* *Ik snap niets van het verhaal van "Gray Dawn", een spel met eerstepersoons perspectief waarbij je voorwerpen moet zoeken en combineren om verder te gaan. Het staat vol religieuze en satanische symboliek, alles draait rond schuld, boetedoening en vergiffenis en gaat letterlijk over toegelaten worden tot de Hemel als je alles goed doet, of verbannen worden naar de Hel als je een steek laat vallen.
Ik ben Abraham Markus, een priester in een Roemeens dorp in het begin van de 20e eeuw. Ik heb een ingewikkelde relatie met Aleksandra. Ik denk dat we samen toch een kind adopteren uit het plaatselijke weeshuis waar ik help, een jongetje genaamd David.
Het spel begint in mijn kantoor, nadat David gestorven is. In totaal zijn er de laatste tijd zeven weeskinderen doodgegaan. Veel mensen geven mij de schuld, zeggen dat ik een moordenaar ben, de wolf in schaapskleren. Mijn geest wordt nu belaagd door hallucinaties en nachtmerries. David spreekt plots tot mij, ik moet hem helpen, ik moet de waarheid ontdekken, maar wat ik vermoed dat Satan is, werkt me tegen, soms in de vorm van David zelf, soms in de vorm van een konijn. Ik zoek mijn weg doorheen de echte wereld, maar soms word ik getransporteerd naar een droomwereld. Geen idee hoe dat werkt.
In ieder geval ontdek ik gaandeweg dat de kinderen gestorven zijn aan cholera, en dat David omgekomen is bij een auto-ongeluk: om een of andere reden kroop hij door het raam van mijn kantoor en rende de straat op net op het moment dat ik thuis kwam en hem aanreed.
Tegen het einde van het spel weet je niet meer wat echt is en wat niet. Zo ben ik de priester op Davids begrafenis, maar tegelijkertijd ligt zijn lichaam nog in mijn badkuip thuis. Het is verwarrend allemaal. De puzzels zijn simpel, maar in de droomwereld is het de bedoeling dat je zeven iconen zoekt, eentje voor elk gestorven kind. Maar de verhaallijn duwt je steeds verder en als je er eentje mist, ben je gedoemd tot de Hel. Je kunt niet terugkeren om ze alsnog te zoeken. Sommige vind je duidelijk zichtbaar op je weg, maar de meeste zijn goed verstopt. David zegt het ook wel dat je goed moet zoeken, maar soms ga je verder zonder er erg in te hebben, en dan is het te laat.
Grafisch is het spel soms geweldig, soms amateuristisch. De droomwereld is magnifiek weergegeven, maar als er plots een vulkaan oprijst, ziet die er heel nep uit. Als ik mijn huis verliet en later terug kwam, was mijn huis leeg en pas na enige tijd kwam al het meubilair tevoorschijn. Als ik dan pech had net in het midden van een tafel te staan, kwam ik vast te zitten.
Op een bepaald moment vind je een muziekdoos in de vorm van een hart. Als je die laat spelen, verander je de seizoenen. Dat moet je doen om obstakels op je pad te verwijderen. Maar bij een crypte is er een glitch: de deur wordt een beetje versperd door takken, maar je kunt er gewoon tussendoor manoeuvreren. In het volgende hoofdstuk moet je echter terug naar buiten, maar dat lukt niet, want je had het seizoen moeten veranderen toen je naar binnen wou, en nu kun je niet meer tussen de takken doorlopen. Gelukkig slaat elk hoofdstuk automatisch op, en in dit geval moet je er dus twee terugkeren. Het stomme is dat je pas laat doorhebt dat het een grafische fout is, nadat je vanalles hebt geprobeerd om een andere uitgang te zoeken.
Dit en al het godsdienstige maakt het maar een gemiddeld spel. De gameplay zelf is in orde en hield me toch zeven uur lang bezig, en de details in Roemeense architectuur en klederdracht in het jaar 1911 is formidabel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten