In mijn tienerjaren heb ik eens een aantal verhalen van Agatha Christie gelezen, maar ik ben er nooit echt aan verknocht geraakt. Onlangs kreeg ik echter de kans om een nieuwe adaptatie van Moord op de Orient Express te recenseren, in de vorm van een computerspel. Deze interactieve versie zorgde ervoor dat ik opnieuw geïnteresseerd geraakte in deze klassieke detectiveverhalen. Dankzij het nieuwe netwerk van boekenruilkastjes in Dilsen-Stokkem, kreeg ik een hele hoop boeken van Agatha Christie in handen. Naast een paar collecties kortverhalen, las ik als eerste volledige roman De Moord op Roger Ackroyd.
Spijtig of niet, doordat dit detectiveverhaal in literaire kringen regelmatig wordt aangehaald als een schoolvoorbeeld van een onbetrouwbare verteller, wist ik al wie de moordenaar was voordat ik begon te lezen. De grote plottwist had dus geen effect op mij, maar het boek was op een andere manier interessant want nu kon ik op zoek gaan naar de aanwijzingen doorheen het verhaal die dit einde staven. Een beetje zoals een tweede keer naar The Sixth Sense van Shyamalan kijken.
Roger Ackroyd wordt dus vermoord teruggevonden. Verschillende mensen uit zijn familie en vriendenkring zijn verdacht. Hercule Poirot is eigenlijk al op pensioen en woont nu toevallig in de buurt. Het nichtje van het slachtoffer huurt hem in om de moord op te lossen. We volgen hem doorheen zijn onderzoek. Gaandeweg ontdekt hij dat elk personage wel zijn of haar geheimen heeft, en hij komt het allemaal te weten. Zo schrapt hij ook de ene na de andere verdachte van zijn lijst. Aan het einde van het boek roept hij iedereen samen om de resultaten van zijn onderzoek uit de doeken te doen.
Veel meer kan ik niet over deze whodunit vertellen zonder iets te verklappen. Geschreven in 1926 voelt het helemaal niet ouderwets aan. De plot is een geweldige vondst van Agatha Christie. Ik sta te popelen om de rest van haar verhalen te lezen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten