"Het Moerasmeisje" van Delia Owens werd even later opnieuw uitgebracht met de titel "Daar waar de rivierkreeften zingen", wat tenminste een letterlijke vertaling is van de originele titel.
Op de eerste pagina is het literaire niveau al meteen duidelijk. De beschrijvingen van de natuur zijn fenomenaal. De kracht van woorden vervangt de VR-bril. De geuren van voedsel, de kleuren van de wereld, het is allemaal moeiteloos verweven met het levensverhaal van de zesjarige Kya, wiens familie haar verlaat zodat ze op haar eentje moet opgroeien, gelukkig soms met de hulp van enkele inwoners van het naburige dorp. De tijd en pagina's vliegen voorbij zonder dat er echt veel gebeurt, en dat is echt goede literatuur. Kya wordt tien, vijftien, drieëntwintig, de jaren springen voorbij en haar verhaal dat start in 1952 wordt af en toe onderbroken door het onderzoek naar een sterfgeval in 1969.
Kya is haar hele leven op zoek naar de liefde en de natuur van de mens. Ze vergelijkt menselijk gedrag met dat van dieren en insecten. Ze zoekt acceptatie, maar ze wil blijven wie ze is. Het enige wat mij stoorde is dat Kya's verhaal, verteld vanuit haar perspectief, soms gedachten bevat van andere personages zonder dat het een duidelijk nieuw stuk is verteld vanuit hun perspectief; slechts enkele regels, maar het klopt niet met het gebruikte vertelstandpunt. Je hebt hier dus in feite een alwetende verteller die uitzonderlijk dicht op Kya zit maar heel af en toe een zijsprongetje maakt.
De stukken over het politieonderzoek en de rechtszaak komen wat amateuristisch over. Voor iemand die veel detectives en politieverhalen gelezen heeft, blijken de procedures niet echt te kloppen. Maar misschien moet je daarbij onthouden dat het verhaal zich in een klein gehucht 50 jaar geleden afspeelt. De rechtszaak wordt wel beter naarmate het vordert, maar het brengt ook een verandering van sfeer in het boek. We krijgen enkele sprongen vooruit in de tijd in Kya's verhaal, maar dan blikt ze weer terug op de stukken die overgeslagen werden. Met als gevolg dat er heel veel hulpwerkwoorden nodig zijn om het grammaticaal te doen kloppen. Hierdoor wordt het verhaal wat passiever, terwijl Owens perfect alles had kunnen laten gebeuren op het moment dat Kya het zelf beleeft. Maar misschien was het dan verhaaltechnisch minder sterk geweest.
Hoewel je tijdens de eerste helft van het boek geniet van het leven van Kya en haar strijd tot overleving, begin je in de tweede helft toch na te denken of ze al dan niet iets met het sterfgeval te maken heeft, en wie de eventuele andere verdachten kunnen zijn. Het boek verandert van een literaire roman in een mysterie dat je tot de laatste pagina's in spanning houdt.
"Het Moerasmeisje", of "Daar waar de rivierkreeften zingen" wordt op 20 december besproken in de leesgroep van de bibliotheek van Riemst. Wie graag over dit boek wil komen babbelen: schrijf je nu in!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten