Groot was mijn verrassing toen Carlota van Kristien Dieltiens over ons eigen koningshuis gaat. Of tenminste het gedeelte bewoond door Charlotte van België, de dochter van Leopold I die blijkbaar - als men ervan mag uitgaan dat het boek historisch accuraat is - met heel wat problemen te kampen had.
Charlotte eet rozen. Dat is dan ook de ondertitel van het boek. Niet zo vreemd, rozen eten. Zeker niet in die tijd. Rozen. Klaprozen. Papaver. Opium. Verdoving. Charlotte kan het wel gebruiken.
Charlotte is een vrouw op zoek naar liefde. Als jonge prinses fantaseert ze over romantiek en passie, maar in de wereld van het blauwe bloed zijn huwelijken eerder politiek en economisch getint. Als ze gekoppeld wordt aan de broer van keizer Frans Jozef van Oostenrijk, wil ze er volledig voor gaan. Maar Max stelt haar teleur, en het liefdesspel blijft een automatisme, iets dat MOET gebeuren om nazaten te kweken. Niks passie en romantiek, Carlota wordt gedegradeerd tot kweekmachine. En dan mislukt zelfs dat nog.
Charlotte vertelt haar verhaal in brieven aan een onbekende B. die ze schrijft door haar eigen bloed als inkt te gebruiken. Ze is paranoïde, overtuigt dat mensen haar dood willen. Allerlei complottheorieën rijzen in haar op wanneer haar favoriete schaartje in de vorm van een kraanvogel verdwijnt. Ze krijgt een nieuwe dienstbode cadeau van haar broer Leopold II, die de plaats van haar favoriete meid Destina inneemt. Destina, die ook plots verdwijnt. Maar na verloop van tijd begin je jezelf af te vragen of ze sowieso al niet ingebeeld was.
Charlotte doet haar levensverhaal uit de doeken, en in het begin is het best tof om te lezen. Ze is niet op haar mondje gevallen, ze aarzelt niet om de waarheid over andere mensen te zeggen en strooit met beledigingen in het rond. Maar vanaf het deel dat ze in Mexico terecht komt, begon mijn aandacht wat te verwateren. Er is een stuk kennis van de geschiedenis die ik mis om het allemaal goed te kunnen plaatsen. Napoleon passeert heel vaak de revue. Er breekt revolutie uit. De keizer wordt gefusilleerd, en Carlota vertrekt terug naar Europa om de paus om hulp te vragen, zonder zich bewust te zijn van het tragische lot van haar echtgenoot. Terug thuis wordt ze echter opgesloten. Ze verklaren haar waanzinnig, en zo komt ze in de situatie terecht waarin ze haar verhaal wil neerschreven, terwijl ze zichzelf snijdt en kastijdt als boetedoening, alsof alles haar persoonlijke fout is.
Het is een tragisch, soms ook grappig boek, een fictieve versie van wat er in het hoofd van Charlotte hád kunnen doorgaan. Maar zonder kennis van zaken ben ik bang dat er teveel informatie door de mazen van het net glipt om het echt een voldoend stuk literatuur te noemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten