Review "Vissen op zalm in Jemen" - Paul Torday

* * * * *

Ik weet niet meer waar ik de film "Salmon Fishing in the Yemen" met Ewan McGregor gezien heb. Ik vermoed dat het op cruise was, want ik herinner me een gesprek erover met een lang vervlogen vriendin die toen mee was. Ik zei dat ik het wel toffe personages vond, maar zij vond het hoofdpersonage te autistisch om er mee samen te leven.

In het boek "Vissen op zalm in Jemen" van Paul Torday merk ik ook deze keer niets van een autistisch personage. We lezen over Fred Jones, ambtenaar bij het Brits Nationaal Centrum Kwaliteitsbevordering Visserij, die via een politiek spelletje betrokken raakt bij een project om zalmvisserij te introduceren in Jemen. De sjeik daar is grote fan, heeft ook een landgoed in Schotland waar hij altijd gaat vissen, en wil de sport bij zijn eigen volk introduceren. Het is een gestoord plan, maar na een haalbaarheidsstudie blijkt dat er toch wel een kans is dat het plan kan slagen, en Fred geraakt er volledig bij betrokken. Vooral ook door de aanwezigheid van Harriet Chetwode-Talbot, die voor de sjeik werkt en alle partijen samenbrengt. Beide personages hebben problemen met hun huwelijk en vinden wat ze missen bij elkaar. Maar het is geen typisch liefdesverhaal.

Torday stelt zijn verhaal voor alsof het waargebeurd is, aan de hand van dagboekfragmenten, e-mails, verslagen van parlementsvergaderingen, brieven, en verhoortranscripties. Het boek leest heel vlot, de vakterminologie wordt tot een minimum gehouden en achteraan het boek staat ook nog een verklarende woordenlijst mocht je sommige zaken toch niet uit de context kunnen herleiden. Toch is het even wennen, vooral bij de transcripties, om zoveel details in het verhaal te zien. In een normaal verhoor zouden die dingen niet op die manier worden verteld, maar hier zijn het net te stukken die het meeste lijken op normale proza.

Fred is een aandoenlijk personage dat soms niet zo slim is, soms misschien té slim, heel wat tegenslag moet verwerken, en best wat assertiever zou mogen zijn tegenover zijn betweterige echtgenote. Harriet is een lieve vrouw en je wil dat alles goed komt voor haar, en je hoop dat als het niet goed komt ze toch bij Fred soelaas kan vinden. Nevenpersonage Peter Maxwell, directeur Communicatie van 10 Downing Street, is een smeerlap en lafaard, een gepaste schurk.

Ik vind het een geweldig boek, heel toegankelijk, over hoop, vertrouwen, liefde, geloof, principes, vissen en zand.