Boeken verslonden in juni

Het derde boek over Jane Hawk, "The Crooked Staircase", blijft gelukkig niet zo onopmerkzaam als de twee voorgangers, "The Silent Corner" en "The Whispering Room". Koontz schrijft een pure thriller in de stijl van "Dark Rivers of the Heart", en probeert zijn favoriete onderwerp uit de jaren '80, hersenspoelerij, nieuw leven in te blazen. Inhoudelijk lijkt het hierdoor te fel op menig boek dat we al van hem konden lezen. Waar hij wel in uitblinkt, zijn de ondervragingen. De boeken volgden tot nu toe een vaste formule: Jane Hawk ontdekt een samenzwering, vindt iemand die erbij betrokken is, foltert enkele antwoorden en een nieuwe naam uit hem, en dan herhaalt ze het proces bij die volgende persoon. Over wat voor samenzwering gaat het? Denk aan het plan van Hydra in de film "Captain America: The Winter Soldier": een groep elitisten wil de wereld overnemen door iedereen die mogelijks de samenleving in een richting gaat sturen onconform hun visie te vermoorden, of te brainwashen en er slaven van te maken. Een computeralgoritme selecteert de doelwitten. Zo is Jane's man gestorven, en nu probeert ze zichzelf en haar zoontje te behoeden van een gelijkaardig lot. En dat zoontje is nu net waar dit derde boek verschilt van de rest. Travis had maar een kleine rol in "The Silent Corner", werd maar eventjes vermeld in "The Whispering Room", maar nu krijgt hij zijn eigen hoofdstukken te vertellen, zodat het verhaal eindelijk inspeelt op de emoties van de lezer; als de dreiging dichterbij komt, wil je natuurlijk dat hij er heelhuids uit komt. De pure thriller maakt in dit boek ook wat plaats voor extra elementen, die wat doen denken aan het grottencomplex in "The House of Thunder", maar vooral aan de kelder in "Whispers" waar de moeder van Bruno Frye deze antagonist opsloot tussen de kakkerlakken en zo zijn psyche brak. Bij de eerste twee boeken dacht ik niet zo geïnteresseerd te zijn in Jane Hawk, maar nu ben ik echt wel benieuwd naar het vierde boek, "The Forbidden Door", dat dit najaar verschijnt.

"Grijze Zielen" van Philippe Claudel leest als een verhaal van Agatha Christie. Een moord, een ik-verteller die de zaak onder de loep neemt. Ik dacht zelfs dat de verteller de moordenaar zou blijken. Je leert immers pas gaandeweg wat voor persoon die verteller precies is, en een naam krijg je zelfs nooit. Maar dan focust het verhaal opeens op een ander sterfgeval, een zelfmoord. Dus ik dacht, misschien lijkt het alleen zelfmoord, en is het in feite dezelfde moordenaar. Dan verschuift de focus naar een derde sterfgeval, de vrouw van de verteller die in het kraambed overlijdt. Dan komen er opeens een paar deserteurs tevoorschijn, wie de moord van in het begin in de schoenen wordt geschoven. Komt er op neer dat het boek vol zit met extra personages en veel details, en het is soms niet duidelijk welke elementen echt belangrijk zijn. In een boek als dit is natuurlijk alles belangrijk, maar omdat het zo vlot leest, ging ik er snel doorheen en kreeg ik nooit echt greep op het geheel. Claudel brengt alles wel netjes samen op het einde, met een zeer logische verklaring voor de gebeurtenissen, en met een twist wat de verteller betreft. Komt er op neer dat iedereen een grijze ziel heeft, iedereen heeft zowel zijn goede als zijn slechte kanten, niemand is volledig zwart of wit, en goede mensen doen ook soms de verkeerde dingen.

Het vervolg op "De jonge jaren van de scherpschutter" valt wat tegen. "De lange weg naar huis" is een nieuw deel van het verhaal, iets waar we nog niet eerder over gelezen hebben, en spijtig genoeg is het wel te merken. De stijl is hetzelfde, en dat is goed, maar inhoudelijk valt het wat tegen. We krijgen wel meer inzicht in de kameraden van Roland, namelijk Alain Johns en Cuthbert Allgood, maar eerlijk gezegd, zo interessant komen ze niet over. Wat wel opmerkzaam is, is de tijd die Roland in Maerlyn's Grapefruit doorbrengt en zo oog in oog komt te staan met de Crimson King, iets waar hij in de boeken van de Donkere Toren geen melding van maakt, of tenminste niet voor zover ik me herinner.

"Verraad" brengt het ritme en de kwaliteit weer omhoog, met de introductie van een vrouwelijke gunslinger, hoewel ze uiteindelijk niet zo'n grote rol heeft als de cover doet vermoeden. Het is pijnlijk om te zien hoe de moeder van Roland veel dieper verwikkeld zat in het plan om Gilead tot val te brengen. In de boeken leek ze slechts tijdelijk betoverd te zijn, maar hier kun je echt wel van verraad spreken.
"De Val van Gilead" zag er raar uit. De tekenstijl was iets anders, en de personages zagen er ouder uit dan in de vorige delen. Vooral Alain Johns was bijna onherkenbaar. 

De schaakstukken van de Crimson King staan nu allemaal op hun plaats, en de aanval van binnenuit kan beginnen. "De Slag bij Jericho Hill" klinkt bij een liefhebber van de Donkere Toren als de Guldensporenslag, de slag bij Waterloo, de landing in Normandië, noem maar op. Het was een bijna mythologische veldslag waar de goeden verloren en maar één man bleef staan: Roland Deschain. Dit stuk van het verhaal lezen was een soort anticlimax. Na de eigenlijke val van Gilead blijven er immers niet zoveel helden over. Als je dan de overmacht ziet naderen, weet je dat er geen wonder gaat gebeuren waardoor ze toch overwinnen. 

De personages in dit deel zien er gelukkig weer uit als in de eerste drie delen, en Alain Johns en Cuthbert Allgood zijn weer herkenbaar. Eén voor één zie je Rolands laatste vrienden echter sneuvelen. En dan besef je plots hoe het komt dat Roland in de boeken zo'n gesloten personage is. Alleen de Hoorn van Eld had wat meer aandacht mogen krijgen, omdat die immer zo'n belangrijke rol speelt in het laatste boek van de Donkere Toren.



Het liefst van alles zou ik nu doorheen de acht eigenlijke Donkere Toren boeken willen lezen. Maar ik heb nog een andere grote stapel te lezen boeken, en voor de maand juli heb ik trouwens een speciaal project klaar liggen: ik ga me wagen aan "Ulysses" van James Joyce. Iedereen die het al wist, heeft me al voor gek verklaard. Ik ben zeer benieuwd te ontdekken waarom precies...