Na de vele literaire werken die ik tegenwoordig lees, is het soms wel een opluchting even uit te blazen bij een luchtige, ontspannende thriller. Terugkeren naar een favoriete reeks, zoals die rond het personage Anita Blake van Amerikaanse schrijfster Laurell K. Hamilton, is als een blij weerzien van een ver maar favoriet familielid. Deze keer bleef het wel luchtig en ontspannen, maar de hoeveelheid personages zorgt wel voor problemen. Geen idee hoe ze ooit iets gedaan krijgen, want ze hebben allemaal ook hun eigen persoonlijke issues, en hoewel "Serpentine" een pak minder seksscènes heeft dan recente delen uit de reeks, blijven de relaties van dit polyamoureus gezelschap heel ingewikkeld en verwarrend. In sommige scènes staan acht personages door elkaar te praten, wat het heel chaotisch maakt. En dat terwijl het verhaal op zich best wel tof is om te lezen: de organisatie van een bruiloft, opgeschrikt door een moord, onze helden die op zoek gaan naar de dader, die natuurlijk een monster blijkt te zijn zoals ze nog nooit eerder zijn tegengekomen. Het einde koppelt wat voorspelbaar terug naar het begin, maar bij boeken als dit geeft het best voldoening wanneer de cirkel rond wordt gemaakt. Meer verwacht je immers toch niet.
Tijdens de les Literaire Creatie bespreken we ook graphic novels. We kregen er allemaal eentje mee. Ik koos voor "Drie Schimmen" van Cyril Pedrosa. Aangename tekeningen, een luchtige voice-over, een storyboard van iemand die ervaring heeft met op een visuele manier een verhaal te vertellen. Tegen het einde aan wordt het verhaal wel wat raar en bovennatuurlijk. Uiteindelijk draait het om de angst voor de dood, hoe je dat niet je leven mag laten leiden, dat je moet genieten van elk moment en als de dood toch iemand van je wegneemt, de herinneringen koesteren en vooruit kijken naar de rest van je leven en wat het je allemaal nog brengt.
Het eerste boek dat we lezen voor repertoirestudie dit schooljaar, is "Huis in Brand" van Kamila Shamsie. Fijn om nog eens mijn notitieboekje langs een boek te leggen en aantekeningen te maken als voorbereiding voor de bespreking in de klas. Dit boek sloeg me de hele tijd met onbegrip om de oren. Het bestaat uit vijf delen, en elk deel wordt vanuit een ander personage verteld. De eerste twee delen waren goed: Isma gaat naar Amerika en ontmoet daar Eamonn, een jongen uit de buurt in Londen waar zij is opgegroeid. Daarna gaat Eamonn terug naar Londen en ontmoet Isma's jongere zus, Aneeka. Daarna volgt een deel vertelt vanuit het perspectief van hun broer Parvaiz, die in de voetsporen van zijn vader wil treden. Maar zijn deel is heel verwarrend qua chronologie, omdat het vol flashbacks staat. Met het vierde deel komen we bij Aneeka terecht, maar naast stukken vanuit haar perspectief lezen we hier ook korte, afstandelijke nieuwsberichten over wat er allemaal gebeurt met Parvaiz. Het laatste deel is gelukkig weer goed, vertelt vanuit het standpunt van Eamonns vader, maar met een einde dat je niet alleen met onbegrip, maar ook met ongeloof bedelft. Verdriet speelt een grote rol, alsook de symboliek van vuur en ijs, de kleur wit, en alles wat met het hart te maken heeft. Wat bij mij wel ontbrak, bij een eerste lezing toch, was de achterliggende motivatie van de mensen waar Parvaiz bij terecht komt.
Tweede boek voor de leesclub in de bibliotheek van Genk is "De Pelikaan" van Martin Michael Driessen. Een kort boekje van slechts 200 pagina's, maar met zoveel inhoud. Het start wat traag met een inleidende les geschiedenis en aardrijkskunde. Eens de twee hoofdpersonages zijn gezet, boeit het wel. De interactie met elkaar en met de rest van het stadje zijn geweldig; je ziet het hele schouwspel meteen voor je. Het speelt zich af in een Kroatisch kuststadje, en het was niet moeilijk na onze reis naar Zagreb om de funicular op de cover de hele tijd in werking te zien. Grappige maar tegelijk ook tragische situaties. Ik hoopte de hele tijd om een goed einde, waar beide personages zouden bijdraaien en hun activiteiten stoppen zonder dat ze het van elkaar weten, zoals het grootste deel van het boek het geval is. Maar het einde viel wat tegen. Van mij had het eigenlijk een halve pagina eerder mogen stoppen, met dan een open einde waar je zelf de uitkomst moest raden.
Ik
ben een fan van de serie “The Leftovers”. Vanaf de eerste aflevering zat ik
gebiologeerd te kijken hoe de maatschappij omgaat met de mysterieuze
verdwijning van 2% van de wereldbevolking. Ik wou het boek van Tom Perrotta,
waar de serie op gebaseerd is, dan ook al een tijdje lezen. Het moment was nu
aangebroken. En ik ben zowel tevreden als teleurgesteld met het resultaat. Teleurgesteld
omdat heel veel pakkende scènes uit de serie totaal niet in de boek voorkomen. Sommige
personages hebben ook andere relaties met elkaar (bijv. broer en zus in de
serie zijn dat niet in het boek, stiefvader en stiefzoon in de serie zijn wel
biologisch in het boek). En de politiecommissaris in de serie blijkt in feite
burgemeester te zijn in het boek. Teleurgesteld omdat het boek ook slecht werd
nagelezen, waardoor het vol fouten staat zoals ontbrekende letters tot zelfs
hele woorden, dubbele letters (bijv. “maaar”) en woorden, dubbele leestekens
(bijv. twee komma’s achter elkaar), … Het haalt je toch altijd eventjes uit de
flow. Maar ik ben zeker ook tevreden, want inhoudelijk is het boek precies wat
ik verwachtte. Een degelijke, menselijke, emotionele rollercoaster over
personages die proberen verder te gaan met hun leven na een ingrijpende
gebeurtenis. Heel anders dan de vergelijkbare serie “Left Behind” van Tim
LaHaye en Jerry B. Jenkins, die het volledig over de religieuze boeg gooien en
er een letterlijke interpretatie van het bijbelboek “Openbaring” van maken. Bij “The
Leftovers” krijg je geen antwoorden, het echte leven biedt die immers ook
nauwelijks. Hoe ga je om met verlies, met schuldgevoelens, met nieuwe en reeds
bestaande relaties. Hoe maak je het beste van een toekomst als je op het eerste
zicht geen toekomst meer lijkt te hebben.
Na al deze romans vond ik het tijd voor ontspanning met de volgende vijf delen in de graphic novel reeks van "The Walking Dead". De vorige delen begonnen wat saai te worden, maar nu heeft de verhaallijn het punt bereikt waar de groep overlevenden in aanraking komt met Negan, het dictatoriaal personage dat alle groeperingen terroriseert.
Geen hoogstaande lectuur, maar Negan is toch het soort slechterik dat een favoriet personage kan worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten