Het is vervolgtijd. Twee jaar na "Odd Thomas" bracht Dean Koontz een nieuw verhaal uit over deze bijzonder begaafde frituurkok met "Forever Odd", een hoofdstuk dat veel minder op het mysterie is gericht, maar in plaats daarvan het hoofdpersonage dwingt tot actie op manieren waarvan hij nooit had gedacht dat hij daartoe in staat zou zijn.
Jeugdvriend en surrogaatbroer, Danny Jessup, is uit zijn huis gekidnapt en zijn stiefvader is daarbij vermoord, allemaal in een poging van een gekke vrouw die Odd in de val wil lokken omdat ze geobsedeerd is door het occulte en contact wil maken met geesten.
Koontz heeft altijd gezegd dat Odd Thomas zijn eigen verhalen lijkt te schrijven. De stroom is zo automatisch dat de auteur alleen maar lijkt te kanaliseren. Als je kijkt naar de effectiviteit waarmee Koontz verwijst naar gebeurtenissen in de eerste roman in plaats van te kopiëren en plakken, ben je geneigd het daarmee eens te zijn.
De gebeurtenissen in "Forever Odd" vinden vrijwel in één nacht plaats. Het is niet zo'n lang verhaal, en veel ervan bestaat uit beschrijvingen van Odd die van punt A naar punt B gaat, wat na een tijdje nogal verwarrend en zelfs saai kan worden. Interacties tussen personages worden tot een minimum beperkt, maar de dialogen die er zijn, zijn subliem.
Odd vertrouwt op zijn paranormale aantrekkingskracht om Danny en zijn ontvoerders te lokaliseren, een eerste test van de slechterik om te bewijzen dat hij de echte deal is. Daarna krijgt Odd de opdracht om de geesten die hij ziet zichtbaar te maken voor anderen als hij wil dat Danny blijft leven.
De schurk in "Forever Odd" is een echt staaltje werk. Ze gebruikt alleen de naam Datura en is de perfecte fysieke schoonheid, hoewel Odd nooit een moment voorbij laat gaan om uit te leggen hoe ze nooit aantrekkelijk kan zijn voor mensen als hij. Ik kan het alleen samenvatten door een rechtstreeks citaat uit de roman aan te bieden:
"I could admire her as I might admire a perfectly proportioned bronze statue of any subject, but a bronze lacking the ineffable quality that fires passions in the heart. In sculpture, that quality is the difference between craft and art. In a woman, it is the difference between mere erotic power and beauty that enchants a man, that humbles him. Beauty that steals the heart is often imperfect, suggests grace and kindness, and inspires tenderness more than it incites lust.”
Behalve dat ze obsessief en manipulatief is, is er niet veel dat Datura echt identificeert, en ze verbleekt in vergelijking met andere schurken in Koontz-boeken. Ze komt over als een typische stripverhaalschurk, geneigd tot monologen, in ontkenning van haar eigen sterfelijkheid, met de illusie dat zij degene is die totale controle en macht over anderen claimt.
Al met al, hoewel er niet zo veel gebeurt in "Forever Odd" qua verhaal, is het een heel belangrijk overgangsboek met aandacht voor karakterontwikkeling van het hoofdpersonage. Odd is zeker niet meer dezelfde man. We krijgen ook het gevoel dat dit tussenverhaal de sleutel zal blijken te zijn die een zeer grote machine in beweging zet die Odd uiteindelijk zal brengen op de plek waar hij moet zijn aan het einde van zijn reis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten