Het is schandalig, maar ik kwam er nu pas toe om het allerlaatste deel van The Vampire Chronicles van Anne Rice te lezen. Blood Communion is gepubliceerd in 2018, en drie jaar later is Anne Rice gestorven. Met dit boek eindigt dus het verhaal van Lestat de Lioncourt, vampier, levensgenieter, romanticus, rockster en Prins der vampieren.
Na zijn belevenissen met de Atlanteanen, verblijft Lestat op zijn château in Frankrijk wanneer hij bericht krijgt over een nieuwe vampier in New Orleans. Hij reist er naartoe en maakt kennis met een Russische vampier, Mitka, die een geschiedenis heeft met Pandora, één van Lestats vampiervriendjes. Hij is echter bang om hen te vergezellen omdat hij denkt dat Arjun, de volgeling van Pandora, hem zal vermoorden.
Maar eigenlijk doet dit niets ter zake, en het hele probleem lost zich vanzelf op doordat Marius, een andere bekende vampier uit de Kronieken, al actie ondernomen heeft voordat Lestat en Mitka terugkeren naar Frankrijk. Marius vindt dat hij gestraft moet worden voor zijn daden, want dat zijn nu eenmaal de regels die ze ooit hebben opgesteld. Maar iedereen behalve hijzelf vindt dat hij net goed heeft gehandeld.
Het vuur was al wat verdwenen in het vorige boek, en de magie is er hier ook wat af. Het lijkt alsof Rice echt komaf wou maken met de personages. Een paar grote spelers maken in de eerste helft van het boek dramatische dingen mee, en de enige reden waarom ik wist dat Lestat het zou overleven, is doordat hij zelf het hele verhaal vertelt. Het boek bevat wat foreshadowing, waar uiteindelijk niets mee gedaan wordt. Het verhaal stopt opeens vlak nadat Lestat heel dramatisch begint te doen, met het gevoel dat er iets mis is, dat het grote plaatje niet klopt. Maar dan blijkt er toch inets aan de hand te zijn. Er zijn ook heel veel personages die allemaal hun zegje krijgen, maar als het lang geleden is dat je de vorige boeken las, heb je totaal geen idee wie ze precies zijn en waar ze vandaan komen.
Het verhaal bevat best wat gewelddadige scenes, en ik stelde me ook wel vragen over de manier waarop de vampieren gewone mensen gevangen houden in hun kerkers om hen van bloed te voorzien (goed, het zijn allemaal misdadigers, maar toch...) en hoe de Atlanteanen hun klonen tot slaven maken. Het is een beetje gek allemaal. Eigenlijk voelde ik me inderdaad een beetje zoals Lestat, met het gevoel dat het grote plaatje niet echt klopt. Ooit zal ik de hele reeks wel eens herlezen, om alles wat op te frissen en te kijken of het dan wat logischer is allemaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten