De klassieke Koontz is terug! Het is vijf jaar geleden dat hij nog eens een op zichzelf staand verhaal uitbracht. "Ashley Bell" was toen ook de moeite. In de tussentijd heeft hij de thriller-reeks over Jane Hawk geschreven, maar die wist me nooit echt volledig te bekoren. "Devoted" daarentegen is het soort boek waarvan ik zin krijg om heel zijn oeuvre nog eens opnieuw te lezen.
Wie de boeken van Koontz uit de jaren '80 en '90 kent, zal heel veel daarvan terugzien in dit nieuwe exemplaar. We hebben de vrouw in nood, uiteraard heel knap, die op een toevallige wijze haar ridder op een wit paard ontmoet, uiteraard een kerel met een militaire achtergrond die van aanpakken weet, zoals Nora en Travis in "Watchers" (en er zijn meer gelijkenissen met dit boek die fans met plezier zullen ontdekken terwijl ze lezen). We hebben een wijsneuzig kind met een beperking, zoals Regina in "Hideaway", maar ook wel Barty in "From the Corner of His Eye" en Milo uit "Relentless". We hebben een slechterik wiens wetenschappelijk experiment mislukt en hem veranderd zoals Eric Leben in "Shadowfires" en Thomas Shaddack in "Midnight". En we hebben natuurlijk ook een hond, zoals Einstein in "Watchers", en Woofer in "Dragon Tears".
Je zou kunnen denken, "Maar je hebt dit allemaal precies dan toch al eens gelezen?" En ja, het boek volgt de oude vertrouwde formule, het is eerder een samenraapsel van reeds gebruikte elementen dan een origineel verhaal. Koontz past ook zijn eigen stijl toe. Veel hoofdstukken starten met een korte situering van de personages zonder werkwoorden te gebruiken, iets wat ik heel tof vind maar wat ik bij mijn eigen lessen Creatief Schrijven steevast moet aanpassen. Alles wordt verteld vanuit de derde persoon verleden tijd, behalve de hoofdstukken van de slechterik, waar Koontz de tegenwoordige tijd gebruikt. Een techniek die hij al jaren toepast en die voor extra dynamiek zorgt. Het verhaal speelt zich af in twee dagen tijd. Wat ik qua grafische vormgeving geweldig vind is dat het boek bestaat uit vier grote delen. Deel 1 start met een titelblad met een microscopische afbeelding van cellen. Bij elk volgend deel zoomen we uit tot we eigenlijk de boom krijgen die ook op de cover staat.
Ondanks de bekende elementen is het verhaal spannend, toch fris, misschien iets minder humoristisch dan we normaal gewoon zijn, misschien ook weer iets te prekerig dan wat veel mensen, die fan zijn van de oude Koontz maar in het laatste decennium zijn afgehaakt, zouden willen. Maar voor mij persoonlijk werkt het allemaal. Misschien komt het door de nostalgie, en heb ik af en toe eens nood aan iets dat vertrouwd is. Ik kijk al uit naar zijn volgende boek, "Elsewhere" dat eind november zal verschijnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten