Hoe bespreek je een boek als "Zussen" van Daisy Johnson zonder alles prijs te geven? Dat is zoals uitleggen waarom je een filmplot van M. Night Shyamalan al dan niet goed vindt. Hoewel de cover van het boek ook wel veel prijsgeeft als je erover nadenkt.
Het verhaal wordt in twee stijlen verteld. Het merendeel horen we van Juli, zus van September en dochter van Sheela (de vader speelt niet meer mee), die als ik-persoon over haar leven vertelt. Hoe er op school iets gebeurd is, waardoor ze nu in een ander huis wonen, een huis dat toch wel belangrijk was in het verleden van haar moeder. Het duurt lang voordat we te weten komen wát de verhuis precies in gang heeft gezet.
Tussendoor lezen we een paar hoofdstukken verteld in de derde persoon vanuit het perspectief van Sheela. Deze brengen meestal heel wat opheldering, want Juli zelf geeft niet veel uitleg bij wat ze zegt. De ik-persoon brengt je heel dicht bij het personage, maar zelf houdt ze je nog op afstand door zo geheimzinnig te doen, of omdat ze denkt dat je wel weet hoe het zit en ze het niet hoeft uit te leggen.
Dit boek had nog makkelijk in mijn overzicht van januari kunnen zitten. Ik heb de nog geen 200 bladzijden op vier dagen uitgelezen. Het is vlot geschreven maar er hangt een akelige sfeer over de woorden. Soms tekent Johnson een raar beeld dat niet zou misstaan in een horrorverhaal. Je voelt de hele tijd dat er iets mis is, maar je kunt nooit echt zeggen wat. En zelfs als je op het einde weet wat er precies is gebeurd, is het nog steeds raden naar de details en hoe het psychologische plaatje werkelijk in elkaar zit. Eigenlijk zou je dan met die kennis het boek opnieuw moeten lezen (het wordt immers niet chronologisch verteld) om te kijken waar de aanwijzingen zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten