zaterdag 2 november 2024

Recensie "Indiana Jones and the Fate of Atlantis" - Dale Dassel

☆ ☆ ☆ 
Dit is een moeilijke recensie om te schrijven. Normaal gezien laat ik "fan fiction" links liggen. Het is immers het werk van amateurs, het zijn geen officiële publicaties, ook al krijgt iedereen vandaag de dag wel met gemak een eigen e-book uitgegeven. Maar Indiana Jones and the Fate of Atlantis van Dale Dassel is gebaseerd op het gelijknamige computerspel van LucasArts Games uit de jaren '90, en het is zo geniaal geschreven dat de man eigenlijk een contract van Disney zou moeten krijgen om dit manuscript officieel op de markt te brengen.

Het boek volgt in grote lijnen het verhaal van het computerspel, maar heeft natuurlijk wat gaten op te vullen en dingen te verklaren om het allemaal wat realistischer te maken. Hier en daar lopen de zaken dan ook helemaal anders dan de fans van het spel zich zullen herinneren, en spijtig genoeg komen een paar locaties (Monte Carlo en Santorini) en één belangrijk personage (Alain Trottier) helemaal niet terug.

Het moeilijkste leek me om een verhaal te schrijven dat het beste van de drie manieren om het spel te spelen, samenbrengt. In het spel kun je op een bepaald moment namelijk kiezen welk "pad" je wil volgen. Je kunt kiezen tussen meer actie (extra vuistgevechten), meer puzzels (extra denkwerk) of je kunt een team vormen met Sophia Hapgood (extra dialogen). Dassel heeft ook keuzes moeten maken, maar het resultaat mag er zeker zijn.

Er waren een paar dingen waar ik wat vragen bij stelde. Zo ben ik niet zeker of Duitse onderzeeboten wel raampjes hebben, en of het in 1939 al algemeen geweten was dat er concentratiekampen met gaskamers waren. Ook is er een rare scène tussen Sophia en een lesbische SS'er. Maar voor de rest bewonder ik de research die Dassel heeft uitgevoerd, met zowel geschiedkundige als geografische achtergrondinformatie bij elke locatie waar Indy naartoe reist. Als ik dan in zijn nawoord lees dat hij ook contact heeft opgenomen met Rob McGregor, de schrijver van zeven officiële Indy-boeken, ben ik echt wel onder de indruk. Dassel verdient er dan ook niets aan: de pdf van het boek is gratis online te vinden, en hij verwijst heel duidelijk naar al het bronmateriaal.

zondag 27 oktober 2024

Recensie "North Woods" - Daniel Mason

☆ ☆ ☆ ☆ 
North Woods van Daniel Mason leek in het begin op niet veel meer dan een natuurdocumentaire, maar uiteindelijk bleek het alle andere boeken die ik dit jaar gelezen heb, volledig uit het water te blazen.

Wie ooit de boeken van James Michener of Edward Rutherfurd las, zal het concept herkennen. Je neemt een specifieke plaats ergens op de wereld, en vertelt dan verschillende verhalen die zich door de eeuwen heen daar afspelen.

Mason doet ongeveer hetzelfde, maar verzint een fictieve plaats: een fictief bos in de buurt van een fictieve stad in de Amerikaanse staat Massachusetts. Uiteraard lijkt die stad en dat bos op veel écht bestaande locaties.

Het verhaal start in de 18e eeuw (denk ik; het kan ook eerder zijn) met enkele inheemse Amerikanen op de vlucht voor de Engelsen. Daarna passeert in het boek de Onafhankelijkheidsoorlog, de slavernij in de 19e eeuw, doorlopen we de 20e eeuw en komen we op vandaag de dag uit; en gaan we in de epiloog nog een heel stuk verder in de toekomst (maar geen paniek, het wordt geen science-fiction).

Er is echter iets speciaals dat al deze verhalen aan elkaar bindt. En latere verhalen bevatten ook verwijzingen naar de eerdere verhalen. Ik kan niet verklappen wat dat speciale precies is, maar het is iets wat ik totaal niet verwacht had.

Mason maakt gebruik van verschillende vertelstijlen. De gewone verhalende stijl, maar ook brieven, liedjesteksten, een logboek van een dokter, een speechtekst... North Woods gaat een beetje overal naartoe, maar toch zit er een duidelijke structuur in en is alles met elkaar verbonden. Er gebeuren dramatische dingen, maar Mason heeft ook een groot gevoel voor humor. Deze melange plaatst dit boek momenteel op de eerste plaats van de boeken die ik dit jaar gelezen heb.

donderdag 17 oktober 2024

Recensie "The Forest of Lost Souls" - Dean Koontz


Het is een tijdje geleden maar ik ben nog eens een keer teleurgesteld in een nieuw boek van Dean Koontz. The Forest of Lost Souls moest een "fast-paced" en "suspenseful" verhaal zijn, maar eerlijk gezegd vond ik het een beetje aan de saaie kant.

Vida woont in een bos. Haar verloofde is pas gestorven, en ze ontdekt dat het geen ongeluk maar moord was. Hij was een activist die protesteerde tegen een bouwproject in de streek, en moest daarom uit de weg geruimd worden.

Als enkele mannen betrokken bij die organisatie een persoonlijke interesse krijgen in Vida, gaat de bal aan het rollen. Vida verdedigt zichzelf en slaagt erin de twee mannen te doden. Ze begraaft hun lichamen (én auto's!) in het bos. Maar de overkoepelende organisatie komt haar zo op het spoor en jaagt haar op.

Het verhaal springt doorheen de tijd en gaat van het heden - de klopjacht - naar het recente verleden - de aanslag op haar verloofde - en het verre verleden - haar jeugd die ze bij haar oom doorbracht, maar ook de dag dat ze een bezoek bracht aan een waarzegster. Meerdere personages in dit boek zijn trouwens ooit bij deze waarzegster langs geweest.

Het vertelperspectief verandert ook regelmatig van personage. We volgen uiteraard Vida, maar ook de grote slechterik, één van zijn handlangers die uiteindelijk van kant wisselt doordat hij een vrouw ontmoet die hij niet wil teleurstellen door "slecht" te zijn, en een man met speurhonden die ingehuurd wordt door de "bad guys" maar zelf wel een "good guy" is.

Het verhaal gaat hierdoor een beetje overal naartoe en ik vond het niet zo diepgaand of "speciaal" zoals ik meestal wel van Koontz gewoon ben. Dit is zelfs de eerste keer dat ik bij mezelf begon te twijfelen: is dit misschien geschreven door een ghostwriter?

Er is veel aandacht voor de natuur, maar die lange beschrijvingen zorgen er net voor dat het verhaal vertraagt. Er is bijna geen spanningsopbouw. Het enige goede zijn de dialogen. Ik had er een beetje hetzelfde gevoel bij als bij de Jane Hawk-reeks. Een "gewone" thriller, maar deze keer eentje waar alles toch een beetje té soepel loopt voor de heldin. En de grote "onthullingen", als je ze al zo kan noemen, vond ik ook niet zo indrukwekkend. Koontz-boeken staan bekend omwille van de strijd tussen goed en kwaad, maar hier zit vooral een ecologische boodschap in.

donderdag 10 oktober 2024

Recensie "Een brug te ver" - Cornelius Ryan


Non-fictie tijd, met een oorlogsboek over de slag van Arnhem in 1944. We bezochten al tweemaal villa Hartenstein, wat mij heel benieuwd maakte naar het gedetailleerde verhaal van deze veldslag. Cornelius Ryan vertelt in Een brug te ver alles perfect chronologisch, maar wisselt ook wanneer nodig van vertelperspectief: de ene keer de geallieerden, de andere keer de Duitsers, zodat het bijna als een roman leest.

Er komt heel veel informatie op je af, heel veel militaire termen. Uiteraard de graden van de soldaten en officieren, ook de benamingen van de groepen (Leger, korps, bataljon, peloton, divisie, regiment, ...) maar als je daar doorheen leest, merk je dat het voor de rest heel verhalend verteld is, met gedetailleerde beschrijvingen en citaten van getuigen.

Het boek bevat ook fotomateriaal, dat de ravage van oorlog heel duidelijk maakt. Ook zijn er kaarten met strategische troepenverplaatsingen waar ik eerlijk gezegd snel het noorden bij kwijt was.

Het is een indrukwekkend verslag van een militaire operatie die 80 jaar geleden plaatsvond. Mijn vader is geboren twee weken voor de slag om Arnhem, en ik heb ooit mijn grootvader over de oorlog geïnterviewd voor een schoolopdracht. Ook al zien we tegenwoordig dagelijks op TV beelden van gebombardeerde steden, het blijft onvoorstelbaar dat zoiets opnieuw in onze contreien zou gebeuren.

vrijdag 4 oktober 2024

Recensie "De Marathon" - Stephen King (Richard Bachman)

☆ 
Het duurde ongeveer 100 pagina's voordat ik doorhad dat in het boek getiteld De Marathon, wat meestal toch op een loopwedstrijd slaat, de deelnemers eigenlijk aan het wandelen zijn i.p.v. te lopen. Zelfs op de cover zie je een lopende man. Toen ze 40 kilometer achter de hielen hadden, verwachtte ik dat ze bijna zouden beginnen vallen als vliegen. Maar toen ze meer dan 80 kilometer gelopen hadden, vond ik het toch heel ongeloofwaardig worden.

Eindelijk viel mijn euro, en het heeft te maken met een stukje dat ik ooit Pauline Cornelissen heb zien brengen: namelijk de verschillende definitie van het werkwoord "lopen" in Vlaanderen en Nederland. In Nederland is dit dus stappen, wandelen, traag. Lopen in Vlaanderen, is snel, rennen dus.

Maar goed, Stephen King schreef dit boek eind jaren '70 onder zijn pseudoniem Richard Bachman. In een nawoord probeert hij dat wat uit te leggen. De Marathon is immers geen typisch Stephen King horrorverhaal.

De Marathon draait rond een wandelwedstrijd zoals de Dodentocht. King neemt dit heel letterlijk. Hoe de wedstrijd precies ontstaan is, legt hij nooit uit. Er is ooit iets gebeurd in de geschiedenis van de Verenigde Staten, een beetje zoals bij The Hunger Games. Het komt erop neer dat er 100 kandidaten worden gezocht die willen deelnemen. Er is slechts één winnaar, maar dan ook slechts één overlevende. Wie het niet volhoudt, wordt neergeschoten door begeleidende militairen. De regels: je blijft wandelen, en je mag niet onder de zes kilometer per uur vallen. Je krijgt drie waarschuwingen als dit toch gebeurt, en de vierde keer krijg je onverbiddelijk de kogel. Elk uur dat je zonder problemen blijft wandelen, wordt er een waarschuwing terug geschrapt, mocht je die al hebben opgelopen.

Wie zou er nu zo gek zijn om hieraan deel te nemen, zou je denken? Ja, dat dacht ik ook het hele boek lang. De winnaar krijgt als prijs alles wat zijn hartje begeert. De kans dat het misloopt, is echter zo groot dat het die kleine kans op zo'n prijs toch niet waard is. En toch blijven vrijwilligers zich voor de wedstrijd aanmelden. Hoe komt dat toch?

De Marathon is dan ook een fictief verhaal, en het hoeft niet per se logisch te zijn. Je zou het een allegorie kunnen noemen voor de grote loterij van het leven. Het leven is een strijd, en je weet nooit wanneer het met je gedaan is. Soms heb je geluk, soms heb je tegenslag. En soms pijnigen we onszelf onnodig. De zestienjarige Ray Garraty is het hoofdpersonage, en we volgen hem op zijn lange wandeling terwijl hij discussieert met zijn tegenstanders.

Hoewel het een aangenaam boek was om te lezen, vind ik het niet zo memorabel. Zoals gezegd is het geen typisch Stephen King boek. Het voelt ook een beetje als een uit de kluiten gewassen kortverhaal, hoewel het toch 300 pagina's heeft. Het deed me ook wat denken aan de Sydney Pollack film They Shoot Horses Don't They, over een gelijkaardige danswedstrijd waar ook niet iedereen het overleeft...

maandag 16 september 2024

Recensie "Replay" - Jordan Mechner

☆ 

Replay is een graphic novel over de Joodse familie Mechner. Oorspronkelijk uit een Roemeens dorp, dat omwille van grensverschuivingen ooit ook Oostenrijks werd en momenteel zelfs Oekraïens is, kwam de overgrootvader in Wenen terecht. Naar aanleiding van twee Wereldoorlogen, zijn ze via Frankrijk gevlucht naar de Verenigde Staten. Dit boek vertelt het verhaal van drie generaties; deze verhaallijnen worden door elkaar vertelt. Het onderscheid is duidelijk door het gebruik van verschillende kleurpaletten.

Het boek is geschreven en getekend door Jordan Mechner. Ik zag die naam voor het eerst toen ik als dertienjarige mijn eerste computer had gekocht en van mijn toenmalige schoonbroer een spelletje uitgeleend kreeg, genaamd Prince of Persia. Naast tekenaar/cartoonist is Jordan Mechner spelontwikkelaar. Prince of Persia kende in de loop van de jaren veel incarnaties, en zelfs een verfilming.

Uiteraard komen deze spellen ook aan bod in het verhaal over zijn leven, maar de nadruk van het boek ligt wel degelijk op de oorlogen en familiebanden. Het is ook een heel openhartig verhaal, want Mechner geeft ons inkijk in zijn gezinsleven en zijn relaties. Persoonlijk had ik iets meer willen zien over zijn spel The Last Express, een thriller die zich afspeelt op de Orient Express op de vooravond van de Eerste Wereldoorlog, omdat deze toch ook meer historische waarde heeft dan een fictieve Perzische prins.

Maar het draait dus vooral rond een familie die uit elkaar wordt gerukt doorheen de tijd en door allerlei omstandigheden. Jordans vader is mijn favoriete "personage", als je hem zo mag noemen, die als kleine jongen zonder zijn ouders bij familie in Frankrijk terecht kwam terwijl zijn eigen vader doorreisde naar Cuba, en die als volwassen man toch nog de Joodse tradities in stand wou houden in zijn familie.

Replay is echt een aanrader voor wie interesse heeft in oorlogsverhalen, en zelfs voor wie niets van computerspellen wil weten.

woensdag 11 september 2024

Recensie "The Notorious Scarlett and Browne" - Jonathan Stroud

 ☆ 

Enkele jaren geleden las ik het nieuwe boek van Jonathan Stroud, The Outlaws Scarlett and Browne. Het blies me niet meteen omver. Maar hoe kon het ook, na de fantastische reeks Lockwood & Co. Maar ik kon het zeker appreciëren. In dit nieuwe deel, The Notorious Scarlett and Browne, werkt het duo al enige tijd samen om overvallen te plegen. Tot ze in handen van een bende vallen en een speciale opdracht krijgen om ergens iets te gaan stelen in ruil voor de vrijheid van enkele dierbare gijzelaars. Slagen ze er niet in, dan vermoordt de bende hen. Tijdens de opdracht worden ze echter gevangen genomen door de autoriteiten. Het is dan vooral aan Albert Browne om de speciale krachten die hij nog niet onder controle heeft - naast zijn gave om gedachten te lezen - aan te wenden om te ontsnappen en tijdig terug te keren.

In het vorige boek lazen we tussen de hoofdstukken van de twee personages door flashbacks van jonge Albert. Dit nieuwe deel doet hetzelfde, maar dan met flashbacks uit Scarletts jeugd. Het verhaal op zich vond ik deze keer minder intrigerend, en wat betreft het stichelen tussen de twee hoofdpersonages miste ik bijvoorbeeld wel de humor uit Lockwood & Co.

Wat ik wel interessant vind, is de wereld waarin deze verhalen zich afspelen. Het is het Verenigd Koninkrijk in de toekomst, waar een of andere ramp is gebeurd, Londen volledig onder water ligt, waar zombie-achtige monsters ronddwalen, maar we komen nooit te weten wát er precies is gebeurd. Het deed me wel wat denken aan Mid-Wereld uit De Donkere Toren-reeks van Stephen King. Ik blijf dus wel benieuwd om er meer van te ontdekken, en het einde van dit boek geeft al aan waar het derde deel - dat in januari verschijnt - over zal gaan...

maandag 19 augustus 2024

Recensie "Moord bij het hunebed" - Frans & Tineke Steenmeijer

☆ 
Moord bij het Hunebed van Frans & Tineke Steenmeijer is vakantielectuur. Ik vond het boek ook op vakantie, in de Kop van Drenthe, dertig kilometer ten noorden van het dorp waar het verhaal zich afspeelt, en dus inderdaad in het midden van het hunebedgebied. Dat maakte het wel speciaal om te lezen.

Het verhaal op zich is echter niet zo speciaal. Ik heb het gevoel dat het ook meer een jeugdthriller is. Een simpel geschreven moordonderzoek met een "rijksrechercheur" als hoofdpersonage, die er mijns inziens toch wel heel lang over doet om alle touwtjes aan elkaar te knopen. Er gaan immers enkele weken overheen, met best grote tijdsprongen, waarbij ik regelmatig dacht, "Komaan, Doede Deschesne, had je dit gisteren ook al niet kunnen doen?" Ik had vaak het gevoel dat de grote detective ook gewoon op vakantie was in plaats van effectief de moord proberen op te lossen.

Maar het is vlot genoeg geschreven, met korte hoofdstukken, en zonder al te veel poespas. Het verhaal speelt zich af in een kleine gemeenschap met een paar sleutelfiguren. Het enige wat me daar een beetje bij stoorde is dat de dialoogpunctuatie soms niets klopt. Een personage stopt met praten, de aanhalingstekens gaan toe, maar op de volgende regel praat hetzelfde personage verder, met nieuwe aanhalingstekens alsof het toch gewoon de twee persoon in het gesprek is. Dat vind ik wat slordig.

Uiteindelijk krijgt de zaak wel een knappe conclusie. Doede is best een grappig personage, je hebt wel sympathie voor hem. Het is geen harde thriller maar met best wat humor en ook een handjevol jongere personages waardoor je het ook sneller als jeugdboek zou beschouwen. Op zich geen slecht verhaal, maar toch wat magertjes dus best geschikt voor een luie vakantiedag.


maandag 12 augustus 2024

Recensie "Long Island" - Colm Tóibín

☆ ☆ 
Voor leesclub Boek & Koek dit najaar lezen we Long Island van Colm Tóibín, het vervolg op Brooklyn. Om ons geheugen wat op te frissen keken we eerst naar de verfilming van dat deel.

Long Island speelt zich enkele decennia later af. Eilis en Tony zijn de veertig gepasseerd, ze hebben ondertussen enkele kinderen, maar dan loopt het mis. Op een dag krijgt Eilis bezoek van een man die beweert dat zijn vrouw in verwachting is, en dat Tony de vader is. Hij dreigt ermee de baby voor hun deur achter te laten zodra die geboren is.

Het "idyllisch" einde van Brooklyn stort hierdoor in elkaar, en Eilis wordt opnieuw met haar twijfels geconfronteerd. Was Tony wel zo'n goede keuze? Had ze toch niet in Ierland bij Jim moeten blijven?

Weet je wat, laten we het uitzoeken, denkt ze. En ze gebruikt het excuus dat haar kinderen hun grootmoeder nog nooit ontmoet hebben, om terug te keren naar haar thuisland en wat olie op het vuur van haar korte, nasmeulende relatie met Jim te gooien.

Maar Jim heeft ondertussen zijn oog laten vallen op de oude vriendin van Eilis, Nancy. En die gevoelens zijn wederzijds. Cue de typische driehoeksverhouding met alle nodige achterdocht, verzwijgingen, en stiekeme afspraakjes.

Op zich leest Long Island wel vlot, maar net als bij Brooklyn blijf ik redelijk onverschillig bij de gebeurtenissen. De personages worden geconfronteerd met keuzes die ze maar niet blijken te kunnen maken. Zowel Eilis, Jim als Nancy hebben regelmatig uitgebreide stukken met innerlijke conflicten, waarin ze alle mogelijke scenario's overlopen. Het voelt heel rommelig aan in hun hoofden.

Het boek heeft een plots einde, zonder een resolutie, maar het verhaal wist me toch wel op die manier te boeien dat ik me effectief afvroeg wat er nu met iedereen zou gebeuren, welke keuzes ze uiteindelijk zouden maken, of net niet maken en de zaken gewoon over hen heen zouden laten stromen. Het lijkt een beetje op de grote cliffhanger-seizoensfinales van Thuis waar de "boekskes" altijd vol van staan (maar dan van de oudere seizoenen, zonder ontploffingen en ander geweld...)

Tóibín confronteert ons met het feit dat het leven niet altijd makkelijk is, dat er veel mensen zijn die het roer van hun leven niet stevig genoeg in handen hebben om de juiste keuzes te maken, of die niet doorhebben dat hun kompas stuk is en ze eigenlijk in omgekeerde richting varen. Gezond verstand wordt maar al te vaak overtroffen door dat mysterieus verlangen.

woensdag 7 augustus 2024

Recensie "Stella Maris" - Cormac McCarthy

☆ ☆ ☆ 

Met een bang hartje nam ik Stella Maris van Cormac McCarthy ter hand. Het vorige boek, The Passenger, was een zware dobber om te verwerken, en ik ben nog steeds geen honderd procent zeker waar het verhaal over gaat. Door de titel Stella Maris leidde ik ondertussen af dat dit tweede boek zich zou concentreren op Alicia, de zus van Bobby Brown, die in een psychiatrische instelling van dezelfde naam verbleef. Ik bereidde me voor op weer een moeilijk te volgen verhaal.

Maar kijk eens aan, wat een verrassing! Stella Maris is in mijn ogen stukken beter dan The Passenger! Het boek bestaat puur uit dialogen: Alicia in gesprek met haar therapeut. Er is geen aparte verteller, er is ook geen dialoogpunctuatie zoals in The Passenger, maar omdat het telkens maar twee personen zijn die spreken, is het makkelijk genoeg te volgen wie wat zegt, hoewel ik soms toch even moest terugtellen wie van de twee weeral aan de beurt was.

De gesprekken zijn ook wel te vergelijken met die in The Passenger. De ene keer filosofisch, de andere keer wetenschappelijk. Alicia vertelt over haar ouders, over haar hallucinaties, over haar broer. Over het leven en de dood, het leven na de dood, hoe dood zijn misschien beter is dan leven, hoe nooit bestaan hebben eigenlijk nog het beste. Ze praat over haar ouders die meewerkten aan het Manhattan Project. Over kwantumtheorie. Enzoverder.

In tegenstelling tot The Passenger vond ik het deze keer echt spijtig toen het boek uit was. Ik had best nog langer naar Alicia en haar dokter kunnen luisteren.

dinsdag 6 augustus 2024

Recensie "Losgeld voor Erak - De Grijze Jager 7" - John Flanagan

 ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ 

Wow, wat een avontuur! Losgeld voor Erak is eigenlijk een verhaal dat zich afspeelt vóór de vorige boeken in de reeks van De Grijze Jager, namelijk De Magiër van Macindaw en Het Beleg van Macindaw. Die boeken waren al goed, maar deze is zoveel beter!

Ik ontdekte meteen een verschil met de vorige zes boeken. Flanagan neemt nu zijn tijd. Zijn scenes zijn veel dieper uitgewerkt. Zijn beschrijvingen bevatten meer details. Zijn personages en de hele wereld waarin ze leven voelen grootser, completer aan. Net zoals zijn personages ouder worden, groeien zijn lezers ook op, en het is duidelijk dat hij daar rekening mee houdt.

Het verhaal is nog gedurfder dan de vorige twee delen. Het niveau van gevaar ligt heel hoog. Je hebt hier echt een paar momenten waarop je nog niet eens voor de helft zeker bent dat de personages het gaan overleven.

Erak, de Skandiër, wordt na een mislukte inval gevangen genomen in het land Arrida, wat in onze wereld in het noordoosten van Afrika of het Midden-Oosten zou liggen (Arabië). De plaatselijke leider eist losgeld van de Skandiërs. Zij zoeken hulp in Araluen. Samen met de prinses als afgezante van het rijk, reizen Will, Arnaut en Halt samen met de Skandiërs terug naar het woestijnland, een wereld die ze totaal niet kennen en dus ook met tal van voor hen onbekende gevaren.

Losgeld voor Erak
is een heel volwassen avonturenverhaal dat me nog meer aan films als Robin Hood en Braveheart deed denken dan de vorige delen. Niet alleen de spanning is van een hoger niveau, maar ook de schrijfstijl, de opbouw en structuur. Voor mij is dit de overgang van jeugdboek naar jongvolwassenen.

zondag 4 augustus 2024

Recensie "The Passenger" - Cormac McCarthy

☆ ☆ 
Een hele tijd geleden keek ik de film The Road, gebaseerd op het gelijknamige boek van Cormac McCarthy. Enkele jaren later las ik ook het boek, en dat zette ik dat jaar zelfs op de eerste plaats van mijn top tien.

Toen de aankondiging kwam dat McCarthy twee boeken meteen na elkaar zou uitbrengen, The Passenger en Stella Maris, wist ik dat ik ze wou lezen. En eindelijk is het zover. Het eerste boek heb ik al achter de kiezen. Om eerlijk te zijn, ik heb geen idee wat ik net gelezen heb. Maar als ik andere besprekingen lees, is dat niet zo verwonderlijk.

The Passenger start met Bobby Western, lid van een duikteam dat een gezonken vliegtuig opbaart in de Golf van Mexico, in de buurt van New Orleans. De autoriteiten menen echter dat er een passagier ontbreekt tussen de drenkelingen. Goed, meteen een mysterie, benieuwd waar dit naartoe gaat.

Maar nee hoor, de rest van het boek krijg je niets meer over dat vliegtuig te horen. Het is slechts een intro om kennis te maken met het hoofdpersonage. Doorheen het boek reist hij van hot naar her, zal hij de kwantumtheorie bespreken met zijn vrienden, heel veel terugdenken aan zijn gestorven zus, en om een of andere reden zal de overheid zijn bankrekening bevriezen en zijn paspoort confisqueren. Voor de rest maakt hij niet echt iets mee, en is er nauwelijks enige plot of verhaallijn te bespeuren. Gelukkig werd dit bevestigd in de andere recensies toen ik opzocht waar het boek eigenlijk over gaat...

De schrijfstijl doet me wat denken aan de Amerikaanse literatuur uit de tijd van Jack Kerouac en zijn On the road; een zogenaamde train of consciousness, een schijnbaar oneindige gedachtengang van ervaringen die het hoofdpersonage steevast in een notitieboekje schreef en dat achteraf gewoon werd uitgetypt. The Passenger pakt het nog iets anders aan en legt daarbij de focus op de dialogen. Die staan namelijk zonder aanhalingstekens of enige verwijzingen welk personage wat precies zegt. Het boek is dus een constante puzzel van uitdokteren niet alleen wanneer de verteller aan het woord en wanneer een personage, maar in dat laatste geval ook welk personage. Want dat is niet altijd even duidelijk.

De hoofdstukken over Western worden onderbroken door cursief gedrukte hoofdstukken met een vrouw in de hoofdrol die - dat wordt al snel duidelijk - aan waanbeelden of hallucinaties lijdt. Ze krijgt constant bezoek van The Kid, die plots opduikt in haar persoonlijke vertrekken, en diens aanhang van vreemde figuren. De identiteit van deze vrouw wordt even snel duidelijk, maar naast enkele filosofisch getinte gesprekken, leiden ook deze stukken nergens toe, en het boek stopt opeens.

Ik denk dat ik nu eerst even iets compleet anders ga lezen en Stella Maris voor later laat...

vrijdag 12 juli 2024

Recensie "Het Beleg van Macindaw - De Grijze Jager 6" - John Flanagan

☆ 
Dit zesde deel, Het Beleg van Macindaw, is een direct vervolg op deel 5. Will en Arnout zitten nog steeds in het noordelijke leen Noordam, waar ze samenwerken met de zogenaamde duistere magiër Malakam, om een einde te maken aan de coup in kasteel Macindaw. Hun vriendin Alyss wordt daar in een toren gevangen gehouden door Keren, een krijgsheer die een invasie van heel Araluen voorbereidt in samenwerking met de Scoti, het volk van het aangrenzende land Picta. Gelukkig heeft Will ondertussen een goede band ontwikkeld met de Scandiërs, die bereid zijn te helpen bij het beleg van het kasteel.

De Grijze Jager blijft een combinatie van avontuur, humor en ook een beetje romantiek. Je krijgt er zin door om zelf pijl en boog op te rapen. Flanagan verplaatst zich als verteller contant van het ene personage naar het andere, en laat dus alle kanten van het verhaal zien; ook al zijn het soms maar korte paragrafen. Fans van Wills mentor Halt blijven deze keer wel op hun honger zitten...

vrijdag 5 juli 2024

Recensie "Je bent prachtig" - Ann Napolitano

☆ 
Na Lieve Edward was ik heel blij dat leesclub Boek & Koek de tweede roman van Ann Napolitano op de leeslijst zette. Je bent prachtig is iets traditioneler qua stijl en structuur. Het is een herkenbaar verhaal over romantische liefde en familieliefde; in dit geval zusterliefde. Over verschillende persoonlijkheden die wel of niet met elkaar kunnen samenleven. Over je niet goed genoeg voelen. Over hoe je afkomst je toekomst kan bepalen. Over basketbal en bibliotheken.

William Waters is het tweede kind in zijn gezin maar verliest zijn zusje. Hij groeit verder op met de boodschap dat zijn ouders liever hem hadden afgegeven. Wanneer hij Julia Padavano ontmoet, met haar trouwt en een kind krijgt, slaan de stoppen bij hem door. De rest van het verhaal verklap ik niet.

Napolitano laat de personages zelf de vergelijking maken met hun eigen leven en dat van de Marshes in Little Women; een vergelijking die ik pagina's eerder zelf ook al had gemaakt, en wat dus best grappig is om dan tegen te komen. Julia is de oudste zus, en zij heeft graag de touwtjes in handen. Ik vond haar heel goed in beeld gebracht en ze lijkt me inderdaad het soort persoon waar ik zelf ook niet mee zou kunnen leven.

Haar zusje Sylvie is ongeveer een jaar jonger, en zij is de sympathiekste van de hoop. Samen met Julia en William deelt ze het hoofdpodium. Daarnaast zijn er nog de jongere zussen Emeline en Cecelia, die natuurlijk ook belangrijk zijn in het verhaal maar toch altijd wat op de achtergrond blijven hangen.

Het boek start met de geboorte van William, maar daarna zijn er twee grote tijdsperiodes waarin het verhaal zich afspeelt: de periode rond 1983 wanneer William de Padavano's ontmoet, en de periode rond 2008 wanneer zich literatuurgetrouw de grote ommezwaai voordoet (da's geen echte spoiler...) Er zijn natuurlijk ook enkele hoofdstukken die als brug fungeren.

Het vertelperspectief verandert bij elk hoofdstuk. De titels van de hoofdstukken bestaan uit de voornaam van het personage dat we gaan volgen, en de maand en het jaar waarin het zich afspeelt. De schrijfstijl verandert niet tussen de hoofdstukken. Het verhaal is vlot leesbaar, maar af en toe zitten er toch wat vreemde zinsconstructies tussen waardoor ik sommige regels opnieuw moest lezen omdat de klemtoon anders lag dan ik instinctief had verwacht, of waarbij ik zelf de verschillende onderdelen van de zin in omgekeerde volgorde had gezet. Ik geef toe dat dit me wel regelmatig stoorde en vond dat die zinnen niet goed geschreven waren.

Ik ben prachtig is sowieso een mooi en makkelijk boek om te lezen, zonder onnodig ingewikkeld te worden, met een simpele verhaallijn en duidelijke, menselijke personages die je perfect in het echte leven ook zou kunnen kennen. Misschien vond ik Lieve Edward iets indrukwekkender, maar Ik ben prachtig is volgens mij herkenbaarder.

vrijdag 7 juni 2024

Recensie "Achter gesloten deuren" - John Grisham

☆ 
Voordat Julia Roberts acteerde in de film The Pelican Brief, schreef John Grisham zijn gelijknamige boek, in het Nederlands vertaald als Achter gesloten deuren.

Twee leden van het Amerikaanse Hooggerechtshof worden in dezelfde nacht vermoord door Kahmel, een bekende terrorist. Als lezer zijn we getuige van de moorden, maar we kennen het motief niet, noch wie Kahmel eventueel ingehuurd kan hebben. We lezen ook hoe het onderzoek van start gaat.

Rechtenstudente Darby Shaw hoort van de zaak en komt met haar eigen theorie naar boven. Haar docent en minnaar ziet er wel wat in en bezorgt haar dossier zelfs aan de juiste autoriteiten. Even later komt hij om door een autobom die duidelijk voor Darby bedoelt was. Er blijkt dus toch wel wat meer achter Darby's theorie te zitten.

Achter gesloten deuren is een typische thriller uit de jaren '90. Je merkt dit aan de lay-out van de pocket zelf, maar ook door het taalgebruik en het ritme van de tekst. Er zit een spanning en mysterie in die toendertijd wel effectief was, en hoewel het verhaal op zich er best nog staat, merk je toch wat datering op in de stijl na dertig jaar. Dit uit zich vooral in de dialogen; deze personages leven immers in een maatschappij die ondertussen niet meer dezelfde is en ze praten heel anders over de aspecten van het leven.

Maar dat terzijde is het een ingenieuze whodunit op hoog niveau; geen "alledaagse" moord maar eentje die het hele rechtssysteem van de Verenigde Staten beïnvloedt.

zondag 19 mei 2024

Recensie "Verblind" - Dean Koontz

☆ ☆ ☆ ☆ 
Na een leven vol thrillers, (semi-)horrorverhalen, complottheorieën, enzovoorts kwam Koontz in het jaar 2000 eindelijk met een verhaal dat zo anders is dan alles wat hij daarvoor heeft geschreven, maar tegelijkertijd een hoogtepunt is van alle "goede versus kwade" thematiek die altijd verwerkt zit in zijn boeken. Ik heb Verblind / From the Corner of his Eye ongeveer een zestal keer gelezen en elke keer is het alsof ik er nieuwe dingen in zie.

Het is een enorme opgave om dit boek in één paragraaf samen te vatten. Ik heb het meerdere keren geprobeerd, maar het lukt me gewoon niet. Kort gezegd is de essentie dit: terwijl Agnes Lampion het leven schenkt aan Bartholomew, en Seraphim White het leven schenkt aan Angel, duwt de verkrachter van Seraphim (en dus de vader van Angel) zijn vrouw van een uitkijktoren. Rechercheur Thomas Vanadium is overtuigd van de schuld van Junior Cain en achtervolgt hem, zelfs nadat Cain de man zogenaamd heeft vermoord. Wanneer hij Cain in zijn slaap de naam Bartholomew hoort mompelen, zet dit een reeks gebeurtenissen in gang die de levens van velen zullen veranderen.

Ik weet dat het verwarrend klinkt, maar in het boek is het allemaal volkomen logisch – als je bereid bent de realiteit van deus ex machina hier en daar te accepteren. Het is een boek waarin we op veel verschillende plaatsen kennismaken met veel verschillende personages, en uiteindelijk komt het allemaal samen.

Koontz heeft in zijn Chris Snow-boeken gezinspeeld op zijn fascinatie voor de kwantumtheorie en de mogelijkheid van het bestaan van andere werelden in parallelle dimensies, en hier gaat hij nog een stap verder door personages te introduceren die een speciaal gevoel hebben voor "hoe de dingen zijn", en die deze dimensies ook kunnen manipuleren. Thomas Vanadium kan kwartjes in andere werelden gooien; de kleine Bartholomew kan die andere werelden aanvoelen en tijdens een regenbui toch droog blijven door het idee van een droge wereld binnen te lopen; Angel heeft een meer visueel perspectief op de hele kwestie.

Ik las deze roman voor het eerst na het lezen van Timeline van Michael Crichton en een non-fictiewerk van David Deutsch over The Fabric of Reality, genoemd in de bibliografie van Timeline. Dit gaf me onmiddellijk inzicht in wat er aan de hand was in Verblind en de ideeën van Koontz veranderden vrijwel mijn eigen kijk op de wereld en het mogelijke hiernamaals. Het boek spreekt mij echt aan, wat waarschijnlijk de reden is waarom ik het vaak op de eerste plek van favoriete Koontz-boeken plaats.

Het meest intrigerende personage in de roman is de slechterik, Junior Cain. Zelfbenoemd als Gods geschenk aan vrouwen, we krijgen nooit echt grip op hem. Hij is op meer dan één manier zwaar gestoord, op zijn best vol zelfbedrog, acuut obsessief, soms griezelig sluw, maar ook erg onhandig in zijn uitvoering. Ook al komt hij meer dan eens over als een stuntelige idioot, persoonlijk geloof ik dat hij de gevaarlijkste schurk van Koontz is, ergens in dezelfde categorie als Edgler Vess in Intensity / De Sadist. Hoewel Cains capriolen verantwoordelijk zijn voor een groot deel van de humor van de roman, is hij ook een heel meelijwekkend personage. Schurkachtig, zeker, maar ook een zielig slachtoffer van een "self-fulfilling prophecy". Als er één Koontz-schurk is die ik zeker niet in het echt zou willen ontmoeten, dan is hij het wel.

Het hoofdverhaal speelt zich af in de loop van drie jaar, halverwege de jaren zestig. Ik vraag me vaak af waarom, aangezien alle andere Koontz-boeken zich afspelen in de tijd waarin ze zijn geschreven. Is het omdat we aan het einde van de roman verschillende flash forwards hebben en uiteindelijk in de moderne tijd belanden, en als het verhaal daar was begonnen, het dertig jaar in de toekomst zou eindigen? Of is het omdat Junior Cain tegenwoordig waarschijnlijk niet meer weg zou kunnen komen met alles wat hij doet vanwege betere technieken bij onderzoek naar een plaats delict? Koontz had ongetwijfeld een diepere reden.

Verblind is een immense roman, ruim 600 pagina’s, met een overvloed aan karakters, wat een enorme schrijfklus moet zijn geweest. Ik weet zeker dat het boek qua inhoud vrijwel zichzelf heeft geschreven, maar alles in de juiste volgorde zetten lijkt een hele klus te zijn geweest.

donderdag 16 mei 2024

Recensie "De onzichtbare vijand" - Steven Gelders

☆ ☆ 
Één van mijn favoriete voorstellingen van Bruno Vanden Broecke is "Para", waar hij het verhaal vertelt van een militair in het Somalië van begin jaren '90. Een geweldige monoloog die insloeg als een bom.

Toen ik in de ruilbibliotheek op m'n werk "Mijn onzichtbare vijand" van Steven Gelders zag liggen, nam ik hem meteen mee. Even later kwam er trouwens nog een Canvas-reportage over hem op TV. Wat ik ook niet wist, is dat hij van Winterslag afkomstig is.

Steven vertelt over zijn training en missies als para en bij de Special Forces in Somalië, Rwanda, Burundi en Zaïre. Na elk hoofdstuk keren we even terug naar het heden, en anekdotes over hoe hij soms overdreven reageert op situaties in het dagelijkse leven omwille van zijn ervaringen in Afrika. Wat ook heel handig is, zijn de kaarten van de Afrikaanse landen zodat je het allemaal wat in het grote geheel kan plaatsen.

Het boek maakt je zeker bewust van alle trauma's die hij daar opgelopen heeft, maar het maakt je ook dankbaar dat je hier in België leeft en niet dagelijks geconfronteerd wordt met dat soort geweld. Stevens getuigenissen zijn vlot neergeschreven door Inge Delva, die er een heel toegankelijk, netjes gestructureerd en menselijk verhaal van maakt.

maandag 13 mei 2024

Recensie "The Mists of Pencarrack Moor" - Terri Nixon

☆ ☆ 
In dit tweede deel van deze nieuwe reeks van Terri Nixon, The Mists of Pencarrack Moor, onderzoeken de vrouwen het vliegtuigongeluk van Xander Nicholls uit The Secrets of Pencarrack Moor. Ze zijn er namelijk van overtuigd dat zijn vliegtuig niet per ongeluk is neergestort in de baai, maar dat hij het slachtoffer was van een samenzwering. Een theorie is dat zijn instructeur de crash overleefde en naar het buitenland is ontsnapt.

Ondertussen willen enkele werkers uit de kleigroeve in de regio een vakbond oprichten, met als doel hun nieuwe baas buiten te werken. Die verkiest namelijk goedkope materialen boven de veiligheid van zijn personeel, en ze willen geen herhaling van wat er een aantal jaren geleden in een mijn op een andere locatie is gebeurd; daar zijn toen vijf doden gevallen.

Het boek springt wat heen en weer tussen deze twee verhaallijnen. Er is ook wat overlap van een aantal personages. Het is best een uitgebreide cast, en ik moest er echt wel mijn aandacht bij houden om ze niet met elkaar te verwarren. Vooraan in het boek staat wel een - beperkte - namenlijst van een aantal personages die we al uit vorige boeken kenden, maar dit verhaal draait vooral rond nieuwe personages die niet in die lijst voorkomen.

Ik miste wel een beetje de meer thrillerachtige sfeer van het vorige boek. Ik vond het minder speels, minder avontuurlijk. Het boek volgt wel dezelfde formule: een proloog die zich enige tijd voor het hoofdverhaal afspeelt, en twee verhaallijnen die uiteindelijk samenkomen. Maar geen speciale onthullingen deze keer.

dinsdag 30 april 2024

Recensie "Tomorrow, and tomorrow, and tomorrow" - Gabrielle Zevin

☆ ☆ 
Tomorrow, and tomorrow, and tomorrow van Gabrielle Zevin stond al een tijdje op mijn leeslijst. Op aandringen van mijn vrouw halverwege de Nederlandse vertaling, ben ik dan toch aan het ebook begonnen. Ze was ervan overtuigd dat het volledig op mijn belevingswereld zou aansluiten. En ik moet zeggen, ze heeft gelijk. Want hoewel de personages vijf jaar ouder zijn dan ik, zit er immens veel herkenbaar materiaal in het boek, met name alles wat met de wereld van de computerspellen te maken heeft.

Laat dat je echter niet afschrikken. Zelfs ik kwam af en toe een verwijzing tegen die ik niet kon plaatsen, en ik speel al meer dan 30 jaar computerspellen.

Het verhaal draait om het duo Sam en Sadie. Ze leren elkaar kennen in het kinderziekenhuis en hebben allebei een voorliefde voor computerspellen. Nadat hun vriendschap een tijdje verwatert, komen ze elkaar opnieuw tegen en slaan ze de handen in elkaar om zelf spellen te ontwikkelen. Sams beste vriend Marx ondersteunt hen hierin, en Sadie's docent, zelf ook ontwikkelaar, leent hen zijn zelfgeschreven stuurprogramma. We volgen de verdere ontwikkelingen in hun leven; als setting van het verhaal hun eigen bedrijf, maar in de eerste plaats hun onderlinge relaties.

Eigenlijk is het het soort verhaal met universele thema's als liefde en de dood, de strijd om erkenning, familie en vriendschap, dat je misschien al vaker gelezen of gezien maar dan in een andere setting: een schrijversduo dat een bestseller wil uitgeven; muzikanten die een band oprichten en naar een gouden plaat azen; filmstudenten die hun project in de cinemazalen willen krijgen; of twee entrepreneurs die een succesvol reclamebedrijf willen opstarten. Het was deze keer zeer aangenaam om een boek te lezen waarvan de personages een achtergrond hebben die ik als lezer zelf ook ken.

Het is een boek waarbij je zult lachen en huilen, met een paar heel interessante vertelperspectieven, zoals wanneer de avatars van twee personages elkaar in een online virtuele spelwereld ontmoeten. Maar zoals gezegd, dat technische aspect valt reuze mee, en ik hoop dat veel mensen dit boek lezen en misschien hun misvattingen over computerspellen zullen bijschaven.

vrijdag 12 april 2024

Recensie "En toen ging hij" - Jannah Loontjens

☆ 
Het boek start in 1986, met de moord op Olof Palme, en de moeder van Ebba die de gevangenis in vliegt.

Als je niet over de "algemene kennis" bezit dat Olof Palme de premier van Zweden was, en dat Ebba's moeder dus helemaal niets met zijn moord te maken heeft, dan zijn de eerste hoofdstukken van En toen ging hij van Jannah Loontjens heel verwarrend.

Ik heb effectief de eerste hoofdstukken opnieuw gelezen nadat ik het bovenstaande doorhad.

Daarna volgt een grote flashback, het grootste deel van de roman, die zich in 1979-1980 afspeelt. Ebba is tien jaar en het vreemde is dat ze sommige hoofdstukken vertelt vanuit haar ik-persoon, maar andere hoofdstukken staan dan weer in het derdepersoonsperspectief; ergens halverwege komt er wel een kort hoofdstukje waarin Ebba uitlegt dat zij daar eigenlijk ook de verteller is. Ik vind het allemaal wat gefabriceerd overkomen.

Ik had ook totaal geen connectie met het verhaal, noch met eender welk personage. Zij maken zelf de liefdesrelaties die aan bod komen onnodig ingewikkeld, en voor de rest draait het allemaal om politiek. Racisme is een groot thema, met name de apartheid in Zuid-Afrika.

Voor het laatste stuk keren we terug naar 1986, maar het euvel is al geschied en niets kan dit boek nog voor mij redden. Hoe vaak ik tijdens het lezen niet heb gedacht, "En toen ging hij... door het raam, ja!" De schrijfster is slechts vijf jaar ouder dan ik, maar toch heb ik het gevoel dat ik te jong ben om dit verhaal te snappen... Ik zal het maar op mijn dyspolitiek steken...

donderdag 11 april 2024

Recensie "Smolder" - Laurell K. Hamilton

☆ 
Guilty Pleasures, het eerste deel in de urban fantasy-reeks over necromancer en vampierenjager Anita Blake kwam uit in 1993. Dertig jaar later is hier deel 29: Smolder. In de fictieve wereld van deze boeken is er echter maar iets van een 7 jaar verstreken. Het grappige is dat inhoudelijk de boeken wel de in de echte wereld ontwikkelde technologieën volgen. Maar in deze alternatieve fantasiewereld zijn zo'n dingen uiteraard perfect mogelijk.

In Smolder is Anita nog steeds bezig met de voorbereiding van haar huwelijk met meestervampier Jean-Claude, wanneer haar oude baas van RPIT haar oproept om te helpen bij een reeks moorden op vampieren, waarbij ze in hun schuilplaats overdag aan zonlicht worden blootgesteld en verbranden. Zo is er net een heel hotel in vlammen opgegaan, en bij een tweede geval kon een getuige net op tijd met een brandblusser de vuurhaard beperken.

Maar is die getuige wel zo onschuldig als ze zich voordoet? Anita heeft in ieder geval een vreemd gevoel bij haar. En met haar in al die jaren ontwikkelde psychische en metafysische krachten, kon dat wel eens kloppen...

Het boek valt echter stil nadat Anita en Jean-Claude psychisch aangevallen worden door de grote slechterik in dit verhaal, een meestervampier die de plaats van Jean-Claude als leider van alle vampiers in de Verenigde Staten wil overnemen. Gelukkig daagt Richard plots op; de leider van de weerwolven die in het begin van de reeks eventjes de verloofde van Anita was, tot haar polyamoreuze levensstijl hem wegjaagde. Zij moeten hun krachten bundelen om een kans te maken de dreiging tegen te houden.

Wat volgt zijn ellenlange discussies over hoe de praktisch in z'n werk zou gaan. Om de haverklap is er wel iemand die zich beledigt voelt door iets wat een ander zegt, vooral wanneer het over het onbegrip over die polyamorie aankomt. Plots horen we niets meer over de vampiermoorden in het begin van het verhaal, en boek eindigt zelfs voordat ze enige actie ondernemen tegen die meestervampier, die trouwens ook nog van gedaante kan veranderen en een vuurspuwende draak wordt.

Ik sloeg het boek dicht zonder enige voldoening; dit is echt niet meer de reeks die ik vroeger zo tof vond. Het gaat nu zoveel over semantiek, iedereen moet de hele tijd op z'n woorden letten, het is gewoon vermoeiend om te lezen en het verhaal gaat echt niet vooruit.

dinsdag 19 maart 2024

Recensie "Dossier Dutroux: De Waarheid" - Jean Lambrecks, Els Schreurs, Jean-Pierre Adam

☆ ☆ 
Het is een beetje een misleidende titel, maar Dossier Dutroux - de waarheid van Jean Lambrecks, Els Schreurs en Jean-Pierre Adam zou eigenlijk "zoektocht naar" de waarheid moeten zijn. Een zoektocht die spijtig genoeg weinig tot niets oplevert...

Het is wel een gedetailleerd overzicht van alles wat effectief bekend is over de zaak Dutroux. En ik stond er vooral van te kijken waar Dutroux nog allemaal bij betrokken was naast de ontvoering van die meisjes in 1995-1996.

Ik was zelf 16-17 jaar in die tijd. Het was een leeftijd in een tijdperk waar je als tiener totaal niet mee was met de actualiteit. Je leefde in je eigen wereld. En je kreeg niet alle details te horen, zoals je ze nu zonder problemen op het internet kunt vinden.

Jean-Pierre Adam heeft alle feiten op een rijtje gezet en verwijst telkens naar het desbetreffende proces-verbaal dat er ooit over opgemaakt werd. In de meeste gevallen blijkt dit dan over elementen te gaan die nooit verder werden onderzocht, dankzij onderzoeksrechters die ze niet waardevol of van belang zijnde beschouwden.

Je leest dit boek met een groeiende pijn in het hart, je wordt kwader, je snapt er niets van, en je wordt er ook nog eens paranoïde van. Het is een confrontatie met de duistere kant van de wereld en je begint je af te vragen of er misschien ook in je directe omgeving mensen zijn die zich met louche zaakjes bezighouden, verstopt achter een of ander front.

maandag 11 maart 2024

Recensie: "Ik heb een paar vragen voor je" - Rebecca Makkai

☆ ☆ ☆ 
Bodie Kane heeft een true crime podcast. Vijfentwintig jaar later keert ze terug naar de kostschool van haar tienerjaren om daar zelf les te geven. Haar leerlingen krijgen de opdracht zelf een podcast te maken. Eentje kiest als onderwerp de moord op Thalia Keith, waarmee Bodie een kamer deelde. Klusjesman Omar werd toen als schuldige veroordeeld, maar Bodie heeft altijd gedacht dat muziekleerkracht Denny Bloch er voor iets tussen zat.

Zo start Ik heb een paar vragen voor je van Rebecca Makkai. Het verhaal wordt door hoofdpersonage Bodie vertelt. Zij richt zich tot een in het begin onbekend persoon. Het duurt echter niet lang tot ze de identiteit van deze persoon onthult.

Het zijn best korte hoofdstukken die in twee delen verteld worden. Bodie springt heen en weer in de tijd, tussen het heden en haar schooldagen. Regelmatig wordt de telling van haar hoofdstukken onderbroken door een beschrijving van de moord die door één van de mogelijke verdachten gepleegd wordt, als een soort test om te kijken hoe plausibel die versie is.

Voor deel twee verandert de toon en setting, wat op het eerste zicht heel interessant lijkt maar ik bleef daar wat op mijn honger zitten, omdat Bodie vanaf dit punt de meeste informatie ook uit de tweede hand hoort, wat het allemaal een veel passievere sfeer geeft dan het eerste deel, een afwachtende houding, terwijl het in handen van zeg maar John Grisham net heel spannend had kunnen worden.

Het boek is vlot geschreven en mede dankzij die korte hoofdstukken vlieg je er doorheen. Je voelt regelmatig de drang om alle namen van de personages en alle feiten en bewijsmateriaal op een prikbord te hangen en met rode koordjes te verbinden. Als een toch literaire whodunit kan het zeker tellen!

maandag 4 maart 2024

Recensie: "De Magiër van Macindaw: De Grijze Jager 5" - John Flanagan

☆ ☆ ☆ ☆ 
John Flanagan maakt van De Magiër van Macindaw (De Grijze Jager Boek 5) een spionageverhaal.

Na de veldslag tussen de Skandiërs en de Temujai krijgt Will zijn eerste officiële opdracht als volwaardig Grijze Jager. Hij reist undercover naar het leen Macindaw. Daar is immers iets vreemd aan de hand, niet zo verschillend van wat er met koning Théoden in The Lord of the Rings gebeurt.

Will wordt bijgestaan door een vriendin uit zijn jeugd, Alyss, die tijdens hun "sorteerceremonie" werd ingedeeld bij het diplomatieke kader van het koninkrijk Araluen. Zijn mentor Halt verdwijnt wat naar de achtergrond, maar beraamt alvast een plan om Will te helpen.

Will verandert in dit boek in een compleet ander personage dan hoe we hem tot nu toe kennen. Zijn artistieke kant komt naar boven, zijn acteertalent, zijn jovialiteit en charisma, zijn omgang met mensen, de dynamiek tussen hem en Alyss, ... Het is een volwassener boek maar tegelijkertijd ook wat speelser, met best wat spanning en mysterie.

maandag 19 februari 2024

Recensie "The Bad Weather Friend" - Dean Koontz

☆ ☆ ☆ ☆  
The Bad Weather Friend van Dean Koontz lees je op een paar dagen uit. Het bevat die speciale combinatie van humor en spanning waardoor ik de boeken van Koontz altijd meteen lees zodra ze verschijnen, zonder echt het verhaal te hoeven kennen. De laatste jaren merk ik een terugkeer naar zijn gloriedagen, en ook dit boek bevat elementen die je misschien wel zult herkennen uit eerdere werken. Nadeel is dat het niet zo'n heel origineel verhaal is; maar dat maakt het niet minder leuk om te lezen.

Benny Catspaw is een aardige, 23-jarige jongen. Een beetje té aardig, misschien. Daardoor komt hij op de radar van een organisatie die de wereld wil veroveren, heel vergelijkbaar met wat het Koontz-personage Jane Hawk meemaakt in haar vijfdelige thrillerreeks. Deze organisatie heeft een algoritme ontwikkelt zodat het mensen kan aanduiden die in de toekomst met hun charisma eventueel het grote publiek kunnen inspireren om tegen deze organisatie in te gaan.

Op deze manier verliest Benny op dezelfde dag niet alleen zijn job bij een immobiliënkantoor, maar ook zijn vriendin Jill Swift; allebei zonder enige aanwijsbare reden. De organisatie zet hiermee de eerste stappen om zijn hele bestaan van de kaart te vegen. Alleen beschikt Benny, in tegenstelling tot Jane, niet over de nodige vaardigheden om een tegenaanval in te zetten.

Gelukkig hebben we Benny's oudoom nog, die hem na zijn dood een mysterieus pakket met een speciale erfenis bezorgt. Hierin zit Spike, een Terminator-achtig wezen met speciale krachten en de opdracht om Benny tegen alles en iedereen te beschermen. Samen met Harper Harper, de jonge assistente van Benny's detective-vriend Robert "Fat Bob" Jericho, teamen ze op om de mensen verantwoordelijk voor Benny's tegenslag één voor één aan te pakken, te starten met zijn baas. Opnieuw heel vergelijkbaar met het plan van aanpak van Jane Hawk, maar dan met veel meer humor die vooral in de hilarische dialogen naar boven komt.

De personages zijn ook best herkenbaar en te vergelijken met die uit oudere boeken. Benny is zo aardig als Odd Thomas, maar hij onderneemt zelf niet al te veel actie. In Harper Harper zou je ook best een Stormy Llewellyn kunnen zien. Maar in combinatie met Spike, een praktisch onverslaanbare entiteit, te vergelijken met de golem in Tiktak, zag ik veel van Tommy Phan en Deliverance Payne in dit duo. Bob Jericho heeft geen al te grote rol, maar leek ongeveer dezelfde taak te hebben als Ozzy Boone, de mentor van Odd Thomas.

Af en toe wordt dit verhaal onderbroken voor een flashback, waar we alles te weten komen over Benny's jeugd en vooral zijn verblijf op een speciale kostschool. Op het einde van het boek is er wel een kleine terugkoppeling naar dit verleden, maar het heeft niet die bijzondere samensmelting van plotlijnen die je eerst zou verwachten, en het is niet zo duidelijk waarom het belangrijk is dat we van al die rare ervaringen op de hoogte zijn, behalve misschien om ons te laten zien waarom Benny is wie hij is. Het zorgt voor spanningsopbouw, hoewel ik die rare gebeurtenissen soms toch iets over the top vond.

Wat wel leuk is, zijn de hoofdstuktitels van deze flashbacks, in het genre als "Terwijl Benny naar de auto vlucht, herinnert hij zich iets van op de kostschool". In de gewone hoofdstukken zet Koontz ook af en toe een alinea tussen haakjes, waarin hij de lezer rechtstreeks aanspreekt, soms omwille van opmerkingen die Spike hem achteraf gegeven zou hebben, en om tips te geven mocht je een leesclub over dit boek willen organiseren. Een beetje gimmicky misschien, maar het zorgt wel altijd voor een glimlach.

The Bad Weather Friend was een aangenaam, grappig en spannend verhaal dat mij er opnieuw aan herinnerde waarom ik ooit zo'n grote Koontz-fan ben geworden.

maandag 12 februari 2024

Recensie "November" - Thomas Olde Heuvelt

☆ ☆ ☆ ☆  
De horrorverhalen van Thomas Olde Heuvelt zijn een plezier om te lezen. Met grote invloeden van Stephen King weet hij je goed te boeien met een langzame opbouw die je rillingen bezorgt. In zijn laatste boek, November, neemt hij ons mee naar een gemeenschap in de buurt van Seattle, Washington. Het is fijner om te lezen over een locatie dichter bij huis, zoals hij gebruikte in Hex en Orakel omwille van de betere herkenbaarheid, maar Bird Street komt met een tof kaartje en personagelijst die me deden denken aan Under The Dome van Stephen King.

Het wordt al snel duidelijk: er is iets vreemds gaande op Bird Street. Een hoog hek met prikkeldraad versperd de toegang tot het aangelegen bos. Alle bewoners zijn succes- en talentvol, en alles loopt altijd op wieltjes. Ze slagen in alles wat ze ondernemen. Ze hebben het geluk duidelijk aan hun kant.

Alleen in de maand november keert het tij en beginnen de pech en depressies elkaar snel op te volgen. De tieners voelen ook dat er iets met hun ouders aan de hand is. Thomas Olde Heuvelt onthult het mysterie stapvoetsgewijs, met een meesterlijk gevoel voor ritme. Regelmatig smijt hij een "vieze" scène in je gezicht. De hoofdstukken zijn verdeeld over de vier leden van het gezin Lewis (vader Ralph, moeder Luana, dochter Kaila en zoon Django) en het perspectief wisselt regelmatig, meestal op cliffhanger-momenten waarop je eigenlijk liever verder zou willen lezen over het personage dat je net nog aan het volgen was.

Ik probeer niet teveel te verklappen over het bovennatuurlijke element in dit boek, maar het deed me wel wat denken aan De Noodzaak van Stephen King. Het is een spannend verhaal waarbij je getuige bent van hoe de dingen grandieus kunnen mislopen door de foute beslissingen van de personages.