Een hele tijd geleden keek ik de film The Road, gebaseerd op het gelijknamige boek van Cormac McCarthy. Enkele jaren later las ik ook het boek, en dat zette ik dat jaar zelfs op de eerste plaats van mijn top tien.
Toen de aankondiging kwam dat McCarthy twee boeken meteen na elkaar zou uitbrengen, The Passenger en Stella Maris, wist ik dat ik ze wou lezen. En eindelijk is het zover. Het eerste boek heb ik al achter de kiezen. Om eerlijk te zijn, ik heb geen idee wat ik net gelezen heb. Maar als ik andere besprekingen lees, is dat niet zo verwonderlijk.
The Passenger start met Bobby Western, lid van een duikteam dat een gezonken vliegtuig opbaart in de Golf van Mexico, in de buurt van New Orleans. De autoriteiten menen echter dat er een passagier ontbreekt tussen de drenkelingen. Goed, meteen een mysterie, benieuwd waar dit naartoe gaat.
Maar nee hoor, de rest van het boek krijg je niets meer over dat vliegtuig te horen. Het is slechts een intro om kennis te maken met het hoofdpersonage. Doorheen het boek reist hij van hot naar her, zal hij de kwantumtheorie bespreken met zijn vrienden, heel veel terugdenken aan zijn gestorven zus, en om een of andere reden zal de overheid zijn bankrekening bevriezen en zijn paspoort confisqueren. Voor de rest maakt hij niet echt iets mee, en is er nauwelijks enige plot of verhaallijn te bespeuren. Gelukkig werd dit bevestigd in de andere recensies toen ik opzocht waar het boek eigenlijk over gaat...
De schrijfstijl doet me wat denken aan de Amerikaanse literatuur uit de tijd van Jack Kerouac en zijn On the road; een zogenaamde train of consciousness, een schijnbaar oneindige gedachtengang van ervaringen die het hoofdpersonage steevast in een notitieboekje schreef en dat achteraf gewoon werd uitgetypt. The Passenger pakt het nog iets anders aan en legt daarbij de focus op de dialogen. Die staan namelijk zonder aanhalingstekens of enige verwijzingen welk personage wat precies zegt. Het boek is dus een constante puzzel van uitdokteren niet alleen wanneer de verteller aan het woord en wanneer een personage, maar in dat laatste geval ook welk personage. Want dat is niet altijd even duidelijk.
De hoofdstukken over Western worden onderbroken door cursief gedrukte hoofdstukken met een vrouw in de hoofdrol die - dat wordt al snel duidelijk - aan waanbeelden of hallucinaties lijdt. Ze krijgt constant bezoek van The Kid, die plots opduikt in haar persoonlijke vertrekken, en diens aanhang van vreemde figuren. De identiteit van deze vrouw wordt even snel duidelijk, maar naast enkele filosofisch getinte gesprekken, leiden ook deze stukken nergens toe, en het boek stopt opeens.
Ik denk dat ik nu eerst even iets compleet anders ga lezen en Stella Maris voor later laat...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten