Boeken gesmolten - ik bedoel verslonden in augustus

"Vissen op zalm in Jemen" van Paul Torday was het eerste boek van augustus. Een verhaal dat als waargebeurd wordt voorgesteld aan de hand van e-mails, dagboekfragmenten, verhoorverslagen etc. Een geweldig en heel toegankelijk boek over hoop, vertrouwen, liefde, geloof, principes, vissen en zand.

 

 

"Dief van de Tijd" van John Boyne kwam daarna. Een goed boek maar toch wat teleurstellend als je weet hoe fantastisch John Boyne normaal gezien schrijft. Over het leven van een 256-jarige Fransman die zijn plekje op de wereld zoekt.

 

Daarnaast las ik ook nog "Alles is Breekbaar" van Neil Gaiman. Daar heb ik geen aparte review over geschreven, omdat het een collectie is van kortverhalen en gedichten die niet allemaal bij me in de smaak vielen. Een paar goede verhaaltjes maar in het algemeen niet zo geweldig. Misschien als ik wat meer andere boeken van Gaiman had gelezen, en meer vertrouwd was met zijn stijl, dat ik er meer uit gehaald had. Veel van deze verhalen leken onvolledig, alsof ze te vroeg eindigden.

Review "Dief van de Tijd" - John Boyne

* * *
Ik kijk altijd vol verwachting uit naar een nieuw boek van John Boyne. Niet nieuw zoals pas verschenen, maar nieuw voor mij, want ik heb nog maar een paar van zijn boeken gelezen, en die vond ik tot nu toe altijd geweldig.

"Dief van de Tijd" kocht ik bij een tweedehands boekenverkoop en ik had geen idee waar het verhaal over ging. Groot was mijn verrassing om meteen geïntroduceerd te worden aan een personage dat maar liefst 256 jaar oud is. Deze verteller springt doorheen de tijd. We ontdekken zijn eerste liefde toen hij 17 was en uit Frankrijk vluchtte richting Engeland. Hij vertelt ook over de huidige tijd, in dit geval 1999, waarin hij een missie onderneemt om de huidige nakomeling van zijn broer te redden. Er rust namelijk een soort van vloek op die lijn, waarbij de vader sterft zodra die een zoon krijgt. Dit deel van het verhaal loopt over het hele kalenderjaar, van januari tot december '99.

We springen heen en weer door de tijd tussen deze verhaallijnen, maar ook naar enkele andere momenten in zijn leven, zoals toen hij Charlie Chaplin ontmoette, of hoe hij betrokken raakte bij de jacht op communisten van Joe McCarthy.

Het boek mist voor mij die speciale schittering die ik normaal gezien associeer met John Boyne. Het einde was ook voorspelbaar, en dan met een nog mindere climax dan verwacht. Het druppelt wat uit. Gelukkig was de verhaal in de 18e eeuw interessanter, met een schokkendere conclusie. In de huidige tijd draait het echter allemaal rond het runnen van een televisiezender, het maken van programma's, de contracten met de beroemdheden, ... Het komt allemaal heel oppervlakkig over in vergelijking met de meer geschiedkundige verhaallijnen. Boyne is goed als hij over het verleden schrijft, maar tot nu toe heeft hij me nog niet overtuigd met over de moderne tijd te schrijven.

Review "Vissen op zalm in Jemen" - Paul Torday

* * * * *

Ik weet niet meer waar ik de film "Salmon Fishing in the Yemen" met Ewan McGregor gezien heb. Ik vermoed dat het op cruise was, want ik herinner me een gesprek erover met een lang vervlogen vriendin die toen mee was. Ik zei dat ik het wel toffe personages vond, maar zij vond het hoofdpersonage te autistisch om er mee samen te leven.

In het boek "Vissen op zalm in Jemen" van Paul Torday merk ik ook deze keer niets van een autistisch personage. We lezen over Fred Jones, ambtenaar bij het Brits Nationaal Centrum Kwaliteitsbevordering Visserij, die via een politiek spelletje betrokken raakt bij een project om zalmvisserij te introduceren in Jemen. De sjeik daar is grote fan, heeft ook een landgoed in Schotland waar hij altijd gaat vissen, en wil de sport bij zijn eigen volk introduceren. Het is een gestoord plan, maar na een haalbaarheidsstudie blijkt dat er toch wel een kans is dat het plan kan slagen, en Fred geraakt er volledig bij betrokken. Vooral ook door de aanwezigheid van Harriet Chetwode-Talbot, die voor de sjeik werkt en alle partijen samenbrengt. Beide personages hebben problemen met hun huwelijk en vinden wat ze missen bij elkaar. Maar het is geen typisch liefdesverhaal.

Torday stelt zijn verhaal voor alsof het waargebeurd is, aan de hand van dagboekfragmenten, e-mails, verslagen van parlementsvergaderingen, brieven, en verhoortranscripties. Het boek leest heel vlot, de vakterminologie wordt tot een minimum gehouden en achteraan het boek staat ook nog een verklarende woordenlijst mocht je sommige zaken toch niet uit de context kunnen herleiden. Toch is het even wennen, vooral bij de transcripties, om zoveel details in het verhaal te zien. In een normaal verhoor zouden die dingen niet op die manier worden verteld, maar hier zijn het net te stukken die het meeste lijken op normale proza.

Fred is een aandoenlijk personage dat soms niet zo slim is, soms misschien té slim, heel wat tegenslag moet verwerken, en best wat assertiever zou mogen zijn tegenover zijn betweterige echtgenote. Harriet is een lieve vrouw en je wil dat alles goed komt voor haar, en je hoop dat als het niet goed komt ze toch bij Fred soelaas kan vinden. Nevenpersonage Peter Maxwell, directeur Communicatie van 10 Downing Street, is een smeerlap en lafaard, een gepaste schurk.

Ik vind het een geweldig boek, heel toegankelijk, over hoop, vertrouwen, liefde, geloof, principes, vissen en zand.