Boeken verslonden in oktober

 

 

"Elsewhere" van Dean Koontz is een science-fiction thriller in een hedendaagse setting met nadruk op familiebanden. In dit boek maakt hij het thema van parallelle werelden concreet. Een spannend verhaal maar met niet zo'n memorabele personages, alhoewel het heel dicht in de buurt komt van de klassieke Koontz. (De foto bovenaan deze blog is genomen met op de achtergrond de twee brieven die ik ooit van Koontz gekregen heb.)

 

Tijd voor een klassieker met "Jane Eyre" van Charlotte Brontë. Soms een moeilijk boek, met lange dialogen en moeilijke woorden. Maar ook een aangenaam verhaal over een weeskind dat vertelt over haar leven en hoe ze uiteindelijk goed is terecht gekomen.

 

Op het einde van de maand had ik even nood aan iets luchtigers. Ondertussen zijn alle Star Wars films door Ian Doescher bewerkt tot een toneelstuk van Shakespeare. "Jedi the Last" was leuk om te lezen terwijl je de film in je hoofd afspeelt. De monoloog van de Master Codebreaker was het beste, waarin alle titels van James Bond films verweven zijn. De grote scènes hadden iets uitgebreider beschreven mogen zijn, want ze hadden niet veel impact in deze versie. "The Merry Rise of Skywalker" is de grote finale! Ook tof om op deze manier te lezen, maar ik merkte geen speciale toevoegingen op deze keer. Wel extra dialoog voor personages, en de scènes waren ook emotioneler.

 

En tussendoor las ik opnieuw "Reservoir 13" van Jon McGregor (gelezen in april 2019), deze keer voor de leesclub van de bibliotheek van Genk. Het boek blijft briljant: we lezen over de gebeurtenissen bij zowel mensen als de natuur doorheen de dertien jaar na de verdwijning van een tienermeisje. Niet lezen als een thriller: het is bijna een poëtische documentaire.

Review "Jane Eyre" - Charlotte Brönte

* * *

Tijd voor een klassieker! 

Ik wist niet wat te verwachten van "Jane Eyre" van Charlotte Brontë. Ik veronderstelde iets in de stijl van Jane Austen. Het verhaal is geschreven in 1847. Pas bij de introductie in het boek wist ik hoe de achternaam van Jane uitgesproken moet worden (air in plaats van ire). Het is een onverwacht dik boek, bijna 500 pagina's, die dan ook nog eens traag lezen met hun kleine druk en vaak moeilijke woorden die je in moderne teksten nooit meer tegenkomt.

Het begin van "Jane Eyre" deed me vermoeden dat J.K. Rowling het boek ook gelezen heeft. Jane is een weeskind dat bij haar tante opgroeit maar daar eigenlijk ongewenst is en in een kast moet slapen. Als ze elf jaar oud is, komt er een grote man die haar meeneemt naar een speciale school. Tot daar de vergelijking, hoewel de Grim (de grote, zwarte hond die naderend onheil aankondigt) later in het verhaal ook eventjes aan bod komt.

Jane geraakt aan de bak als gouvernante van Amélie, een Frans meisje (er staat best veel Frans in de tekst, een uitdaging voor mijn vergeetputfrans uit het middelbaar) onder de hoede van Mr Rochester, uiteraard een man waar Jane langzaamaan verliefd op wordt. Ze is vaak in strijd met zichzelf, probeert zichzelf te overtuigen dat hij haar niet ziet staan, dat het ook niet hoort om een affaire met de baas te starten, dat ze zich niet zo moet aanstellen. Maar als Blanche Ingram opdaagt en veel tijd met Mr Rochester doorbrengt, laait de jaloezie op.

Jane vertelt haar verhaal vanuit de eerste persoon. Op een bepaald punt springen we zeven jaar vooruit in de tijd en gaan we van elfjarige Jane naar achttienjarige. Inhoudelijk wordt het boeiend wanneer het huishouden tijdens een feestje wordt opgeluisterd door een waarzegster, een soort Sybille Trelawney als je wil, en een huisgast gewond geraakt op de befaamde derde verdieping waarvan Jane eerst verteld was weg te blijven. Dit zijn de meest interessante hoofdstukken in het boek. Daarna volgen immers saaie hoofdstukken, waarin Jane smacht naar Mr Rochester, waarin Mr Rochester haar ten huwelijk vraagt, wanneer ze eindeloos met elkaar praten. Want Mr Rochester is een blaaskaak, een praatjesmaker, hij houdt Jane voor de gek, hij houdt de hele wereld voor de gek, hij is een kleuter dat een nieuw speelgoedje heeft gevonden en uitprobeert wat hij er allemaal mee kan doen.

Het wordt iets interessanter als Mr Rochesters geheim wordt prijsgegeven, maar daarna volgen weer saaie hoofdstukken. Rochester doet de waarheid uit de doeken, probeert zichzelf goed te praten, kruipt netjes in een slachtofferrol tegenover Jane, en dit allemaal in ellenlange monologen. Jane verdient ons respect wanneer ze hem verlaat. Toch houdt ze nog van hem, wil ze hem alles vergeven. Haar innerlijke weet gelukkig dat hij te ver is gegaan.

Jane rent weg en geraakt volledig aan de grond. Ttijdens een noodweer zoekt ze toevlucht bij een ander huishouden, bewoond door een broer en twee zussen. Hier krijgt haar leven een grote draai, toevalligerwijs of niet. Er volgen ellenlange gesprekken met de broer in de stijl van die met Mr Rochester. Daarna keert Jane, ook weer na toevallig wat nieuws van hem te hebben vernomen, terug naar Mr Rochester. Deze is nu letterlijk een slachtoffer geworden, en door die nieuwe situatie kan Jane hem vergeven en hun liefde omarmen.

Ik heb lang over dit boek gedaan. Ik was eigenlijk al begonnen op 21 september, en ik heb het even weggelegd om "Elsewhere" van Dean Koontz te lezen, zijn nieuwste boek, van 13 tot en met 22 oktober. Daarna moest ik nog iets meer dan honderd pagina's, en ik ben blij dat het toch nog voor het einde van de maand uit is geraakt, op 25 oktober. Het is een tof verhaal, maar als het in deze tijd gepubliceerd zou worden, zou er toch veel in geschrapt of vereenvoudigd worden.

Review "Elsewhere" - Dean Koontz

* * * *
Wie mij goed kent, weet dat ik nieuwe boeken van Dean Koontz meestal al een half jaar op voorhand bestel, zonder te weten waar ze over gaan. Bij dit boek was dat echter niet zo moeilijk. De titel "Elsewhere" slaat op een andere plek, ergens anders. En de cover lijkt heel fel op de begingeneriek van de BBC-reeks "His Dark Materials". Het thema is dus parallelle werelden, het multiversum. Koontz refereert al jaren naar dit thema. Denk aan "From the Corner of His Eye" en zijn "Frankenstein"-reeks.

Jeffrey Coltrane en zijn dochter Amity leiden het beste leven dat ze kunnen, nadat vrouw en moeder Michelle zeven jaar geleden verdween. Jeffrey praat soms met locale excentrieke zonderling Ed. Op een dag geeft Ed hem een pakket met de boodschap het nooit open te maken, en wat erin zit - wat hij de Sleutel tot Alles noemt - zeker nooit te gebruiken. Even later valt de NSA hun huis binnen. Jeffy opent het pakket om de inhoud makkelijker te verstoppen. Het heeft de vorm van een smartphone, of afstandsbediening. Per ongeluk zetten ze het toestel in werking en Jeffy en Amity belanden op Aarde 1.13, een alternatieve tijdlijn waarin Amerika een fascistische staat is geworden. Ze worden opgejaagd en keren net op het nippertje naar huis terug, maar niet zonder een onverwachte passagier mee te nemen.

"Elsewhere" is een science-fiction thriller in een hedendaagse setting, met de nadruk op familiebanden. De Sleutel tot Alles is een goede McGuffin. Maar de personages zijn wat oppervlakkig. De slechterik van dienst, overheidsagent John Falkirk, is één van de zovele die in het oeuvre van Koontz al zijn gepasseerd, en spijtig genoeg komt hij niet zo onoverwinnelijk over. Jeffrey is de gebruikelijke lamme goedzak, de gewone kerel die in ongewone omstandigheden verzeild geraakt. Amity is iets anders dan de kinderen die Koontz eerder in zijn verhalen liet opdraven. Ze is nog steeds volwassener dan haar leeftijd zou doen vermoeden, maar toch is ze ook een echt kind. De personages wisselen elkaar regelmatig af, elk krijgt zijn of haar deel van de hoofdstukken.

Koontz zit nu een aantal boeken bij Thomas & Mercer, een imprint van Amazon. Persoonlijk vind ik de kwaliteit van het drukwerk wat achteruit gegaan. De tekst is niet meer netjes uitgelijnd met de boven- en ondermarges. De bladspiegel rechts staat soms lager of hoger dan links. Dit komt doordat een nieuwe paragraaf soms pas bovenaan de volgende pagina start, terwijl de eerste twee regels eigenlijk nog onderaan de vorige hadden kunnen staan. Zo ontstaat extra witruimte in vergelijking met de pagina ernaast. En hoofdstukken starten niet op een nieuwe pagina maar meteen onder de laatste regels van het vorige hoofdstuk. Het geheel ziet er op deze manier redelijk slordig uit.

Maar uiteindelijk telt het verhaal, en dat is deze keer weer heel spannend. Ik vond het altijd heel spijtig telkens ik het boek moest neerleggen, want ik wou weten wat er nog zou gebeuren. Koontz maakt in dit verhaal heel duidelijk gebruik van de regel: laat altijd het ergste met je personages gebeuren. Gelukkig krijgen Jeffy en Amity hulp, want ze hebben het wel degelijk nodig. Ik las het boek op iets meer dan een week uit, van 13 tot en met 22 oktober, en liet "Jane Eyre" van Charlotte Brontë (het enige andere boek dat ik deze maand gelezen zal krijgen) er met plezier even voor liggen!

Spelbespreking "The Testament of Sherlock Holmes"

* * * *
Frogwares is een spelletjesfabrikant uit Oekraïne, met kantoren in Dublin, die een hele reeks over Sherlock Holmes hebben gemaakt. Ik speelde al "Crimes and Punishments" en "The Devil's Daughter". Die zijn na elkaar uitgebracht, maar bij het tweede was ik toch in de war, want het verhaal ging eigenlijk verder op "The Testament of Sherlock Holmes". Blijkt dat "Crimes and Punishments" in de grote verhaallijn een prequel is. En ja, in "Testament" hangt in het appartement van Holmes en Watson ook de harpoen uit de zaak van Black Peter. Tijd dus om dat spel te spelen, en te ontdekken waar de dochter van Moriarty vandaan komt.

Het was tof om terug de vertrouwde gezichten te zien uit "Crimes and Punishments". In "The Devil's Daughter" zien Holmes en Watson er immers anders uit. Het grootste verschil met de andere twee spellen, is dat hier je slechts één grote zaak onderzoekt. Ik heb er iets meer dan 16 uur over gedaan, in een totaal van 12 dagen tijd (gespeeld van 17 t.e.m. 29 september).

Een ander groot verschil is het deductiescherm. Je zit niet langer in het hoofd van Sherlock, met synapsen die om je heen flikkeren, en met verschillende mogelijke uitkomsten. Deze keer zie je notities in een schrijfboekje. Je hebt nog steeds verschillende mogelijkheden om uit te kiezen, maar het zijn er veel minder en er is maar één mogelijke uitkomst die groen kleurt zodra je hem hebt gevonden. Maar het is wel moeilijker om te ontdekken welke combinatie van onderliggende mogelijkheden je moet kiezen om aan het einde van de reeks de juiste uitkomst te ontdekken.

Een variatie van het deductiescherm is een plattegrond van een kantoor, waar je de voetstappen van de eigenaar moet traceren en proberen te ontdekken in welke volgorde hij bepaalde dingen deed. Deze was heel moeilijk en uiteindelijk is het me alleen gelukt door willekeurig in het rond te klikken en opties uit te proberen, want alles was plausibel in mijn ogen. Dit is een beetje te vergelijken met de scène waar je het ongeval op een kruispunt moet reconstrueren in "The Devil's Daughter", maar minder geraffineerd.

De rest van het spel is gelijkaardig. Je komt in een nieuwe locatie en zoekt naar aanwijzingen. Er zijn dit keer geen fysieke proeven te doorstaan, gelukkig maar. De uitdaging ligt hier in de puzzels. Echte breinbrekers die je ofwel doorhebt ofwel niet, en dan maar op goed geluk moet klikken. Meestal draait het om het openen van sloten. De juiste combinatie zoeken, of schuifpuzzels, of draaipuzzels, er zit van alles wat in dit spel. De meeste puzzels zijn van een perfect niveau, maar soms zit je er echt op te duvelen. Het tofste was een logische puzzel, waarbij je in een klaslokaal moet proberen uit te dokteren welke leerling aan welke bank zit (waarom je niet gewoon elke bank kunt doorzoeken tot je de juiste hebt, is een mysterie op zichzelf...).

Daarnaast is er ook een leuke cijferpuzzel, waarbij de juiste combinatie van een slot te vinden is in de ontbrekende cijfers op een stuk papier. Die puzzel heb ik zelfs opgeschreven en door Nele laten oplossen. Drie van de vier cijfers zijn goed te doen, maar de vierde zagen we geen van beide en moest ik online opzoeken.

 

Je wisselt regelmatig af tussen Sherlock en Watson, en ook deze keer is er een stuk waar je hun hond Toby bestuurt. Maar de besturing is waar de meeste frustraties liggen. Ik probeerde met muis en pijltjestoetsen, dan met controller, en dan opnieuw met muis en pijltjestoetsen. Met de controller draaide de camera veel te traag. Als ik de muis op hoogste gevoeligheid zette, draaide het beeld sneller maar nog niet snel genoeg en moest je de hele tijd met de muis schuiven in de richting waar je naartoe wilde. De personages reageerden ook slecht op de pijltjestoetsen. Eerst draaiden ze in de juiste richting maar bleven ze gewoon staan. Pas daarna vertrokken ze. Dit gaf allemaal vertraging in het spel. 

Grafisch is het spel wel in orde, en in de latere spellen is er niet veel veranderd. Londen is heel gedetailleerd weergegeven, met veel bewoners die allemaal hun ding doen. Je speelt vooral met Sherlock, maar doorheen het verhaal begin je echt te twijfelen aan zijn goede bedoelingen. Gevoelsmatig klopt het hier en daar toch niet helemaal. Het is wel een lang spel, en telkens wanneer ik dacht dat ik in de finale zat, kwam er een nieuw hoofdstuk. Het spel slaat trouwens automatisch op telkens je een nieuwe locatie betreedt. Daarnaast kun je ook op elk gewenst moment handmatig opslaan. Een groot voordeel in vergelijking met veel andere spellen waar je alleen op bepaalde locaties kunt opslaan.