Spelbespreking "Trüberbrook"

* * * *
Duitsland, 1967. Ik ben Hans Tannhäuser, kwantumfysicus, op vakantie in het bergdorpje Trüberbrook. De eerste nacht in het gasthuis wordt mijn notitieboek gestolen. Ik achtervolg de dader en kom zo een groot geheim op het spoor, waarbij het uiteindelijk aan mij is om de wereld te redden.

"Trüberbrook" heeft alle elementen van een klassiek point 'n click graphic adventure. Het spel wordt volledig door de muis bedient (tenzij je de spatiebalk nodig hebt om de hotspots op het scherm te laten zien). De achtergronden zijn heel realistisch, maar de personages lijken meer op tekenfilmfiguren. Het spel zit boordevol humor: op een bepaald moment heeft Hans een harnas nodig, maar hij kan het niet uit elkaar halen. Toevallig vist hij een blikopener op. Uiteraard probeer je die op het harnas te gebruiken, maar Hans smijt het gewoon tegen het harnas aan, waardoor het in stukken op de grond valt.

Het spel bestaat uit een proloog en vijf hoofdstukken. En ik kan niet geloven dat ik zo lang heb gewacht om dit te spelen. Het spel begint met een prachtige nachtelijke hemel. Ik weet niet wie ik ben en wat ik hier doe (behalve dat ze geen Special Agent Dale Cooper is, volgens haar mening over kersentaart en koffie; later in het spel ontdek ik dat ze Gretchen heet) maar de eerste puzzels zijn vrij eenvoudig. Ik dacht dat het ontwerp van de personages me zouden storen, maar ik vind ze best oké. 

Nadelen: er zat een enorme vertraging in de intro toen het VW-busje de berg beklom. Anders zou het verbluffend zijn geweest, vooral met die goede muziek. Ik heb gemerkt dat er geen handmatige opslagfunctie is, wat me altijd stoort, omdat het leven vaak vereist dat je een game in een oogwenk moet stoppen. Nou ja, ik heb tenminste het gevoel dat ik hiervan ga genieten!

Na twee uur bereikte ik hoofdstuk twee. Hans Tannhäuser is meer een Dale Cooper dan Gretchen en geeft overal waar hij gaat commentaar op zijn dictafoon. De namen van de achievements die je tijdens het spel kan vrijspelen, verwijzen ook regelmatig naar "Twin Peaks". Ik heb een grappige vossenjacht gedaan en mezelf geridderd. Ik hou ervan hoe je alles kunt oppakken; bij sommige games kun je dat niet doen, tenzij het personage van tevoren een doel heeft gevonden voor het object in kwestie. 

Inventarispuzzels zijn eerlijk gezegd te gemakkelijk, omdat je niet alle objecten kunt kiezen om op dingen te gebruiken, alleen degene die echt werken. Ik ontdekte ook dat het missen van een handmatige opslagfunctie niet zo erg is, aangezien het spel automatisch opslaat telkens je van scherm wisselt. Ik hou van de humor in dit spel, het komt uit het niets. Ik ben overgestapt naar een gemiddelde grafische instelling, maar ben geen tussenstukje tegengekomen om de lag te controleren, zoals bij de openingstitels. Ik schakelde eerst over naar de lage stand, maar toen zag het landschap er niet meer zo scherp uit. Medium is goed voor mij.

Na 6,5 uur bereikte ik het vijfde en laatste hoofdstuk. Ik vind het geweldig hoe sommige dialoogopties een eerbetoon zijn aan klassieke avonturenspellen, zoals "Loom" en "Monkey Island". De puzzels zijn goed voor mij, ook al zijn sommige niet meer dan koerieropdrachten. Ik zat twee keer vast omdat ik niets kon zien, en draaide me uiteindelijk naar de onthuller van de hotspots om me te redden. Eén puzzel klopte niet: op een gegeven moment moet je een aansteker vinden, maar Hans rookt overal sigaretten, hoe steekt hij die dan aan? De game heeft een groot "Thimbleweed Park" -gevoel, maar met een andere grafische stijl natuurlijk. Justin Beard is de echte stemacteur voor Hans, maar om een of andere reden blijf ik Martin Freeman zien.

Ik speelde het spel uit in 7 uur speeltijd! De eindstrijd was goed, het duurde niet lang. Een nogal abrupt einde. Blijf de aftiteling in de gaten houden voor iets extra's! Voor mij is dit een geweldig point 'n click grafisch avontuur, maar misschien te casual voor mensen die op zoek zijn naar een echte uitdaging. Het is in ieder geval een indrukwekkende productie, waarbij de omgevingen werkelijk in miniatuur werden opgebouwd, zoals bij stop-motion animatiefilms met mannetjes van klei, om daarna te worden gedigitaliseerd. Daarom ziet alles er zo realistisch uit: de omgevingen zijn ook écht!