Boeken verslonden in juli

De nieuwe Koontz is er! Vorig jaar kreeg ik een antwoord van hem op een brief die ik hem had gestuurd over de "Odd Thomas" reeks, en daarin vertelde hij al waar het nieuwe boek over zou gaan. "The Silent Corner" is dus het eerste deel in de "Jane Hawk" trilogie. Maar ik ben niet echt onder de indruk. Ik zie niet hoe Jane Hawk zo'n belangrijk personage is voor Koontz. Misschien heeft hij gewoon nog niet alles van haar getoond wat hij zelf al van haar weet, want de personages in dit boek hebben naar mijn mening niet veel diepgang. Het verhaal doet me terugdenken aan oudere werken van Koontz, vooral ook de referentie naar "The Manchurian Candidate". Het is een combinatie van "Sole Survivor", "Night Chills", "Dark Rivers of the Heart" en leent ook elementen uit de Frankenstein reeks. Koontz heeft een grote bibliografie met mensen die worden gebrainwasht of geherprogrammeerd om dingen te doen die ze anders niet zouden doen ("False Memory", "The Key to Midnight" "Strangers") en met gekke wetenschappers die het menselijk lichaam proberen te verbeteren door er iets aan toe te voegen ("Midnight", "By the Light of the Moon", de Christopher Snow boeken). "The Silent Corner" brengt deze dingen meer naar het niveau van een techno-thriller. Toen ik de korte uitleg van het boek eerst las (willekeurige mensen die plots zelfmoord plegen) wist ik meteen wat er aan de hand was, want ik herinnerde me Skeet uit "False Memory" die van een dak wil springen en die kerel uit "Night Chills" die tegen een brug rijdt; allebei gebrainwasht/geprogrammeerd. De ondervraging was de coolste scène uit het boek. Hier kreeg ik eindelijk een blik op het soort vrouw dat Jane Hawk is. Op het einde van het boek weet ik eigenlijk niet veel meer van haar dan op het begin. Geluk werd ze iets menselijker voor me toen haar zoontje werd geïntroduceerd. Dat zorgde voor een persoonlijkere connectie waardoor ik haar zorgen en angsten deelde. Maar veel meer haalde ik toch niet uit het boek.

In mijn zoektocht naar boeken als “S” van Doug Dorst en J. J. Abrams, en de boeken van Mark Z. Danielewski, kwam ik terecht bij “The Unfortunates” van B. S. Johnson. Een boek uit 1969, maar in een heel aparte vorm. Het verhaal gaat over een sportjournalist die voor de verslaggeving van een voetbalmatch terugkeert naar een stadje waar ooit een aan kanker gestorven vriend had. In zijn hoofd overloopt hij alle herinneringen. Elke herinnering is een apart mini-boekje, en je kunt ze door elkaar husselen en ze in willekeurige volgorde lezen, net zoals de gedachtegang in iemands hoofd bij het ophalen van herinneringen niet lineair of chronologisch verloopt. De mini-boekjes zitten in een boekvormige doos om ze bij elkaar te houden. Het concept van deze 27 secties te lezen in willekeurige volgorde werkt, maar is niet zonder fout. Twee secties zijn getiteld "Eerst" en "Laatst", maar tussenin zitten er verschillende die toch ook wel een duidelijke volgorde hebben. Er is bijvoorbeeld eentje waarin hij zijn verslag van de voetbalmatch schrijft en die doorbelt naar zijn redactie, en een andere waar hij zijn weg zoekt naar het stadion en de uitslag probeert te voorspellen. Die heb ik in dit geval dus in de verkeerde volgorde gelezen. De schrijfstijl doet me denken aan Jack Kerouac, dus misschien is het gewoon typisch aan dat tijdperk? Lange zinnen gevuld met komma's. Tussenvoegsels verspreid doorheen die zinnen die het heel onduidelijk maken wat hij nu écht wil zeggen. Het is inderdaad bedoeld om de willekeurige gedachten en mijmeringen, de chaotische gedachten van een man te weerspiegelen, maar hij maakt de tekst zo bijna onleesbaar. Een derde zou makkelijk geschrapt kunnen worden om het geheel vlotter te maken, maar ja, dan zou het natuurlijk niet langer hetzelfde boek zijn. En ik vind het wel goed hoe we de willekeurige anekdotes over Tony getoond worden toen hij nog steeds leefde. Het is alsof we luisteren naar Johnson die ons over zijn vriend verteld terwijl we langs hem zitten. Heel goed om naar te luisteren, maar niet zo goed om er een letterlijke transcriptie van te lezen waarin niets werd weggelaten of verbeterd.