Ik ben het jaar gestart met het uitlezen van
"Shuggie Bain" van Douglas Stuart. In december in begonnen, maar het was een net te grote opgave om het vóór de jaarwisseling dicht te klappen. Het boek is een pure brok ellende maar een heel
toegankelijk geschreven verhaal over verslaving, liefde, respect,
opvoeding en armoede. Stuart schreef 32 uitgeverijen aan voordat Grove Atlantic zijn
manuscript accepteerde en het hem zelfs de Man Booker Prize opleverde. Agnes probeert haar plek in het leven te zoeken maar wordt geveld door
een drankverslaving. Ze maakt de ene fout na de andere, en op de
momenten waarop ze haar leven eindelijk op de rails begint te krijgen,
doet haar omgeving haar best om haar er weer van af te duwen. Haar
jongste zoontje Shuggie verafgoodt haar en zal alles voor haar doen om
haar "beter" te maken, terwijl hij worstelt met zijn eigen anders-zijn.
Met
"The Colorado Kid" van Stephen King was het tijd voor wat pure ontspanning. Twee tieners vinden
een man op het strand. Hij is dood, heeft geen identificatie bij en niemand weet
hoe hij daar komt. Twintig jaar later is het voorval geklasseerd als een
onverklaarbaar mysterie. Stephanie, een jonge twintiger, werkt als
stagiaire bij de plaatselijke krant. De vaste redacteuren vertellen haar
over oude, onverklaarbare mysteries en doen het hele verhaal - dat geen verhaal is - uit de doeken. Het leuke aan echte mysteries is net het feit dat het mysteries zijn en
geen conclusie hebben. Een verklaring, al of niet verzonnen, zou de
magie van het mysterie teniet doen, en iedereen zou het verhaal daarna
gewoon vergeten. Echte mysteries triggeren de fantasie en blijven zo in
leven, en worden doorverteld van generatie op generatie. En dat is ook
de magie van een goed verhaal.
Het derde boek, "De Vergeving" van Tim Griggs, kreeg een plekje in onze boekenruilkast. Matthew Silver is een bekende zanger met cliché
huwelijksproblemen. Zijn vrouw wil er de stekker uit trekken en
confronteert hem op een avond rond Kerstmis. Hij vertrekt met zijn twee
dochters en verongelukt. Het is een boeiend boek omdat het vooral rond de personages draait, maar
soms kan het een beetje aanslepen. Het is een traag verhaal met weinig
actie, het is zeker geen thriller. Het leest gedeeltelijk als een politieverhaal - hoofdpersonage Sam Cobb is
dan ook inspecteur - maar het draait niet zozeer om het onderzoek naar
een man die met zijn auto en twee kinderen per ongeluk de Thames
inrijdt, maar om hoe de andere personages hierop reageren.
Ik sloot de maand januari af met
"Piranesi" van Susanna Clarke. Deze keer geen historische roman verweven met fantasy en magie. We lezen de dagboeken van Piranesi waarin hij een enorm gebouw beschrijft met honderden of misschien zelfs duizenden ruimtes gevuld met standbeelden. Clarke gebruikt populaire wetenschap om het bestaan van dit Huis te verklaren. Als lezer begin je zelf verklaringen te zoeken en de identiteit van de verteller te ontrafelen. Het wordt bijna een misdaadverhaal waar we op zoek gaan naar de dader. Analyserende geesten zullen aan het einde misschien ook zeggen dat het Huis helemaal niet echt was, dat Piranesi vast zat in zijn eigen hoofd. Maar ik vind het toch romantischer om het verhaal te nemen zoals het verteld wordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten