Spelbespreking "Kona"

* * *
"Kona" is een intrigerend verkenningsspel. Ik ben Carl Faubert, privé-detective, ingehuurd voor een geval van vandalisme. De plot krijgt meerdere lagen zodra ik aankom in deze Canadese stad die verlaten lijkt te zijn. Het is mijn taak om te ontdekken waar iedereen heen is gegaan, en waarom. Elke inwoner van het stadje heeft een verhaal te vertellen, en dat ontdek je gaandeweg tot in alle details. Het spel is uitermate geschikt om te spelen wanneer de dagen korter worden en afkoelen, en je 's morgens het ijs van je voorruit moet krabben.

Er zijn veel aanwijzingen te vinden, en ik heb ze nog lang niet allemaal gevonden, zelfs na 9,5 uur speeltijd. Carl houdt een handig notitieboekje bij waarin hij zelfs polaroids plakt die ik tijdens het spel kan maken. Hij schrijft een samenvatting van zijn bevindingen, maar het schrift is iets te klein om te lezen, en als je inzoomt is het te groot, alsof je boven de pagina's zweeft met een vergrootglas dat je met je muis bedient. Niet zo handig. 

Ik vind veel interessante objecten die ik meestal nooit gebruik. Er is een draaglimiet, dus ik moet voorzichtig zijn met wat ik meeneem. Gelukkig kan ik spullen in mijn pickup achterlaten om ze later weer op te halen. Maar die auto ... Rijden in de sneeuw is vreselijk, ik kon mijn voertuig niet recht houden en kwam altijd in de bomen of struiken of tegen palen of bruggen terecht. Meestal als het spel even bleef hangen omdat het landschap moest worden geladen (gebeurt alleen bij het verplaatsen van het ene deel van de kaart naar het andere) en mijn auto plotseling weer begon te rijden. 

Maar de kaart van deze open wereld is verbluffend. Het is leuk om rond te dwalen en van huis tot huis te gaan. Soms is het niet duidelijk welk huis je moet bezoeken. Halverwege het spel verloor ik mijn aanwijzingen uit het oog en nam ik de huizen een voor een door, wanneer ik ze tegenkwam. Blijkt dat de volgorde er niet echt toe doet. Het deed me denken aan "The Painscreek Killings", maar dat is een veel beter spel. "Kona" richt zich veel op overleven, en dat is gewoon niet mijn ding. 

De kou is een ander gameplay-element. Ik moet kampvuren of kachels aansteken om warm te blijven, anders ga ik dood. Zorg dus altijd voor een reserve blok hout, aanmaakhoutjes en lucifers. Het einde zat me erg dwars en ik stierf meerdere keren voordat ik eindelijk in veiligheid kwam. Plots veranderde het spel in een shooter, waarbij ik door het minste beetje slecht richten of te langzaam rennen veroordeeld werd tot een bevroren dood.