(Nee, ik heb niet dat ganse dikke boek van Jane Austen gelezen, alleen de 180 pagina's van "Pride & Prejudice"...)
Vol verwachting keek ik uit naar het derde seizoen van "Twin Peaks", 25 jaar na de vorige aflevering. Ik weet nog hoe druk ik me maakte om het open einde met de vele resterende vragen. Eindelijk hoopte ik wat antwoorden te krijgen. Spijtig genoeg is het nieuwe seizoen niets als de eerste twee. Het speelt zich nauwelijks af in het stadje Twin Peaks zelf, en hoewel er heel veel acteurs van de oude cast meedoen, komen hun personages zo weinig aan bod, dat heel het stuk met moeite "Twin Peaks" genoemd kan worden. Inhoudelijk vind ik dat David Lynch compleet zot is geworden, zo psychedelisch zit een groot deel van de scènes in elkaar. En bij het einde van de laatste aflevering heb ik net zo'n onvoldaan gevoel als 25 jaar geleden.
Toen las ik dit boek. Het bevat de verhalen waaruit het derde seizoen eigenlijk had moeten bestaan, over al die bekende personages die maar heel kort de revue passeren. Het boek kan perfect op zichzelf gelezen worden als je ooit alleen maar de originele twee seizoenen hebt gezien, of als een verklarend dossier dat het derde seizoen wat begrijpelijker maakt. Bij dit boek verlang ik de oude personages in hun oorspronkelijke staat opnieuw op te zoeken, terug te keren naar het begin en het eerste seizoen weer te bekijken.
Soms zie ik een pas verschenen boek in de nieuwsbrief van Goodreads waarvan ik denk, die moet ik gewoon lezen. "Gunslinger Girl" van Lyndsay Ely was zo eentje. Misschien omdat ik me zelf als gunslinger had verkleed op het verjaardagsfeestje van Nele, namelijk als Roland Deschain uit "De Donkere Toren"-reeks van Stephen King. Het boek lijkt ook wat op "Wizard and Glass", het vierde boek in deze reeks. "Gunslinger Girl" is een plezant avontuur, pure entertainment, met een goede hoewel voorspelbare verhaalstructuur, en innemende personages die makkelijk een tweede boek zouden kunnen vullen, mocht Ely dat willen. Een cool idee met een typische climax voor een actie/avontuur, maar zonder echt iets episch te hebben. De schrijfstijl is wel eerlijk en nederig genoeg om je de hele tijd in het verhaal te houden.
Voor de leesclub van de bibliotheek in Genk las ik een tweede keer doorheen "Verkruimeld Land" van Aya Sabi en spijtig genoeg bracht het niet meer duidelijkheid. Gelukkig kwam Aya zelf over haar boek vertellen op de leesclub, en dat bracht het niveau van appreciatie toch wat omhoog. Het is inderdaad een meer poëtisch boek, waar de lezer zelf betekenis aan moet geven. Het was haar bedoeling om de lezer het boek een tweede keer te laten willen lezen, en eigenlijk zou een derde lezing niet slecht zijn. Aya laat veel over aan eigen interpretatie, als waren de verhalen lange gedichten of misschien zelfs parabels met heel subtiele boodschappen. Wie een rechttoe rechtaan verhaal wil, met duidelijke personages in een standaard vertelstructuur, gaat bij dit boek op zijn honger blijven zitten.
Voor Literaire Creatie lazen we "Gezien de Feiten" van Griet Op de Beeck, als voorbeeld van hoe het níet moet. En inderdaad, hoofdpersonage Olivia kijkt, ziet, ruikt, voelt, hoort en denkt zich een weg naar het ongeluk. Dialogen worden soms gesproken, andere keren beschrijft ze gewoon wat de personages zeggen. Gelukkig is dit kortverhaal nog geen 100 pagina's lang. Het is ook snel duidelijk waarom het gratis wordt weggegeven, en waarom sommige winkels zelfs dát weigeren. Het staat vol erbarmelijke zinnen - en zelfs één geluidseffect - die het boek een zekere ongewilde humor geven. En pech voor wie geen Engels kan: een groot stuk van de dialogen zullen voor u onverstaanbaar blijven.
Op het nippertje besloten we om ook naar de leesclub op dinsdagavond te gaan, begeleid door Barbara Creemers. Toen ik Engelse les volgde op de lerarenopleiding, kocht ik een omnibus van Jane Austen, "Pride and Prejudice" uiteraard inbegrepen. Achttien jaar geleden kende ik echter te weinig Engels om er vlotjes door te lezen. En zelfs nu is het problematisch, want de taal is heel anders dan bij hedendaagse romans. De betekenis en toon van woorden is in 200 jaar ook veranderd; wat vroeger een positieve klank heeft is nu eerder negatief, en omgekeerd. Austen gebruikt ook heel veel (moeilijke) woorden en maakt lange zinnen om in essentie simpele dingen te zeggen. Vaak moest ik een paragraaf een tweede keer lezen om te begrijpen wat er precies werd gezegd. Wat me wel meteen opviel, waren de humor en speelsheid. Vooral meneer Bennett met zijn sarcastische opmerkingen is mijn favoriet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten