Boeken verslonden in juli

Het was nog eens tijd voor non-fictie. Ooit gekocht op de boekenverkoop van de Genkse bibliotheek, waarschijnlijk gewoon omdat het één van de weinige Engelstalige boeken in het aanbod was, heb ik het lang uitgesteld om "The God Delusion" van Richard Dawkins te lezen. Ik verwachtte een zwaar en respectloos relaas dat traag zou lezen. Vorig jaar lazen we toevallig een kortverhaal tijdens de les Literaire Creatie, met Dawkins als hoofdpersonage die uiteindelijk toch God ontmoet. Ik nam dat als teken dat er heel veel kritiek op zijn werk moest bestaan. Toevallig ontdekte ik ook dat Richard Dawkins de man is die op social media vaak naast de actrice Emma Watson wordt afgebeeld, omdat hun gezichten zo fel op elkaar gelijken. Het boek op zich vond ik verrassend luchtig, best grappig met momenten, totaal niet prekerig (of anti-prekerig misschien in dit geval) met een paar goede punten en verbazingwekkende anekdotes. Zo heeft hij het ook over een verhaal dat Steven Spielberg wil verfilmen, de ontvoering van Edgardo Mortara. Het laatste hoofdstuk viel wat tegen en hoefde voor mij er niet bij te zijn. Daar heeft hij het opeens over kwantumfysica, en de materie van realiteit. Wat ook soms stoorde in de rest van het boek, was hoe hij het vaak over zichzelf heeft, zijn persoonlijke ervaringen en discussies met allerhande personen, en wat andere mensen over hem hebben gezegd of geschreven. Het neemt de focus weg van de boodschap die hij eigenlijk wil brengen. Uiteindelijk is het een degelijk boek dat je aan het denken zet, en dat misschien zelfs kan helpen zelf een mening te vormen over het onderwerp.

Enkele weken geleden kregen we een mail van de Genkse bibliotheek met de nieuwe agenda van de leesclub. Samen met Nele heb ik me voor drie bijeenkomsten ingeschreven, vooral omdat we het tof vinden om samen hetzelfde boek te lezen, maar ook om er achteraf over te praten. Dat is dan ook de manier waarop wij elkaar ontmoet hebben! Het eerste boek dat gepland staat voor 14 september, is "Normale Mensen" van Sally Rooney. Misschien heeft ze de titel gekozen omdat ze duidelijk wou maken dat de hoofdpersonages ook normale mensen zijn, ondanks dat ze dat van zichzelf niet geloven. Nu, eerlijk gezegd geloof ik dat ook niet, maar dat is slechts mijn perspectief gebaseerd op mijn eigen ervaringen. Het is een verhaal over een jongen en een meisje die wel een heel felle aan/uit-relatie hebben. Ze praten de hele tijd langs elkaar heen, durven niet eerlijk te communiceren, en uiteindelijk léven ze ook langs elkaar: soms zijn ze samen, de meeste tijd eigenlijk niet. Ik vind er niet veel speciaals aan, het is eerder een tragisch verhaal, en telkens als je denkt dat ze eindelijk samen gaan eindigen, zegt iemand wel iets dat hen weer uit elkaar drijft. Ze zijn overtuigd dat de ander beter kan krijgen, of dat ze van de maatschappij niet samen horen, hoewel er in mijn ogen geen reden zou zijn waarom niet. Maar die onzekerheid over hun relatie houdt hen in ieder geval niet tegen seks te hebben wanneer ze maar kunnen, hoewel ze tegen het einde aan zich toch ook schuldig genoeg voelen om daar niet mee door te zetten. Het boek heeft geen echt einde, en ze gaan waarschijnlijk de rest van hun leven op deze manier verder: eventjes bij elkaar, dan weer van elkaar weg. Het boek speelt zich af in Ierland, een beetje in Dublin, maar het is niet erg herkenbaar want Rooney spendeert niet veel tijd aan beschrijvingen. Het is slechts 250 pagina's lang, en leest heel snel (3 dagen bij mij). Maar er blijft niet veel van hangen.

Het eerste boek van repertoirestudie van de les Literaire Creatie is "Een Ongewoon Huwelijk" van Tayari Jones. De Nederlandse titel is al meteen gewijzigd. Misschien omdat de originele titel, "Een Amerikaans Huwelijk" teveel lezers zou weren? Het boek bestaat uit drie delen. Elk deel bestaat uit verschillende hoofdstukken, telkens afwisselend perspectief van de verschillende personages. We maken kennis met Roy, die ons vertelt over zijn huwelijk met Celestial. Daarna gaat Celestial verder, maar een groot deel van haar hoofdstuk bestaat uit briefwisseling tussen Roy en haarzelf, en uiteindelijk ook nog haar vader en hun advocaat. Dan start deel twee, waarin hun gezamenlijke vriend Andre het woord neemt, gevolgd door de twee anderen. Het ontspoort in het klassieke "Pearl Harbor" verhaal: vrouw wiens man er niet meer is, begint relatie met andere man, tot plots de eerste man terug opduikt. Ja, wat doe je dan? Het is een verhaal waarbij geen enkel einde goed is, want in elk scenario heb je wel een verliezer. Het verhaal is daardoor intrigerend, veel volwassener dan "Normale Mensen". Er komt heel veel voedsel en drank in. Het staat boordevol kleuren. En vooral veel materiaalsoorten, volgens mij een verwijzing naar de verschillende jubilea die je in een huwelijk kunt vieren. Voor de rest vond ik er niet al te veel patronen in terug, dus ik kijk weer uit naar de klassikale bespreking, hoewel die nog een heel eind in de toekomst ligt (na de herfstvakantie geloof ik).

Vuurwachter

Ik hou van de (ongerepte) natuur. Sinds 2012 ga ik bijna jaarlijks op wandelvakantie in Oostenrijk. Ik ben op verkenning gegaan in de Noorse fjorden, de Wicklow Mountains in Ierland, Central Park in New York. In eigen land geniet ik van de zoektocht naar geocaches in de bossen en op het platteland. De rust, Konikpaarden en Galloways in het natuurgebied Negenoord-Kerkeweerd. Het beklimmen van de mijnterrils in Winterslag. Ja, ik ben een wandelaar. 

Vandaag ben ik Henry. In 1975 ontmoet ik mijn vrouw. In 1988 stellen de dokters vroegtijdige dementie bij haar vast. Niet in staat op mijn eentje voor haar en het huishouden te zorgen, kom ik alleen te staan wanneer ze terug bij haar ouders gaat wonen. Volledig verloren reageer ik op een zoekertje in de krant: brandwacht in een nationaal park. Even weg van alles.

Dit verhaal krijg je voor ogen bij het begin van het computerspel “Firewatch”. Af en toe mag je kiezen hoe je als Henry reageert: de openingszin bij de ontmoeting van zijn vrouw, welke hond ze in huis halen, of ze al of niet aan kinderen gaan beginnen, of je haar thuis houdt of naar een instelling brengt nadat ze ziek wordt, … 

Tussen de stukken tekst door wandel je alvast naar de uitkijktoren in het park. Eens je daar aankomt, begint het echte spel. Je maakt radiocontact met je supervisor, die je doorheen het spel opdrachten geeft, informatie over wat je waar kan vinden, hoe je de dingen moet aanpakken, en ook om gewoon een babbeltje te slaan. De toren en het park liggen bezaaid met bruikbaar materiaal, zoals een touw, een zaklamp,…

Het merendeel van de tijd spendeer je al wandelend door het park. En dat is eigenlijk niet zo makkelijk als het lijkt. Het is een groot park, je kunt niet overal door omwille van rotsen en begroeiing, en ik wijk regelmatig af van de juiste richting. Misschien betert dat nog naarmate het spel vordert en ik meer ervaring opdoe.

Dag 1 steken enkele tieners al meteen vuurwerk af in het park. Met behulp van je kaart en kompas zoek je de weg naar hun kampeerplek, confisqueer je hun rommel en stuur je hen wandelen. Daarna is het terug naar je toren, waar ik ontdek dat vandalen de boel overhoop hebben gegooid. Zo eindigt de dag, en de volgende ochtend krijg ik een nieuwe opdracht.

De graad van realisme in dit spel is afhankelijk van de sterkte van je computer. Mijn PC is niet meer van de snelste, dus de grafische instellingen staan best laag. Maar zelfs op hoogste performantie zien de bossen er nog steeds "getekend" uit. Zet daar bijvoorbeeld de omgevingen van een ander spel als "The Vanishing of Ethan Carter" langs, en je ziet meteen het verschil.

Deze wandelsimulators hebben de laatste jaren wel een opmars gemaakt. De focus bij deze spellen ligt op het gevoelsmatige, de atmosfeer, het achterliggende verhaal en niet zozeer op actie en avontuur. Deze spellen brengen je naar een plek waar je anders nooit zou komen, en geven je de tijd de gesimuleerde wereld in je op te nemen, net zoals virtual reality kamers (vaak kun je deze spellen ook met een VR-bril spelen). Denk aan "The Matrix", maar dan zonder kungfu. En in dagen van extreme hitte, code rood en waarschuwingen voor bosbranden, is dit thematisch momenteel ook wel het juiste spel.