Recensie "Crossfire" - R.D. Nixon

* * * *
Terri Nixon heeft zowel fantasieromans als historische fictie geschreven en waagt zich nu aan de misdaad onder haar nieuwe pseudoniem R.D. (de eerste initialen van haar zonen). R.D. Nixons's "Crossfire" is het eerste misdaadverhaal in haar nieuwe reeks met personages Mandy Clifford en Paul Mackenzie in de hoofdrollen. 

Het boek draait om de nasleep van een diefstal dertig jaar geleden, en een moord vijf jaar na die diefstal. Hoe die diefstal precies plaats vond, lees je in de e-novella "The Macnab Principle", die je gratis kan lezen als je je inschrijft voor de digitale nieuwsbrief van uitgeverij Hobeck. 

Dat verhaal, dat zich afspeelt tijdens de jaarwisseling 1987-1988 (Hogmanay in Schotland), gaat eerst een stukje verder bij de start van "Crossfire". Dan springen we vijf jaar vooruit in de tijd naar 1993 en wat een op zichzelf staande moord lijkt. Daarna komen we terecht bij Clifford en Mackenzie in 2018, en gaat het boek pas echt van start. Af en toe krijgen we een flashback, wanneer Nixon besluit dat het tijd is om wat sluiers weg te trekken.

Waar het verhaal precies om draait, is dat sommige personen de gestolen goederen in handen willen krijgen. De mensen in kwestie zijn als het ware geobsedeerd erdoor, en zijn tot alles in staat. De diefstal begon als een grap maar kreeg fatale gevolgen: een groep vrienden onder leiding van Duncan Wallace willen hun kameraad Mick in de maling nemen door in zijn huis in te breken en de boel ondersteboven te zetten. Duncan heeft echter een bijbedoeling; Mick heeft hem een ​​prachtige opaal laten zien, die Duncan zo goed als hypnotiseerde (dit doet denken aan hoe 'the Grapefruit' in Stephen King's "Wizard and Glass" de heks Rhea of ​​the Coös totaal verteert). Er gaan veel dingen mis met de nep-inbraak, en in de dertig jaar die erop volgen. Als dan een elfjarige jongen toevallig een gesprek afluistert, krijgt ook hij en zijn moeder de bandieten achter zich aan. Het is dan aan het detective-duo Clifford en Mackenzie om de zaak op te lossen.

Nixons verhalen lezen moeiteloos. Deze misdaadroman gaat niet in op mooie beschrijvingen van natuur en omgevingen zoals ze gewoonlijk doet, aangezien dit geen genre is waar zo'n dingen thuishoren. Er is geen woord dat hier misplaatst is en het ritme van het verhaal is precies goed. De hoofdstukken wisselen zich af tussen de verschillende personages. Nadeel is dat er best veel personages aan bod komen, omdat er veel delen van het verhaal te vertellen zijn. Je moet er dus je hoofd bijhouden, en persoonlijk had ik liever dat het boek zich tot het vertelperspectief van een paar personages beperkte. Zo had ik veel liever wat meer over de elfjarige Jamie willen lezen, een uitgelezen kans om de emotionele snaar te bespelen.

Tot nu toe verkies ik de boeken van Terri boven die van R.D. Deze misdaadreeks komt bij mij na de Oaklands Manor trilogie, de Fox Bay Saga en de Penhaligon Saga, maar voor de Lynher Mill Chronicles. Maar Terri Nixon, of ze nu haar eigen naam gebruikt of een pseudoniem, kan schrijven. Daar bestaat geen enkele twijfel over. Ik zal haar boeken blijven lezen en beschouw haar als een geweldig voorbeeld van hoe iemand kan evolueren tot een volwaardig schrijver.