Het is te gemakkelijk om "Odd Thomas" van Dean Koontz simpelweg te vergelijken met de film "The Sixth Sense" van M. Night Shyamalan. Ze gaan allebei over iemand die dode mensen kan zien, maar verder lijken ze niet op elkaar - behalve misschien het verrassende einde. Odd Thomas is het hoofdpersonage. Hij vertelt zijn verhaal vanuit een eerstepersoonsperspectief nadat alles al heeft plaatsgevonden. Hij neemt ons mee op een verbazingwekkende reis die verschillende boeken omvat.
Odd ziet dode mensen en helpt hen verder te gaan naar de volgende wereld door met hen te praten of soms door hun moordenaar te helpen vangen indien ze werden vermoord. Hij vertrouwt ook op wat hij psychisch magnetisme noemt, een gave die hem onbewust naar zijn doelen leidt. En hij ziet wezens die hij bodachs noemt, die op de loer lijken te liggen waar gewelddadige sterfgevallen op handen zijn.
Na de eerste inleidende hoofdstukken is het eigenlijk een klassieke whodunit maar met een twist. In plaats van een mysterie waarbij de hoofdpersoon probeert te achterhalen wie de moord heeft gepleegd nadat de moord heeft plaatsgevonden, weten we hier al wie de dader zal zijn en volgen we Odd in zijn zoektocht om erachter te komen waar, wanneer en hoe hij zal toeslaan om een ramp te voorkomen.
Natuurlijk houdt Koontz het nooit zo simpel, en hij laat ons struikelen over een paar verrassingen. Het is een heel andere leeservaring omdat de hoofdpersoon de lezer vaak bijna persoonlijk aanspreekt. Dit gevoel wordt versterkt door een heel persoonlijk verhaal: de setting, de personages, de hele sfeer is veel vertrouwder, echter en waarachtiger dan in andere Koontz-boeken. Koontz heeft hier een compleet universum bedacht, een geloofwaardige wereld waarin je jezelf echt kunt verliezen, maar ook een die resoneert met je eigen, echte wereld.
Odd is een bijzonder personage, zo anders dan gewone Koontz-helden. Odd heeft een idee van wat hij moet doen, maar meestal improviseert hij gaandeweg. Hij is charmant, in sommige opzichten naïef, en ik hield van de delen waar hij niet beseft dat alle meisjes in de stad naar hem smachten. Hij heeft natuurlijk een geweldige moraal, hij is rechtvaardig genoeg, en toch is hij ook een heel gewone man die vooral opvalt door zijn relatie met zijn vrouwelijke tegenhanger, Stormy Llewellyn. Hun relatie is van het soort dat je voor jezelf zou wensen.
Stormy is ... Stormy. Het is leuk om te bedenken dat er voor elke Odd een Stormy bestaat. Ze is een mooie maar ook een sterke, onafhankelijke vrouw, wijzer dan haar leeftijd zou doen vermoeden door persoonlijke ervaringen, volledig trouw aan haar man, leuk en serieus in een perfecte balans.
Voor een heel serieus boek met thema's zoals leven na de dood en het (nood)lot, zit er ook veel humor in. Noodzakelijke humor, zoals door het hoofdpersonage zelf uitgelegd, als een soort redactioneel hulpmiddel om de weegschaal van het leven in evenwicht te brengen. Een verscheidenheid aan extra - soms excentrieke - personages voegt extra smaak toe. Zoveel kleine details die net zo goed weggelaten hadden kunnen worden, creëren de bijzondere waarde van dit boek, want geen van die details voelt overbodig aan. Dialogen tussen deze personages verstoren het mysterieuze aspect van de roman, maar op een goede manier. We krijgen uitstel van alle zware dingen en kunnen ons voor de verandering koesteren in een aantal goede oude dwaasheden.
De
urgentie van de laatste actiescène verandert de mysterieuze sfeer in die
van een thriller. Het verkoelt de botten en ik denk niet dat iemand op
dat moment een leespauze kan nemen. Ik zat aan de pagina's gekluisterd,
rende mee met Odd, hopend op het beste resultaat. Als je dat resultaat wil weten, zul je het boek zelf moeten lezen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten