Boeken verslonden in september

Na de vele literaire werken die ik tegenwoordig lees, is het soms wel een opluchting even uit te blazen bij een luchtige, ontspannende thriller. Terugkeren naar een favoriete reeks, zoals die rond het personage Anita Blake van Amerikaanse schrijfster Laurell K. Hamilton, is als een blij weerzien van een ver maar favoriet familielid. Deze keer bleef het wel luchtig en ontspannen, maar de hoeveelheid personages zorgt wel voor problemen. Geen idee hoe ze ooit iets gedaan krijgen, want ze hebben allemaal ook hun eigen persoonlijke issues, en hoewel "Serpentine" een pak minder seksscènes heeft dan recente delen uit de reeks, blijven de relaties van dit polyamoureus gezelschap heel ingewikkeld en verwarrend. In sommige scènes staan acht personages door elkaar te praten, wat het heel chaotisch maakt. En dat terwijl het verhaal op zich best wel tof is om te lezen: de organisatie van een bruiloft, opgeschrikt door een moord, onze helden die op zoek gaan naar de dader, die natuurlijk een monster blijkt te zijn zoals ze nog nooit eerder zijn tegengekomen. Het einde koppelt wat voorspelbaar terug naar het begin, maar bij boeken als dit geeft het best voldoening wanneer de cirkel rond wordt gemaakt. Meer verwacht je immers toch niet.

Tijdens de les Literaire Creatie bespreken we ook graphic novels. We kregen er allemaal eentje mee. Ik koos voor "Drie Schimmen" van Cyril Pedrosa. Aangename tekeningen, een luchtige voice-over, een storyboard van iemand die ervaring heeft met op een visuele manier een verhaal te vertellen. Tegen het einde aan wordt het verhaal wel wat raar en bovennatuurlijk. Uiteindelijk draait het om de angst voor de dood, hoe je dat niet je leven mag laten leiden, dat je moet genieten van elk moment en als de dood toch iemand van je wegneemt, de herinneringen koesteren en vooruit kijken naar de rest van je leven en wat het je allemaal nog brengt.

Het eerste boek dat we lezen voor repertoirestudie dit schooljaar, is "Huis in Brand" van Kamila Shamsie. Fijn om nog eens mijn notitieboekje langs een boek te leggen en aantekeningen te maken als voorbereiding voor de bespreking in de klas. Dit boek sloeg me de hele tijd met onbegrip om de oren. Het bestaat uit vijf delen, en elk deel wordt vanuit een ander personage verteld. De eerste twee delen waren goed: Isma gaat naar Amerika en ontmoet daar Eamonn, een jongen uit de buurt in Londen waar zij is opgegroeid. Daarna gaat Eamonn terug naar Londen en ontmoet Isma's jongere zus, Aneeka. Daarna volgt een deel vertelt vanuit het perspectief van hun broer Parvaiz, die in de voetsporen van zijn vader wil treden. Maar zijn deel is heel verwarrend qua chronologie, omdat het vol flashbacks staat. Met het vierde deel komen we bij Aneeka terecht, maar naast stukken vanuit haar perspectief lezen we hier ook korte, afstandelijke nieuwsberichten over wat er allemaal gebeurt met Parvaiz. Het laatste deel is gelukkig weer goed, vertelt vanuit het standpunt van Eamonns vader, maar met een einde dat je niet alleen met onbegrip, maar ook met ongeloof bedelft. Verdriet speelt een grote rol, alsook de symboliek van vuur en ijs, de kleur wit, en alles wat met het hart te maken heeft. Wat bij mij wel ontbrak, bij een eerste lezing toch, was de achterliggende motivatie van de mensen waar Parvaiz bij terecht komt.

Tweede boek voor de leesclub in de bibliotheek van Genk is "De Pelikaan" van Martin Michael Driessen. Een kort boekje van slechts 200 pagina's, maar met zoveel inhoud. Het start wat traag met een inleidende les geschiedenis en aardrijkskunde. Eens de twee hoofdpersonages zijn gezet, boeit het wel. De interactie met elkaar en met de rest van het stadje zijn geweldig; je ziet het hele schouwspel meteen voor je. Het speelt zich af in een Kroatisch kuststadje, en het was niet moeilijk na onze reis naar Zagreb om de funicular op de cover de hele tijd in werking te zien. Grappige maar tegelijk ook tragische situaties. Ik hoopte de hele tijd om een goed einde, waar beide personages zouden bijdraaien en hun activiteiten stoppen zonder dat ze het van elkaar weten, zoals het grootste deel van het boek het geval is. Maar het einde viel wat tegen. Van mij had het eigenlijk een halve pagina eerder mogen stoppen, met dan een open einde waar je zelf de uitkomst moest raden.

Ik ben een fan van de serie “The Leftovers”. Vanaf de eerste aflevering zat ik gebiologeerd te kijken hoe de maatschappij omgaat met de mysterieuze verdwijning van 2% van de wereldbevolking. Ik wou het boek van Tom Perrotta, waar de serie op gebaseerd is, dan ook al een tijdje lezen. Het moment was nu aangebroken. En ik ben zowel tevreden als teleurgesteld met het resultaat. Teleurgesteld omdat heel veel pakkende scènes uit de serie totaal niet in de boek voorkomen. Sommige personages hebben ook andere relaties met elkaar (bijv. broer en zus in de serie zijn dat niet in het boek, stiefvader en stiefzoon in de serie zijn wel biologisch in het boek). En de politiecommissaris in de serie blijkt in feite burgemeester te zijn in het boek. Teleurgesteld omdat het boek ook slecht werd nagelezen, waardoor het vol fouten staat zoals ontbrekende letters tot zelfs hele woorden, dubbele letters (bijv. “maaar”) en woorden, dubbele leestekens (bijv. twee komma’s achter elkaar), … Het haalt je toch altijd eventjes uit de flow. Maar ik ben zeker ook tevreden, want inhoudelijk is het boek precies wat ik verwachtte. Een degelijke, menselijke, emotionele rollercoaster over personages die proberen verder te gaan met hun leven na een ingrijpende gebeurtenis. Heel anders dan de vergelijkbare serie “Left Behind” van Tim LaHaye en Jerry B. Jenkins, die het volledig over de religieuze boeg gooien en er een letterlijke interpretatie van het bijbelboek “Openbaring” van maken. Bij “The Leftovers” krijg je geen antwoorden, het echte leven biedt die immers ook nauwelijks. Hoe ga je om met verlies, met schuldgevoelens, met nieuwe en reeds bestaande relaties. Hoe maak je het beste van een toekomst als je op het eerste zicht geen toekomst meer lijkt te hebben.

 

Na al deze romans vond ik het tijd voor ontspanning met de volgende vijf delen in de graphic novel reeks van "The Walking Dead". De vorige delen begonnen wat saai te worden, maar nu heeft de verhaallijn het punt bereikt waar de groep overlevenden in aanraking komt met Negan, het dictatoriaal personage dat alle groeperingen terroriseert. Geen hoogstaande lectuur, maar Negan is toch het soort slechterik dat een favoriet personage kan worden.

De getuigen

© Tim Burton

“Waag het niet,” fluistert Martha. “In veertig jaar huwelijk heb je je bek geen enkele keer open getrokken, nu is niet het moment om daarmee te beginnen.”

Ze duwt zijn hand terug naar beneden. Bijna opgestoken als antwoord wie iets gezien had. Arnolds angstige ogen wijken niet van de politieman.

Hoe zie je er onschuldig uit? Daarover nadenken alleen al zorgt dat de zweetdruppels uitbreken. Martha is daar altijd beter in geweest, doen alsof ze uit de lucht komt vallen.

“Ik niet,” zegt de man met de zonnebril aan haar linkerzijde. Zijn snor wipt op en neer als hij spreekt. “Ik zie al twintig jaar niets meer. Ik ben hier gewoon om mijn uitkering op te halen.”

De politieman laat beschaamd zijn hoofd zakken.

“Dat verklaart zijn kledingkeuze,” fluistert Martha. “Alsof hij met een andere blinde vriend oxo probeerde te spelen op zijn trui. Een zichzelf respecterend persoon vertoont zich zo toch niet in het openbaar.”

Arnold zucht. Martha verbergt zich altijd achter beledigingen als ze zenuwachtig is. Hij draait zijn hoofd verontschuldigend naar de blinde, zeker dat de man Martha hoorde, maar beseft dan dat die uitdrukking toch aan hem voorbij gaat.

De groene gifpijlogen van de man aan de andere kant van de blinde raken Arnold vol in het gezicht. De man balt zijn vuisten, en de spieren in zijn mouwloze armen wellen op. Vlug kijkt Arnold weer voor zich uit, naar de politieman.

“Als je klikt, ga je er aan,” siste die man daarstraks. “Eerst slacht ik je vrouwtje als het varken waar ze op lijkt, en dan snij ik die mottige kop van je lijf.”

Waarom moesten ze per se vandaag naar de bank komen? Martha wou een nieuwe eetkamer. Ondertussen de derde sinds ze getrouwd zijn. Dus kwamen ze eerst geld afhalen.

Het was verschrikkelijk druk in de bank. Alle vier loketten hadden lange rijen. Ze stonden achter de blinde netjes te wachten. Een schreeuw schrok de massa op. Ze draaiden zich om. De man achter hen verstopte snel een witte enveloppe in zijn broek en trok zijn mouwloze shirt erover. Een kale zakenman aan de uitgang wuifde met zijn armen. “Bel de politie! Ik ben net beroofd! Iedereen hier blijven!” In het tumult dat volgde keek de dief Martha en Arnold indringend aan en sprak zijn bedreiging uit.

Martha knijpt weer in zijn hand. De herinnering stuurt die onbewust voor een tweede poging de lucht in.

Zijn vrouw praat altijd genoeg voor hun twee. Zij neemt altijd de beslissingen. Hij moet maar volgen, betalen wanneer nodig, en hij houdt zijn mening altijd voor zich want Martha kraakt hem toch altijd af. Bij pietluttigheden kan hij zijn trots gerust inslikken. Maar nu er onrecht en kwaad is gedaan, kan hij niet zwijgen. Ja, hij is bang voor de dief, en ja, hij is ook bang voor zijn vrouw. Maar als hij nu niets doet, zou hij in de toekomst ook bang zijn voor zichzelf, en de andere dingen die hij later passief zou laten voorbijgaan.

Arnold rukt zijn hand los uit Martha’s greep en legt hem op de schouder van de zakenman langs hem.

“Ik heb het gezien.”

Hij haalt opgelucht adem en glimlacht triomfantelijk, zelfs wanneer Martha met haar handtas tegen zijn achterhoofd slaat.

(Dit verhaal is het resultaat van de schrijfopdracht "Tim Burton" voor de richting Literaire Creatie aan de Genkse Academie voor Muziek, Woord & Dans, gegeven door Kaat Vrancken. Opdracht was een scène te scheppen die resulteerde in de opgegeven schets van Tim Burton.)