin hij de lezer rechtstreeks aanspreekt, soms omwille van opmerkingen die Spike hem achteraf gegeven zou hebben, en om tips te geven mocht je een leesclub over dit boek willen organiseren. Een beetje gimmicky misschien, maar het zorgt wel altijd voor een glimlach.

The Bad Weather Friend was een aangenaam, grappig en spannend verhaal dat mij er opnieuw aan herinnerde waarom ik ooit zo'n grote Koontz-fan ben geworden.

Recensie "November" - Thomas Olde Heuvelt

☆ ☆ ☆ ☆ ☆ 
De horrorverhalen van Thomas Olde Heuvelt zijn een plezier om te lezen. Met grote invloeden van Stephen King weet hij je goed te boeien met een langzame opbouw die je rillingen bezorgt. In zijn laatste boek, November, neemt hij ons mee naar een gemeenschap in de buurt van Seattle, Washington. Het is fijner om te lezen over een locatie dichter bij huis, zoals hij gebruikte in Hex en Orakel omwille van de betere herkenbaarheid, maar Bird Street komt met een tof kaartje en personagelijst die me deden denken aan Under The Dome van Stephen King.

Het wordt al snel duidelijk: er is iets vreemds gaande op Bird Street. Een hoog hek met prikkeldraad versperd de toegang tot het aangelegen bos. Alle bewoners zijn succes- en talentvol, en alles loopt altijd op wieltjes. Ze slagen in alles wat ze ondernemen. Ze hebben het geluk duidelijk aan hun kant.

Alleen in de maand november keert het tij en beginnen de pech en depressies elkaar snel op te volgen. De tieners voelen ook dat er iets met hun ouders aan de hand is. Thomas Olde Heuvelt onthult het mysterie stapvoetsgewijs, met een meesterlijk gevoel voor ritme. Regelmatig smijt hij een "vieze" scène in je gezicht. De hoofdstukken zijn verdeeld over de vier leden van het gezin Lewis (vader Ralph, moeder Luana, dochter Kaila en zoon Django) en het perspectief wisselt regelmatig, meestal op cliffhanger-momenten waarop je eigenlijk liever verder zou willen lezen over het personage dat je net nog aan het volgen was.

Ik probeer niet teveel te verklappen over het bovennatuurlijke element in dit boek, maar het deed me wel wat denken aan De Noodzaak van Stephen King. Het is een spannend verhaal waarbij je getuige bent van hoe de dingen grandieus kunnen mislopen door de foute beslissingen van de personages.

Recensie "Iconencollectie: Martin Luther King" - Pino Buongiorno

☆ ☆ ☆
Martin Luther King Jr. is één van die historische figuren waarvan iedereen verwacht dat je die kent, want ze zijn toch oh zo belangrijk geweest in de geschiedenis, maar meestal heb je geen flauw benul wie ze eigenlijk waren. Ik vond het dus super toen ik deze versie van zijn biografie vond in de ruilbibliotheek.

Het boek geeft eerst een overzicht van King's leven. In wat voor gezin hij geboren werd, hoe hij predikant werd, daarna belangenverdediger, hoe zijn aandacht zich uitbreidde van segregatie naar de Vietnamoorlog en armoede in het algemeen, en uiteindelijk zijn dood, neergeschoten op een avond buiten zijn motel.

Daarna volgt een fotoreportage over het leven in de jaren '50 en '60, en de verschillende toespraken en optochten van King, wat ik om eerlijk te zijn toch wat interessanter vond dan het eerste deel, waar je uiteindelijk maar van de ene naar de andere geweldloze maar abstracte protestactie loopt, zonder dat je er een duidelijk beeld van kan vormen. De foto's helpen echt wel om de man in de geschiedenis te plaatsen, en de citaten uit zijn boeken, van zijn vrouw en zijn beste vriend scheppen en uitgebreider beeld van de persoon zelf.

Wist je trouwens dat zijn geboortenaam eigenlijk Michael was i.p.v. Martin? En dat hij heel fel aan populariteit moest inboeten nadat hij zich openlijk tegen de Vietnamoorlog uitsprak? En dat hij een zwak had voor het vrouwelijk geslacht? En misschien wel tien keer of ze de hand van een president van de Verenigde Staten heeft geschud? Kom je dus allemaal te weten als je dit soort boeken leest!

Recensie "De Dragers van het Eikenblad: De Grijze Jager 4" - John Flanagan

☆ ☆ ☆ ☆
Het vierde boek in de reeks De Grijze Jager van John Flanagan heet De Dragers van het Eikenblad. Het is een heel indrukwekkend deel van deze avonturenreeks, waar de focus verschuift van hoofdpersonage Will naar zijn mentor Halt.

In het vorige deel, waren Will en Evanlyn, stiekem de dochter van koning Duncan van Araluen, gevangen genomen door de Skandiërs, het Scandinavische Vikingvolk in deze fantasiereeks. Jarl Erak helpt hen ontsnappen, maar dan wordt Evanlyn ontvoerd door een paardenvolk uit het Oosten, de Temujai. Ze ontdekken dat dit volk op oorlogspad is en de wereld wil veroveren. Eerst willen ze de schepen van de Skandiërs in handen krijgen, om dan uiteindelijk naar Araluen te varen.

Wat volgt is een samenwerking tussen twee vijanden om samen een derde partij het hoofd te kunnen bieden. Halt speelt hier een grote rol bij, die de leiders van de Skandiërs op meesterlijke wijze weet te overtuigen om hun instinct te negeren en zijn advies en hulp te aanvaarden.

Ik vond het een heel hoog Lord of the Rings-gehalte hebben. "Battle of Helm's Deep"-stuff. Veldslagscènes zoals bij Braveheart. Flanagan schrijft hier een fantastische choreografie zonder dat het saai wordt. Hij verandert van perspectief op de juiste momenten net om het interessant te houden.

Wat vooral opvalt is de groei van alle personages. Zowel Will als zijn beste vriend Arnaut die ouder, wijzer en krachtiger worden in wat ze doen. Halt, die meer en meer naar hun ideeën en voorstellen begint te luisteren, hen meer vertrouwt en respecteert. Erak die meer leert over het leiderschap. En dan is er Evanlyn/Cassandra die meer wil zijn dan gewoon een prinses en ook toenadering zoekt tot Will en ervoor zorgt dat hij de kans krijgt om dicht bij haar te blijven met een nieuwe functie, maar hij kiest toch trouw voor het pad van de Grijze Jager, wat bij haar niet in goede aarde valt (maar volgens mij Arnaut wél best zint...). Dit krijgt zeker nog een staartje...

Recensie "The Mysteries of Monkey Island" - Nicolas Deneschau

☆ ☆ ☆ ☆
Non-fictie over fictie, da's pas plezant om te lezen! Zeker als je al zo vertrouwd bent met het onderwerp.

Verhalen komen in allerlei vormen en maten. Boeken, films, theater. Maar ook computerspellen. Op dertienjarige leeftijd ontdekte ik op die manier een piratenverhaal geïnspireerd door Treasure Island van Robert Louis Stevenson en On Stranger Tides van Tim Powers, maar vooral door de pretparkattractie Pirates of the Caribbean in Disneyland.

Een jongen, Guybrush Threepwood, arriveert op Mêlée Island in de Caraïbische Zee. Hij wil heel graag piraat worden. Hij vraagt de piratenleiders wat hij moet doen. Zij geven hem drie taken: een verborgen schat vinden, de beste zwaardvechter op het eiland verslaan, en een gouden beeld stelen uit de villa van de gouverneur.

Zo gezegd, zo gedaan. Ware het niet dat de kwaadaardige geest van een gestorven piraat de boel op stelten komt zetten en de gouverneur ontvoert. Guybrush is ondertussen verliefd op haar geworden, dus hij probeert een schip en een bemanning te regelen om de achtervolging in te zetten.

Zo komt hij op Monkey Island terecht, de geheime ankerplaats van het spookschip, waar hij moet proberen ongezien aan boord te geraken.

Dit is het verhaal van The Secret of Monkey Island, bedacht door Ron Gilbert, en uitgegeven door Lucasfilm Games, de spelafdeling van de makers van Star Wars. In de loop van de jaren kreeg het spel nog vijf sequels, het laatste in 2022.

The Mysteries of Monkey Island van Nicolas Deneschau vertelt over het ontstaan van die spelafdeling van Lucasfilm, geeft wat achtergrond bij de ontwikkelaars, en vertelt over de geschiedenis en productie van elk spel en de reacties van de spelers en recensenten. Oorspronkelijk in het Frans, kreeg het boek niet alleen een Engelse vertaling maar ook enkele extra hoofdstukken, want tussen de oorspronkelijk Franse en deze Engelse editie kwam namelijk Return to Monkey Island uit, het zesde spel in de franchise, en dat op een moment dat niemand dit nog ooit verwachtte.

Het was heel fijn om dit boek te lezen, vooral om nostalgische redenen. Ik kreeg er niet alleen goesting van om alle zes spellen opnieuw te spelen en het hele verhaal nog eens opnieuw te beleven (een beetje op dezelfde manier waarop ik regelmatig doorheen De Donkere Toren-reeks van Stephen King, de Odd Thomas-reeks van Dean Koontz en de Harry Potter-reeks lees) maar ook om alle andere spellen van Lucasfilm/LucasArts Games te spelen, want eigenlijk zijn dat allemaal pareltjes van interactieve storytelling.

Recensie "Once upon a river" - Diane Setterfield

☆ ☆ ☆ ☆
Er was eens een rivier van Diane Setterfield is één groot verhaal, maar ook een verzameling kleine verhalen die alle personages met elkaar verbindt. Want verhalen vertellen, dat doen ze graag in de Victoriaanse herberg The Swan, ergens aan de oevers van de Thames ten westen van Oxford. En vaak beginnen die verhalen een eigen leven te leiden.

Op een avond stormt een man de herberg binnen met een verdronken meisje in zijn armen. De stamgasten hebben eerst niet door dat het kind een echt mens is, de vierjarige duts lijkt meer op een pop. Tot de zoon van de uitbaters de zogenaamde pop in zijn armen neemt en haar er toch wel heel realistisch vindt uitzien.

Maar wie is dat kind? Er zijn drie mogelijkheden, drie mensen die een hele tijd geleden iemand verloren hebben en nu allemaal denken dat zij bij hen hoort. Is ze de dochter van Helena en Anthony Vaughan die twee jaar geleden verdwenen is? Of is ze de dochter van Robin Armstrong, wiens vrouw haar recent ontvoerde voordat ze zelfmoord pleegde? Misschien is ze wel het jongere zusje van Lily White, die dan wel op magische wijze geen dag ouder is geworden?

Twee van hen worden teleurgesteld, de derde neemt het meisje opgelucht mee naar huis. Maar het mysterie blijft. Het kind kan niet spreken en dus ook niet vertellen waar ze al die tijd geweest is, of hoe ze haar weg heeft teruggevonden. Maar nog vreemder: hoe komt het dat ze eerst dood werd verklaard door (het equivalent van) de dorpsdokter, om daarna opeens terug te beginnen ademen? En wat heeft de lokale mythe van de mysterieuze veerman er allemaal mee te maken?

Het is bijna het omgekeerde verhaal van Reservoir 13 van Jon McGregor. Geen verdwenen meisje, maar een gevonden meisje, en iedereen vecht om haar ware identiteit te bewijzen, en ze als hun "eigendom" te verklaren. We keren vaak terug naar het verleden in flashbacks die de geschiedenis van enkele personages verklaren. En we krijgen regelmatig een twist in het verhaal die bepaalde mogelijkheden wat betreft de identiteit van het meisje uitsluiten. Zo kabbelen we stilletjesaan naar de onthulling, met af en toe een stroomversnelling om het geheel toch boeiend te houden.