Boeken verslonden in maart

"Het verhaal van Ásta" van Jón Kalman Stefánsson is het laatste verplichte boek voor de les Creatief Schrijven. Ondanks de dikte vloog ik er doorheen. Ik hou van zijn gemoedelijke stijl. Hij doet een boek schrijven zo moeiteloos lijken.








"The Broken Girls" van Simone St. James trok mijn aandacht op Goodreads. Ik had wel zin in een nieuw mysterie rond een instituut met probleemkinderen. Het duurde wel even om erin te komen, en het einde was veel te uitleggerig, maar al bij al toch een interessant verhaal.






"Dark Matter" van Blake Crouch moest hoge verwachtingen goedmaken na zijn "Wayward Pines". Een heel ander soort verhaal maar even intens, rond een favoriet thema uit de wetenschappelijke wereld. Alleen zijn schrijfstijl - korte zinnen, telkens op een nieuwe regel - is niet zo geweldig.

 


"Mary & O'Neil" van Justin Cronin was niet wat ik verwachtte van iemand die ik ken van zijn post-apocalyptische science-fiction. Literair van karakter met mooie beschrijvingen en aandacht voor natuur maar net niet intrigerend genoeg ondanks familiebanden als centraal thema.

"Wat ik was" van Meg Rosoff is een young adult novel die met wat doet denken aan "The Catcher in the Rye" van J.D. Salinger. Een verhaal over een schooljongen die niet tevreden is met zijn leven en op zoek gaat naar verandering.

Recensie "Wat ik was" - Meg Rosoff

* * *
Meg Rosoff schrijft jeugdliteratuur. Geen kinderverhalen, maar boeken voor volwassen tieners. Young adult novels, zoals dat in het Engels heet. "Wat ik was" is haar derde roman.

Een tot vlak voor het einde niet bij naam genoemde zestienjarige jongen is de ik-verteller. Nadat twee andere scholen hem buiten gooiden, komt hij in het St. Oswald terecht, een internaat dicht bij de Engelse kust. Daar ontmoet hij Finn, een strandschooier die alleen woont. De verteller wil kost wat kost bevriend met hem worden. Hij geraakt gefascineerd door het fysieke leven van Finn, ver weg van zijn eigen academische wereld. Die fascinatie loopt bijna tegen een verliefdheid aan.

Het geheel doet me wat denken aan "The Catcher in the Rye" van J.D. Salinger: een schooljongen die niet tevreden is met zijn leven en op zoek gaat naar verandering.

De verteller is eigenwijs, doet zijn eigen ding, tegen alle autoriteiten in. Er zijn maar weinig dingen op school die hem kunnen boeien, en vriendschappen sluiten met zijn klasgenoten, daar doet hij niet aan. Het enige wat hij wil, is ook een strandschooier worden.

Al bij al een gelaagde maar toch middelmatige jeugdroman, tot het einde komt en de verteller geconfronteerd wordt met de harde werkelijkheid van de echte wereld. Op dit punt verheft het verhaal zich tot pure literatuur, dat zeker ook geschikt is voor volwassenen.

Review "Mary & O'Neil" - Justin Cronin

* * *
Justin Cronin heeft ondertussen wereldfaam gekregen dankzij zijn trilogie "The Passage", "The Twelve" en "City of Mirrors". Heel spijtig dat de TV-reeks gebaseerd op "The Passage" geannuleerd werd. Ik was benieuwd naar een ouder boek van hem, "Mary & O'Neil". Dit bleek een heel ander boek te zijn dan de post-apocalyptische science-fiction waarmee ik hem leerde kennen. Soms had ik gevoel dat hij hier iets geschreven heeft gebaseerd op een opleiding creatief schrijven. "Mary & O'Neil" is literair van karakter, maar is met momenten toch net iets te zweverig.

Het boek begint met Arthur, de vader van O'Neil, die afstand neemt van een vrouw op wie hij stiekem verliefd is. Daarna volgt Miriam, de moeder van O'Neil, die vermoedt dat ze borstkanker heeft. Ze bezoeken hun zoon, maken kennis met zijn nieuwe vriendin, en rijden naar huis bij de start van een sneeuwstorm. Wat volgt is een familie-epos waarbij alle leden aan bod komen, niet alleen Mary en O'Neil.

Het duurt echter heel lang tot Mary aan bod komt, en even later is er een sprong voorwaarts in de tijd, en daarna volgt een hoofdstuk dat aan O'Neils zus gewijd is. Het boek springt wat heen en weer maar de boodschap is duidelijk: dit zijn verschillende verhalen over menselijke relaties, zowel liefdesrelaties als familiebanden, vooral die tussen ouders en kinderen.

Cronin heeft heel veel aandacht voor de natuur. Hij is heel beschrijvend maar zonder daarin te overdrijven. Toch houdt hij niet constant de aandacht vast. Boeiende materie, mijn eindwerk heeft dat immers ook als basis. Maar de uitwerking is hier en daar toch slaapverwekkend en ik moest regelmatig een paragraaf herlezen om te weten waar die over ging.

Review "Dark Matter" - Blake Crouch

* * * *
Ik ben fan van Blake Crouch dankzij zijn "Wayward Pines" trilogie. Daarvoor had ik al een paar ebooks van hem gelezen. Toegegeven, dit soort boeken lees ik tegenwoordig niet vaak meer. Maar af en toe kan ik er toch nog van genieten, op voorwaarde dat ze goed geschreven zijn. "Dark Matter" stond dus al even op mijn lijstje.

Crouch heeft een heel eigen stijl voor dit boek. Hoofdpersonage Jason Dessen is de ik-verteller van het verhaal. Hij gebruikt vaak korte zinnen, en begint meestal na elke zin een nieuwe regel. Ook een manier om pagina's vol te krijgen, natuurlijk. Soms vraag ik me wel af waarom een lijst van zinnen niet gewoon een volle paragraaf kunnen vormen.

Jason vertelt in tegenwoordige tijd, en dat is ook wat wennen omwille van de inhoud. Want Jason overkomt zoveel, hoe kan hij dat nu op het moment zelf allemaal vertellen? Maar goed, dat is een detail. Het verhaal op zich is heel interessant. In het nawoord schrijft Crouch dat Michael Crichton zijn grote voorbeeld is. Zelf vind ik "Dark Matter" een verhaal dat ook in het oeuvre van Dean Koontz zou passen: een normaal persoon die zich plots in een abnormale situatie bevindt, met ogenschijnlijk een paranormaal tintje wat uiteindelijk een wetenschappelijke verklaring heeft. Hij heeft ook een interessante premisse: wat als je vroeger in je leven andere beslissingen had genomen?

Ik wist niets van het plot van dit boek, maar al snel had ik door waar het naartoe zou gaan. Toch is het verhaal niet zo voorspelbaar. Crouch geeft er op gepaste tijden een goede draai aan. Op zich vind ik "Wayward Pines" toch nog beter, maar "Dark Matter" is zeker de moeite waard en ik kijk uit naar het volgende boek van Crouch.

Review "The Broken Girls" - Simone St. James

* * * *
"The Broken Girls" van Simone St. James verscheen ooit op Goodreads, en het leek me een interessant boek. Ik heb echter lang op mijn honger moeten zitten. Het boek is eerder een mysterie dan een thriller. Er zit te weinig actie in daarvoor. Het verhaal is simpel: een oude meisjesschool voor probleemkinderen die al jaren leeg staat, wordt opgekocht met plannen voor vernieuwing en heropening. Journaliste Fiona wil er een verhaal over schrijven. Tijdens een interview met de nieuwe eigenaar ter plaatse ontdekken de bouwvakkers in de waterput een lijk uit de jaren '50. Fiona wil uitpluizen wie het meisje was, en waarom ze gestorven is.

Het verhaal wisselt af tussen Fiona's verhaal, en dat van enkele meisjes die in 1950 naar die school gingen. Één van hen is een oorlogsvluchteling die in het gevangenkamp Ravensbrück heeft vastgezeten. Ik had nog nooit van dat kamp gehoord, en ik vroeg me af of het echt bestaan heeft en was van plan het op te zoeken. Toen ging ik met mijn zoontje geocachen in Dilsen en zag ik een gedenksteen over een verzetstrijder die ook in Ravensbrück zat.

Plots voelde het boek veel echter en persoonlijker aan, en ik had moeite om het neer te leggen. Waar ik in het begin nog twijfelde of ik het volgende boek van St. James op mijn lijstje zou zetten, is er nu zekerheid. St. James kan verhalen vertellen. Ze gebruikt niet veel tralala, het verhaal grijpt je vast omwille van de inhoud en niet door de stijl of fancy woordgebruik. En doet hoeft ook niet in dit genre. Ik ben benieuwd naar meer.

Review "Het Verhaal van Ásta" - Jón Kalman Stefánsson

* * * *
Het allerlaatste verplichte boek voor de les Creatief Schrijven is "Het Verhaal van Ásta" van Jón Kalman Stefànsson. Ik las al eerder van hem "Zomerlicht, en dan komt de nacht" en de stijl is nog steeds poëtisch schitterend - de hemel, het licht, mondhoeken als druppels - met veel aandacht voor natuur.

Het verhaal is meer dan dat van Ásta. Het gaat ook over haar ouders. Het verhaal is ook een puzzel, want de stukjes worden niet chronologisch verteld en het is aan de lezer om er een mooi geheel van te maken.

De hoofdstukken komen vanuit verschillende perspectieven. Ásta zelf, zowel in gewone vertelstijl als in brieven die ze verstuurd naar een voor ons onbekende, verdwenen geliefde. Sigvaldi, Ásta's vader die van een schildersladder valt en bestookt wordt met allerlei herinneringen terwijl hij op zijn rug op het trottoir ligt. En het vreemdste van alles: een anonieme verteller die commentaar geeft op wat er al gebeurd is en wat nog moet komen.

Het is fantastisch om alle onderdelen van het verhaal stuk voor stuk te ontdekken, en ik weet nog steeds niet zeker hoe alles in elkaar zit. Het is een verhaal over liefde - de seks mocht wel wat minder - en geluk, over de lotgevallen van het leven, over ouderschap en kind-zijn, over genieten versus verantwoordelijkheid nemen. Het is een verhaal dat van ieder van ons zou kunnen zijn.