“The Night Window” van Dean Koontz is het vijfde en laatste
deel in de reeks over Jane Hawk, voormalig FBI-agente die een samenzwering
ontdekt van een groepering die de wereld wil overnemen. De vorige vier boeken
vond ik middelmatig. Dit laatste boek paste wel bij de rest, maar heeft een
heel sterk einde waardoor het van mij een extra ster krijgt. Deze keer
ontmoeten we de hoogste leider van de groep, de bedenker van het plan om iedereen
die mogelijks de samenleving in een richting gaat sturen niet-conform zijn
visie te vermoorden, of te brainwashen en er slaven van te maken. Hij wordt
gedwarsboomd door zijn laatste slachtoffer in een zijverhaal naast de strijd
van Jane Hawk zelf. Zij wordt ondertussen bijgestaan door een hacker, terwijl
haar zoontje nog steeds verborgen zit maar ontdekt wordt door een freelancer
die er geld probeert uit te slaan. De hele reeks doet denken aan een
technothriller van Michael Crichton. Koontz steekt er opnieuw een klein, semi-bovennatuurlijk
element in, in de vorm van vreemde hallucinaties die dienen als foreshadowing.
Hij speelt ook even met het uiteindelijke lot van het hoofdpersonage; blijft ze
leven of niet? Het visuele einde leest heel snel, en is eigenlijk ook te snel
voorbij in vergelijking met de rest van het boek. Uiteindelijk zitten er heel
veel personages in deze reeks, en het zou interessant zijn om deze boeken te
herlezen en een mind map te maken van iedereen die de revue passeert en hoe ze
precies aan elkaar gelinkt zijn.
Dankzij de boekenbon gekregen van mijn ex-collega's op het Proefbedrijf, schafte ik me wat luchtigere lectuur aan. "All Our Wrong Todays" van Elan Mastai is daar eentje van. Het begint veelbelovend. Het hoofdpersonage vertelt rechtstreeks aan de lezer een (in zijn ogen) waargebeurd verhaal over tijdreizen en teleportatie. We krijgen bijna een essay in non-fictie stijl over de wetenschappelijke kant, en het leest als "De Avonturen van Brian Greene". Tom Barren leeft in een alternatieve wereld: in 1965 werd een speciale motor geactiveerd die voor oneindige, schone energie zorgde en de wereld een immense technologische vooruitgang bezorgde waarin zelfs tijdreizen mogelijk is. Tom keert echter terug in de tijd, zorgt ervoor dat de motor nooit aangezet werd, en zo krijgen we de wereld zoals wij lezers die vandaag ervaren. Tom staat nu voor een dilemma: zet hij zijn fout recht, activeert hij de motor en keert hij eenzaam terug naar zijn leven als dat van "The Jetsons", of past hij zich aan en blijft hij in onze wereld bij zijn geliefde? Het boek blijft spannend, hoewel het heel vertellend is in plaats van de dingen gewoon te laten gebeuren op het moment zelf. Maar het boek leest aan lichtsnelheid en ik wou dat het veel dikker was. Op het einde gebeurt er wel iets ongeloofwaardig, wanneer plots het equivalent van een superschurk opduikt, en Tom alles gewoon ondergaat in plaats van knettergek te worden. Toch is dit tot nu toe het beste boek dat ik dit jaar gelezen heb.
"De Wonderlingen" van Brian Selznick, deels graphic novel, deels jeugdverhaal, is echt een wonder der vertellingen. Selznick maakt paginavolle potloodtekeningen waarbij hij echt geen vierkante millimeter papier volledig blanco laat. Zonder (al te veel) woorden zie je de verschillende generaties in de familie Wonderling passeren. Heel knap is hoe hij de passage van tijd weergeeft, met bijvoorbeeld Billy Wonderling die in de Koninklijke Schouwburg achter de coulissen werkt en bij elke nieuwe opvoering hetzelfde werk doet, maar gestaag ouder wordt. Het stuk tekst dat na de tekeningen volgt, is minder aantrekkelijk: Joseph Bloom die op zoek gaat naar het mysterie van zijn familie en bij zijn oom intrekt. Het doet het voorgaande verhaal wat teniet. Maar tegelijk besef je hier dat het grote thema verhalen vertellen is, en een vertelling die over vertellen gaat, heeft toch altijd iets speciaals. Na de tekst volgen weer wat tekeningen, die het voorgaande duiding geven en alles netjes verbinden. Een mooi kunstwerk.
Een grappig tussendoortje zijn Ian Doeschers bewerkingen van de Star Wars-films. "William Shakespeare's The Clone Army Attacketh" is weer hilarisch en accuraat. De vele droids en beesten die normaal niet spreken in de film krijgen hier wel een stem. De innerlijke dialoog van Jar Jar Binks wordt verdergezet, waarin hij toegeeft dat hij zich dommer voordoet dan hij is. Mace Windu die in zijn dialoog toevallige verwijzingen steekt naar films van Samuel L. Jackson. Hier en daar voelt de humor iets te geforceerd, maar als je dan het nawoord leest, besef je hoeveel werk Doescher hier in heeft gestoken om het allemaal te doen kloppen. Chapeau!
Het volgende deel, "William Shakespeare's Tragedy of the Sith's Revenge" is meer van hetzelfde, maar in dit geval is dat goed. In deze versie is het niet zo duidelijk of Darth Plagueis nu echt heeft bestaan of niet, omdat zijn verhaal in een theaterstuk wordt gespeeld aan Anakin en Palpatine. Ik heb er vroeger nooit bij stilgestaan of Palpatine hem verzonnen zou kunnen hebben. Ik ging er vanuit dat hij echt was en Palpatine zijn leerling, en mijn theorie is eigenlijk dat Plagueis, als wraak omdat Palpatine hem vermoord heeft, Anakin tot leven heeft geroepen om Palpatine te vernietigen, maar dat klopt blijkbaar niet met de officiële Star Wars tijdlijn van de gebeurtenissen.
Op het werk kreeg ik "De kracht van het enneagram" in handen, een suggestie van een opleider die veel met persoonlijkheidstypes bezig is, om mezelf beter te leren kennen, maar ook als hulpmiddelen bij het ontwikkelen van personages bij het creatief schrijven. De negen types krijgen elk een hoofdstuk. Het begint met een opsomming van herkenningspunten, dan per punt een korte uitleg over het gedrag, dan een beschrijving van hoe iemand van dat type zich kan gedragen als hij alle werkpunten heeft aangepakt, en als laatste weer een opsomming van hoe die persoon zich kan opstellen tegenover anderen en de wereld in het algemeen. Het laatste stuk vond ik wat zweverig, over het streven naar een ideale "Presence", het evenwicht tussen hoofd, hart, buik. Wel heel interessant om te zorgen dat het gedrag van je personages kloppen met de rest van hun persoonlijkheid.
