Het vervolg op "The Dreadful Tale of Prosper Redding" neemt onze personages mee naar de onderwereld, thuishaven van de demoon Alastor, die nog steeds het lichaam van Prosper Redding als kangoeroewoning beschouwt. Dit levert nog steeds hilarische interne dialogen op tussen de twee. Naar mijn mening mocht Alastor nog bombastischer en sarcastischer overkomen, maar misschien wou ik hem te fel vergelijken met Murray, de demonische schedel uit het computerspel "The Curse of Monkey Island".
Die onderwereld is niet zoals verwacht. Het betreft eerder een soort parallelle fantasiewereld bewoont door allerlei soorten wezens die proberen samen te leven als was het een gewoon dorp met straten en marktpleinen. Het is echt een apart rijk dat ooit ontstaan is omwille van redenen die je later in het boek ontdekt.
We zitten meteen in de actie, dit boek valt dus niet te lezen zonder te weten wat er in het eerste deel gebeurt. Maar het boet wat in aan kwaliteit. Sommige elementen doen me denken aan "The Neverending Story" (een 'void' die de wereld langzaam vernietigt) en "His Dark Materials" (parallelle werelden). In het eerste boek viel het me op dat Alexandra Bracken ook aandacht besteed aan de natuur en de zintuigen en haar verhaal zo rijker maakt, maar zulke beschrijvingen komen hier nauwelijks aan bod.
Soms lijkt het alsof Bracken er teveel wil insteken. Het verhaal had wat simpeler gemogen, zodat het ook minder chaotisch leest. Vaak gebeurt er in één scène zoveel, met zoveel personages op één plek, dat ik het noorden verlies. Het zijn op zich wel coole personages: een mens, een demoon, een heks, een elf, en dan alle verschillende wezens uit de onderwereld. En vooral Flora, de elf, had een geweldige rol waar ik best wat meer van had willen zien. Maar dit is bij Bracken al de tweede keer dat het vervolg niet aan het origineel kan tippen (de eerste keer was bij "Passenger" en "Wayfarer").
Geen opmerkingen:
Een reactie posten