Recensie "Lieve Edward" - Ann Napolitano

☆ ☆ ☆ ☆
Lieve Edward van Ann Napolitano heeft me verrast met de structuur van het boek. De opzet is duidelijk: de twaalfjarige Edward is de enige overlevende van een vliegtuigramp. In het eerste hoofdstuk stapt hij samen met zijn familie op het toestel. Een alwetende verteller kruipt in hun hoofd én in dat van een hele hoop andere passagiers.

Dan komt hoofdstuk twee en het vliegtuig is dan al neergestort. De reddingsdiensten en autoriteiten slaan in actie en ik verwachtte dat we vanaf nu Edward zouden volgen tijdens de nasleep van de ramp. Ik had een verhaal voor ogen in de stijl van Extreem luid & ongelooflijk dichtbij van Jonathan Safran Foer, over de aanslagen van 11 september.

Maar toen kwam hoofdstuk drie, en we zitten plots terug in het vliegtuig, meteen na het opstijgen. Deze hoofdstukken wisselen elkaar dus voortdurend af. In het heden wordt Edward opgevangen door zijn tante en oom, die zelf ook wel met wat persoonlijke problemen te kampen hebben maar alles voor Edward even aan de kant moeten zetten. En in het verleden ontdekken we wat er precies allemaal aan boord gebeurde.

Beide tijdframes worden in tegenwoordige tijd verteld, wat het allemaal wat persoonlijker maakt; we blijven heel dicht op de personages zitten. In de hoofdstukken in het heden springen we ook de hele tijd tussen de verschillende personages heen en weer, net zoals bij de passagiers in het vliegtuig. We kruipen volledig in hun hoofd en lezen wat ze denken. Het geeft wel een raar gevoel omdat je op voorhand weet dat al deze mensen, uitgezonderd Edward, eigenlijk al dood zijn.

Maar de strijd van Edward is ook niet min. We volgen zijn verhaal tot drie jaar na de ramp. Er is een aangrijpend stuk dat heel duidelijk beschrijft hoe het voelt om door verdriet en depressie geveld te worden. Edward heeft heel veel steun aan zijn buurmeisje. Samen ontdekken ze ook dat de familie en vrienden van de gestorvenen contact met Edward zoeken. Je leert vooral dat je niet altijd alle antwoorden kunt vinden, dat volwassenen het ook niet altijd juist weten en zich soms ook kunnen vergissen, dat iedereen fouten maakt en dat inderdaad zou moeten proberen om zo goed mogelijk het leven van anderen beter te maken als je daar toevallig de kans toe krijgt.