"Harry Potter and the Order of the Phoenix" van J.K. Rowling heb ik nu pas uit, maar ik ben er samen met Nele in begonnen in april, en we lazen het tussen de leesclubboeken en het hele nieuwe-huis-gebeuren door.
Dit vijfde deel in de reeks is het boek waar alles verandert. Na de terugkeer van Voldemort in "The Goblet of Fire" organiseert het Ministerie van Magie een doofpotoperatie waarna niemand Harry nog gelooft. Hij moet zich zelfs verantwoorden voor de rechtbank nadat hij een Dementoraanval afweert en dus buiten school magie gebruikt. Hogwarts zelf komt onder bewind van de tirannieke Dolores Umbridge, afgevaardigde van het Ministerie, om te zorgen dat Dumbledore de kinderen niet gek maakt met zijn verhalen over Voldemort, en omdat de Minister niet wil dat hij een tovenaarsleger opstart om tegen de Duistere Heer te gaan vechten. De connectie tussen Harry en Voldemort, geschapen toen Harry als baby zijn litteken kreeg, wordt hier heel belangrijk.
We zagen al hoe Rowling perfect depressies beschrijft in "The Prisoner of Azkaban", aan de hand van de effecten die Dementors hebben op mensen. Deze keer is verlies en rouw aan de beurt. Het boek is enorm en graaft in de gevoelens van een tiener geconfronteerd met onrechtvaardigheid, die aan de kant geschoven wordt, waar niemand naar luistert. We krijgen eindelijk meer achtergrondinformatie waarom Voldemort achter de Potters aan kwam, waarom Harry als baby naar zijn tante werd gebracht, en waarom Snape Harry zo fel lijkt te haten.
Inhoudelijk schrijft Rowling fantastisch. Ze weet een goed verhaal te brengen. Qua schrijfstijl is het niet perfect, met onnodige adjectieven en de vele manieren waarop iemand iets kan zeggen. Maar voor dit soort verhalen hoeft dat voor mij helemaal niet, en ik lees er makkelijk overheen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten