Recensie "De onzichtbare vijand" - Steven Gelders

☆ ☆ ☆ ☆
Één van mijn favoriete voorstellingen van Bruno Vanden Broecke is "Para", waar hij het verhaal vertelt van een militair in het Somalië van begin jaren '90. Een geweldige monoloog die insloeg als een bom.

Toen ik in de ruilbibliotheek op m'n werk "Mijn onzichtbare vijand" van Steven Gelders zag liggen, nam ik hem meteen mee. Even later kwam er trouwens nog een Canvas-reportage over hem op TV. Wat ik ook niet wist, is dat hij van Winterslag afkomstig is.

Steven vertelt over zijn training en missies als para en bij de Special Forces in Somalië, Rwanda, Burundi en Zaïre. Na elk hoofdstuk keren we even terug naar het heden, en anekdotes over hoe hij soms overdreven reageert op situaties in het dagelijkse leven omwille van zijn ervaringen in Afrika. Wat ook heel handig is, zijn de kaarten van de Afrikaanse landen zodat je het allemaal wat in het grote geheel kan plaatsen.

Het boek maakt je zeker bewust van alle trauma's die hij daar opgelopen heeft, maar het maakt je ook dankbaar dat je hier in België leeft en niet dagelijks geconfronteerd wordt met dat soort geweld. Stevens getuigenissen zijn vlot neergeschreven door Inge Delva, die er een heel toegankelijk, netjes gestructureerd en menselijk verhaal van maakt.

Recensie "The Mists of Pencarrack Moor" - Terri Nixon

☆ ☆ ☆ ☆
In dit tweede deel van deze nieuwe reeks van Terri Nixon, The Mists of Pencarrack Moor, onderzoeken de vrouwen het vliegtuigongeluk van Xander Nicholls uit The Secrets of Pencarrack Moor. Ze zijn er namelijk van overtuigd dat zijn vliegtuig niet per ongeluk is neergestort in de baai, maar dat hij het slachtoffer was van een samenzwering. Een theorie is dat zijn instructeur de crash overleefde en naar het buitenland is ontsnapt.

Ondertussen willen enkele werkers uit de kleigroeve in de regio een vakbond oprichten, met als doel hun nieuwe baas buiten te werken. Die verkiest namelijk goedkope materialen boven de veiligheid van zijn personeel, en ze willen geen herhaling van wat er een aantal jaren geleden in een mijn op een andere locatie is gebeurd; daar zijn toen vijf doden gevallen.

Het boek springt wat heen en weer tussen deze twee verhaallijnen. Er is ook wat overlap van een aantal personages. Het is best een uitgebreide cast, en ik moest er echt wel mijn aandacht bij houden om ze niet met elkaar te verwarren. Vooraan in het boek staat wel een - beperkte - namenlijst van een aantal personages die we al uit vorige boeken kenden, maar dit verhaal draait vooral rond nieuwe personages die niet in die lijst voorkomen.

Ik miste wel een beetje de meer thrillerachtige sfeer van het vorige boek. Ik vond het minder speels, minder avontuurlijk. Het boek volgt wel dezelfde formule: een proloog die zich enige tijd voor het hoofdverhaal afspeelt, en twee verhaallijnen die uiteindelijk samenkomen. Maar geen speciale onthullingen deze keer.

Recensie "Tomorrow, and tomorrow, and tomorrow" - Gabrielle Zevin

☆ ☆ ☆ ☆ ☆
Tomorrow, and tomorrow, and tomorrow van Gabrielle Zevin stond al een tijdje op mijn leeslijst. Op aandringen van mijn vrouw halverwege de Nederlandse vertaling, ben ik dan toch aan het ebook begonnen. Ze was ervan overtuigd dat het volledig op mijn belevingswereld zou aansluiten. En ik moet zeggen, ze heeft gelijk. Want hoewel de personages vijf jaar ouder zijn dan ik, zit er immens veel herkenbaar materiaal in het boek, met name alles wat met de wereld van de computerspellen te maken heeft.

Laat dat je echter niet afschrikken. Zelfs ik kwam af en toe een verwijzing tegen die ik niet kon plaatsen, en ik speel al meer dan 30 jaar computerspellen.

Het verhaal draait om het duo Sam en Sadie. Ze leren elkaar kennen in het kinderziekenhuis en hebben allebei een voorliefde voor computerspellen. Nadat hun vriendschap een tijdje verwatert, komen ze elkaar opnieuw tegen en slaan ze de handen in elkaar om zelf spellen te ontwikkelen. Sams beste vriend Marx ondersteunt hen hierin, en Sadie's docent, zelf ook ontwikkelaar, leent hen zijn zelfgeschreven stuurprogramma. We volgen de verdere ontwikkelingen in hun leven; als setting van het verhaal hun eigen bedrijf, maar in de eerste plaats hun onderlinge relaties.

Eigenlijk is het het soort verhaal met universele thema's als liefde en de dood, de strijd om erkenning, familie en vriendschap, dat je misschien al vaker gelezen of gezien maar dan in een andere setting: een schrijversduo dat een bestseller wil uitgeven; muzikanten die een band oprichten en naar een gouden plaat azen; filmstudenten die hun project in de cinemazalen willen krijgen; of twee entrepreneurs die een succesvol reclamebedrijf willen opstarten. Het was deze keer zeer aangenaam om een boek te lezen waarvan de personages een achtergrond hebben die ik als lezer zelf ook ken.

Het is een boek waarbij je zult lachen en huilen, met een paar heel interessante vertelperspectieven, zoals wanneer de avatars van twee personages elkaar in een online virtuele spelwereld ontmoeten. Maar zoals gezegd, dat technische aspect valt reuze mee, en ik hoop dat veel mensen dit boek lezen en misschien hun misvattingen over computerspellen zullen bijschaven.

Recensie "En toen ging hij" - Jannah Loontjens

☆ ☆
Het boek start in 1986, met de moord op Olof Palme, en de moeder van Ebba die de gevangenis in vliegt.

Als je niet over de "algemene kennis" bezit dat Olof Palme de premier van Zweden was, en dat Ebba's moeder dus helemaal niets met zijn moord te maken heeft, dan zijn de eerste hoofdstukken van En toen ging hij van Jannah Loontjens heel verwarrend.

Ik heb effectief de eerste hoofdstukken opnieuw gelezen nadat ik het bovenstaande doorhad.

Daarna volgt een grote flashback, het grootste deel van de roman, die zich in 1979-1980 afspeelt. Ebba is tien jaar en het vreemde is dat ze sommige hoofdstukken vertelt vanuit haar ik-persoon, maar andere hoofdstukken staan dan weer in het derdepersoonsperspectief; ergens halverwege komt er wel een kort hoofdstukje waarin Ebba uitlegt dat zij daar eigenlijk ook de verteller is. Ik vind het allemaal wat gefabriceerd overkomen.

Ik had ook totaal geen connectie met het verhaal, noch met eender welk personage. Zij maken zelf de liefdesrelaties die aan bod komen onnodig ingewikkeld, en voor de rest draait het allemaal om politiek. Racisme is een groot thema, met name de apartheid in Zuid-Afrika.

Voor het laatste stuk keren we terug naar 1986, maar het euvel is al geschied en niets kan dit boek nog voor mij redden. Hoe vaak ik tijdens het lezen niet heb gedacht, "En toen ging hij... door het raam, ja!" De schrijfster is slechts vijf jaar ouder dan ik, maar toch heb ik het gevoel dat ik te jong ben om dit verhaal te snappen... Ik zal het maar op mijn dyspolitiek steken...

Recensie "Smolder" - Laurell K. Hamilton

☆ ☆
Guilty Pleasures, het eerste deel in de urban fantasy-reeks over necromancer en vampierenjager Anita Blake kwam uit in 1993. Dertig jaar later is hier deel 29: Smolder. In de fictieve wereld van deze boeken is er echter maar iets van een 7 jaar verstreken. Het grappige is dat inhoudelijk de boeken wel de in de echte wereld ontwikkelde technologieën volgen. Maar in deze alternatieve fantasiewereld zijn zo'n dingen uiteraard perfect mogelijk.

In Smolder is Anita nog steeds bezig met de voorbereiding van haar huwelijk met meestervampier Jean-Claude, wanneer haar oude baas van RPIT haar oproept om te helpen bij een reeks moorden op vampieren, waarbij ze in hun schuilplaats overdag aan zonlicht worden blootgesteld en verbranden. Zo is er net een heel hotel in vlammen opgegaan, en bij een tweede geval kon een getuige net op tijd met een brandblusser de vuurhaard beperken.

Maar is die getuige wel zo onschuldig als ze zich voordoet? Anita heeft in ieder geval een vreemd gevoel bij haar. En met haar in al die jaren ontwikkelde psychische en metafysische krachten, kon dat wel eens kloppen...

Het boek valt echter stil nadat Anita en Jean-Claude psychisch aangevallen worden door de grote slechterik in dit verhaal, een meestervampier die de plaats van Jean-Claude als leider van alle vampiers in de Verenigde Staten wil overnemen. Gelukkig daagt Richard plots op; de leider van de weerwolven die in het begin van de reeks eventjes de verloofde van Anita was, tot haar polyamoreuze levensstijl hem wegjaagde. Zij moeten hun krachten bundelen om een kans te maken de dreiging tegen te houden.

Wat volgt zijn ellenlange discussies over hoe de praktisch in z'n werk zou gaan. Om de haverklap is er wel iemand die zich beledigt voelt door iets wat een ander zegt, vooral wanneer het over het onbegrip over die polyamorie aankomt. Plots horen we niets meer over de vampiermoorden in het begin van het verhaal, en boek eindigt zelfs voordat ze enige actie ondernemen tegen die meestervampier, die trouwens ook nog van gedaante kan veranderen en een vuurspuwende draak wordt.

Ik sloeg het boek dicht zonder enige voldoening; dit is echt niet meer de reeks die ik vroeger zo tof vond. Het gaat nu zoveel over semantiek, iedereen moet de hele tijd op z'n woorden letten, het is gewoon vermoeiend om te lezen en het verhaal gaat echt niet vooruit.

Recensie "Dossier Dutroux: De Waarheid" - Jean Lambrecks, Els Schreurs, Jean-Pierre Adam

☆ ☆ ☆
Het is een beetje een misleidende titel, maar Dossier Dutroux - de waarheid van Jean Lambrecks, Els Schreurs en Jean-Pierre Adam zou eigenlijk "zoektocht naar" de waarheid moeten zijn. Een zoektocht die spijtig genoeg weinig tot niets oplevert...

Het is wel een gedetailleerd overzicht van alles wat effectief bekend is over de zaak Dutroux. En ik stond er vooral van te kijken waar Dutroux nog allemaal bij betrokken was naast de ontvoering van die meisjes in 1995-1996.

Ik was zelf 16-17 jaar in die tijd. Het was een leeftijd in een tijdperk waar je als tiener totaal niet mee was met de actualiteit. Je leefde in je eigen wereld. En je kreeg niet alle details te horen, zoals je ze nu zonder problemen op het internet kunt vinden.

Jean-Pierre Adam heeft alle feiten op een rijtje gezet en verwijst telkens naar het desbetreffende proces-verbaal dat er ooit over opgemaakt werd. In de meeste gevallen blijkt dit dan over elementen te gaan die nooit verder werden onderzocht, dankzij onderzoeksrechters die ze niet waardevol of van belang zijnde beschouwden.

Je leest dit boek met een groeiende pijn in het hart, je wordt kwader, je snapt er niets van, en je wordt er ook nog eens paranoïde van. Het is een confrontatie met de duistere kant van de wereld en je begint je af te vragen of er misschien ook in je directe omgeving mensen zijn die zich met louche zaakjes bezighouden, verstopt achter een of ander front.

Recensie: "Ik heb een paar vragen voor je" - Rebecca Makkai

☆ ☆ ☆ ☆
Bodie Kane heeft een true crime podcast. Vijfentwintig jaar later keert ze terug naar de kostschool van haar tienerjaren om daar zelf les te geven. Haar leerlingen krijgen de opdracht zelf een podcast te maken. Eentje kiest als onderwerp de moord op Thalia Keith, waarmee Bodie een kamer deelde. Klusjesman Omar werd toen als schuldige veroordeeld, maar Bodie heeft altijd gedacht dat muziekleerkracht Denny Bloch er voor iets tussen zat.

Zo start Ik heb een paar vragen voor je van Rebecca Makkai. Het verhaal wordt door hoofdpersonage Bodie vertelt. Zij richt zich tot een in het begin onbekend persoon. Het duurt echter niet lang tot ze de identiteit van deze persoon onthult.

Het zijn best korte hoofdstukken die in twee delen verteld worden. Bodie springt heen en weer in de tijd, tussen het heden en haar schooldagen. Regelmatig wordt de telling van haar hoofdstukken onderbroken door een beschrijving van de moord die door één van de mogelijke verdachten gepleegd wordt, als een soort test om te kijken hoe plausibel die versie is.

Voor deel twee verandert de toon en setting, wat op het eerste zicht heel interessant lijkt maar ik bleef daar wat op mijn honger zitten, omdat Bodie vanaf dit punt de meeste informatie ook uit de tweede hand hoort, wat het allemaal een veel passievere sfeer geeft dan het eerste deel, een afwachtende houding, terwijl het in handen van zeg maar John Grisham net heel spannend had kunnen worden.

Het boek is vlot geschreven en mede dankzij die korte hoofdstukken vlieg je er doorheen. Je voelt regelmatig de drang om alle namen van de personages en alle feiten en bewijsmateriaal op een prikbord te hangen en met rode koordjes te verbinden. Als een toch literaire whodunit kan het zeker tellen!