Een verrassingspakket in de post ...

Maandagavond, 13 juni. Ik kom thuis na een lange rit van het werk. Weer file zowel op de E313 als de E314. Dat zijn we al gewoon. Rustig CD'tje op in de auto met relaxerende muziek, en laat de rest maar gehaast en zigzaggend van rijstrook verwisselen.

Ik doe mijn brievenbus open en vind een briefje van mijn postbode. Ze is om 12u20 langsgekomen met een pakje. Of ik het vanaf morgen wil komen ophalen in het postkantoor van Hoevenzavel? Maar natuurlijk, postbode, met alle plezier. Op dinsdag zijn jullie toch tot 18u open, dat haal ik gemakkelijk. Vandaag was ik toch ook al om half zes thuis; een klein half uur langer dan normaal, maar zoals ik al zei, dit zijn we ondertussen gewoon geworden.

Dinsdagavond, 14 juni. Ik wandel te voet van thuis naar het postkantoor. Het regent eens niet voor de verandering. Ik kijk welke vlaggen er aan de gevels hangen. België, Italië, Turkije, dan aan het café op de hoek een hele resem.

Ik stap het postkantoor binnen en heb geluk, ik ben de enige klant. De vriendelijke dame aan het loket haalt mijn pakje terwijl ik afteken. Vanachter het glas probeer ik in te schatten wat voor pakje het is. Ik ben verbaasd als ik de afmetingen zie. Geen idee waar het vandaan zou kunnen komen. Ze overhandigt het pakje via de draaideur tussen de loketten. Ik neem het vast en draai het om zodat ik de informatie op de vrachtbrief kan lezen. Maar wacht eens even ... Opeens zie ik iets herkenbaar. De vorm van de handtekening op het document komt me wel heel bekend voor ...

Ja, hoor. Dit is een pakje van mijn favoriete schrijver, Dean Koontz! Een tijdje geleden, ik weet al niet meer hoe lang precies, heb ik hem een fanbrief geschreven. Niet zomaar een brief, maar verschillende pagina's lang met bespreking van zijn "Odd Thomas"-reeks die ik bij het verschijnen van het laatste boek in januari 2015 allemaal achter elkaar gelezen heb. Ik heb toen ook een reeks van foto's genomen, van mij in de zetel met elk boek in de hand. Die heb ik toen ook bij de brief gevoegd. Maar zo snel had ik geen antwoord verwacht, en al helemaal geen pakje! Ik dacht ooit wel eens een envelop te ontvangen met een standaardbrief als reactie, misschien met een paar handgeschreven lijnen met een persoonlijke noot. Zo eentje heb ik vele jaren geleden al eens ontvangen van hem. Maar nu heb ik totaal geen idee wat er in deze doos zou kunnen zitten.

Ik kom thuis en doe de doos open. Na wat graven in hopen noppenfolie vind ik een in plastic gewikkeld pakketje: zijn laatste boek "Ashley Bell", een antwoordbrief, en een exemplaar van zijn nieuwsbrief, "Useless News". Ik zie geen handgeschreven lijnen op de antwoordbrief, maar dat vind ik niet erg want ik besef dat het boek hoogstwaarschijnlijk gesigneerd zal zijn! Ik heb alle boeken van Koontz in mijn boekenkast staan. Sommige heb ik dubbel, zowel in een Nederlandse als een Engelse versie, daterend uit de tijd dat ik nog niet in het Engels las. Maar een gesigneerd exemplaar, dat ontbrak nog. Het enige waar ik op dit moment aan kan denken, is wie ik mijn ongesigneerd exemplaar cadeau zou kunnen doen.

Ik doe het boek open en inderdaad, daar staat zijn handtekening en een korte persoonlijke boodschap. Niet echt uitgebreid, denk ik eventjes, maar dan begin ik de antwoordbrief wat beter te bekijken. Het duurt niet lang eer ik het zie: dit is geen standaardbrief die iedereen krijgt. Er staan verwijzingen in naar mijn eigen brief, naar mijn lezing van "Odd Thomas", naar de foto's die ik er bij had gestoken. Daarnaast geeft hij ook wat informatie over zijn volgende boek, iets waarover ik al lang met vragen zat omdat er nergens iets concreets over te vinden is. Heel deze brief is een persoonlijke boodschap, en ik kan mijn geluk niet op. "Ashley Bell" heb ik in december al gelezen, en is trouwens mijn favoriete boek van 2015. Ik weet meteen hoe ik Koontz kan bedanken voor dit gebaar, en dat is hem ook vertellen wat ik van dit boek vond. Dat is het minste wat ik kan doen.