Ik lees zelden verhalenbundels. Ik heb liever een boek met één lang verhaal waar je je volledig in kunt verliezen. "Alle Verhalen" van Clarice Lispector las ik voor de leesclub van de Genkse bibliotheek. Het boek van 600 pagina's bevat 85 van haar verhalen.
Lispector kan goed schrijven. Maar ik vind niet al haar verhalen goed. De beste vind ik die waar ze heel beschrijvend schrijft, bijvoorbeeld wanneer de ochtendzon de slaapkamer binnen dringt. Sommige verhalen zijn echter niet zo 'verhalend', het zijn eerder filosofische, vaak zweverige mijmeringen waarvan ik aan het einde niet goed weet waar ze precies over gingen. Kippen en eieren komen heel vaak terug in haar verhalen, en ook cola.
Maar ik hou wel van haar schrijfstijl, en vooral van haar herhalingen. Hoe vaak lees je niet een zwaar literair boek waar de schrijver een gedachtegang onderbreekt met een bijzin tussen komma's of gedachtestreepjes, en als hij dan aan het einde terugkeert naar waar hij het eerst over had, je totaal geen idee meer hebt wat hij eigenlijk wou vertellen? Wel, Lispector doet dat ook, maar zij herhaalt dan telkens de laatste woorden voordat zij van de kern van haar zin afweek. Dat vind ik tof en iets wat iedereen zou moeten doen.
Soms zijn het echt heel grappige verhalen. Soms eindigen ze plots, alsof ze nog niet helemaal af zijn. Soms blijven ze duren, soms zijn het maar een paar pagina's. Deze verhalenbundel is veelzijdig en ik denk dat er voor elke lezer wel iets in zit. Na elk verhaal las ik eventjes in een ander boek (een naslagwerk met korte artikels) om het net gelezen verhaal achter me te laten voordat ik het volgende begon. Op die manier ging ik vlotjes door het boek. De bundel aan één stuk door lezen, zou toch vermoeiend geweest zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten