Toen ik hoorde dat het vervolg op "Passenger" van Alexandra Bracken ging verschijnen, nummer drie in
mijn top tien van 2016, heb ik hem meteen besteld. Maar ruwweg een jaar en 50 andere boeken later, duurde het een hele tijd om in het verhaal te komen. Ik herkende de namen en het belang van de astrolabe (gelegenheidsMacGuffin in dit tijdreizende, tijdslijnveranderend avonturenverhaal) maar ik kon me niet meer voor de geest halen wát er nu precies in "Passenger" was gebeurd. Als je de boeken direct na elkaar leest, gaat het misschien wel een geweldige ervaring zijn. Het nieuwe was er nu een beetje af, en de schrijfstijl weet me een pak minder te bekoren dan bij zijn voorganger. Het accent ligt iets feller op actie dan me lief is. Bracken creëert wel een intrigerende wereld, maar ze slaagt er niet goed in die volledig tot leven te brengen. De personages splitsen zich in twee facties en hun hoofdstukken wisselen elkaar af. Pas bij de introductie van een bekend historisch figuur, slaagt ze er in de betrokkenheid te verhogen bij tenminste één van de twee verhaallijnen. De sfeer wordt wat speelser, en ik voel me meteen beter thuis in "Wayfarer". Als wat later een nieuwe tijdlijn drastische gevolgen heeft voor een welbekende wereldstad, ben ik compleet verkocht. Maar de tweede verhaallijn blijft wat aanmodderen. Bij het einde had ik een gevoel van: "Is dit het nu?" En ik vroeg me af of er nog een derde deel zou volgen. Want daar zijn zeker nog wat mogelijkheden voor. Maar een kijkje op de website van Alexandra Bracken leert me dat "Passenger" en "Wayfarer" een duologie blijven, en dat "Wayfarer" dus de conclusie is van het verhaal. Na het geweldige "Passenger" kan ik dit alleen een teleurstelling noemen.
De leesclub van maart gaat over "De Nieuwe Achternaam" van Elena Ferrante. Dit is echter het tweede boek in haar Napolitaanse reeks. Omdat ik het wat vreemd vond om dit boek te lezen zonder te weten wat er in het eerste is gebeurd, leende ik "De Geniale Vriendin" van een ander leesclublid, met de bedoeling de twee boeken direct na elkaar te lezen. Dat kostte me iets meer tijd dan verwacht, en ik heb het eerste boek in februari niet eens volledig uitgelezen, maar veel scheelt het niet. De tekst is vlot geschreven en het verhaal begint best interessant. Af en toe soms wat lange zinnen, met komma's die beter door punten waren vervangen. Maar na een tijdje werd mijn interesse overspoeld door de hoeveelheid achtergrondinformatie over de massa personages: négen gezinnen! Telkens met moeder, vader en een aantal kinderen! Allemaal kleine feitjes en weetjes verdringen de centrale verhaallijn naar de achtergrond en ik weet niet meer wat belangrijk is. Het is in ieder geval onmogelijk om elk detail over iedereen te onthouden. Tijdens de tweede helft van het boek maak ik de veronderstelling dat "De Geniale Vriendin" slechts een proloog is voor "De Nieuwe Achternaam", en dat het werkelijke verhaal nog moet beginnen. Als we het verleden achter ons laten en verder gaan waar het begin van "De Geniale Vriendin" plots in deze gigantische flashback overging. Het tweede boek is een stuk dikker, en met slechts drie weken te gaan voor de leesclub hoop ik dat het toch wat meeslepender is en het me lukt het op tijd uit te lezen. Dit uitgebreide verslag over de jeugd van de vertelster is wel zo realistisch geschreven, dat ik regelmatig vergeet dat het fictie is. Ik kan me heel goed voorstellen dat het allemaal waargebeurde anekdotes zijn. Maar daar blijft het voor mij bij: een reeks anekdotes en geen echt boeiende vertelling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten