Ik kijk altijd vol verwachting uit naar een nieuw boek van John Boyne. Niet nieuw zoals pas verschenen, maar nieuw voor mij, want ik heb nog maar een paar van zijn boeken gelezen, en die vond ik tot nu toe altijd geweldig.
"Dief van de Tijd" kocht ik bij een tweedehands boekenverkoop en ik had geen idee waar het verhaal over ging. Groot was mijn verrassing om meteen geïntroduceerd te worden aan een personage dat maar liefst 256 jaar oud is. Deze verteller springt doorheen de tijd. We ontdekken zijn eerste liefde toen hij 17 was en uit Frankrijk vluchtte richting Engeland. Hij vertelt ook over de huidige tijd, in dit geval 1999, waarin hij een missie onderneemt om de huidige nakomeling van zijn broer te redden. Er rust namelijk een soort van vloek op die lijn, waarbij de vader sterft zodra die een zoon krijgt. Dit deel van het verhaal loopt over het hele kalenderjaar, van januari tot december '99.
We springen heen en weer door de tijd tussen deze verhaallijnen, maar ook naar enkele andere momenten in zijn leven, zoals toen hij Charlie Chaplin ontmoette, of hoe hij betrokken raakte bij de jacht op communisten van Joe McCarthy.
Het boek mist voor mij die speciale schittering die ik normaal gezien associeer met John Boyne. Het einde was ook voorspelbaar, en dan met een nog mindere climax dan verwacht. Het druppelt wat uit. Gelukkig was de verhaal in de 18e eeuw interessanter, met een schokkendere conclusie. In de huidige tijd draait het echter allemaal rond het runnen van een televisiezender, het maken van programma's, de contracten met de beroemdheden, ... Het komt allemaal heel oppervlakkig over in vergelijking met de meer geschiedkundige verhaallijnen. Boyne is goed als hij over het verleden schrijft, maar tot nu toe heeft hij me nog niet overtuigd met over de moderne tijd te schrijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten