☆ ☆ ☆ ☆
Met een bang hartje nam ik Stella Maris van Cormac McCarthy ter hand. Het vorige boek, The Passenger, was een zware dobber om te verwerken, en ik ben nog steeds geen honderd procent zeker waar het verhaal over gaat. Door de titel Stella Maris leidde ik ondertussen af dat dit tweede boek zich zou concentreren op Alicia, de zus van Bobby Brown, die in een psychiatrische instelling van dezelfde naam verbleef. Ik bereidde me voor op weer een moeilijk te volgen verhaal.
Maar kijk eens aan, wat een verrassing! Stella Maris is in mijn ogen stukken beter dan The Passenger! Het boek bestaat puur uit dialogen: Alicia in gesprek met haar therapeut. Er is geen aparte verteller, er is ook geen dialoogpunctuatie zoals in The Passenger, maar omdat het telkens maar twee personen zijn die spreken, is het makkelijk genoeg te volgen wie wat zegt, hoewel ik soms toch even moest terugtellen wie van de twee weeral aan de beurt was.
De gesprekken zijn ook wel te vergelijken met die in The Passenger. De ene keer filosofisch, de andere keer wetenschappelijk. Alicia vertelt over haar ouders, over haar hallucinaties, over haar broer. Over het leven en de dood, het leven na de dood, hoe dood zijn misschien beter is dan leven, hoe nooit bestaan hebben eigenlijk nog het beste. Ze praat over haar ouders die meewerkten aan het Manhattan Project. Over kwantumtheorie. Enzoverder.
In tegenstelling tot The Passenger vond ik het deze keer echt spijtig toen het boek uit was. Ik had best nog langer naar Alicia en haar dokter kunnen luisteren.
Maar kijk eens aan, wat een verrassing! Stella Maris is in mijn ogen stukken beter dan The Passenger! Het boek bestaat puur uit dialogen: Alicia in gesprek met haar therapeut. Er is geen aparte verteller, er is ook geen dialoogpunctuatie zoals in The Passenger, maar omdat het telkens maar twee personen zijn die spreken, is het makkelijk genoeg te volgen wie wat zegt, hoewel ik soms toch even moest terugtellen wie van de twee weeral aan de beurt was.
De gesprekken zijn ook wel te vergelijken met die in The Passenger. De ene keer filosofisch, de andere keer wetenschappelijk. Alicia vertelt over haar ouders, over haar hallucinaties, over haar broer. Over het leven en de dood, het leven na de dood, hoe dood zijn misschien beter is dan leven, hoe nooit bestaan hebben eigenlijk nog het beste. Ze praat over haar ouders die meewerkten aan het Manhattan Project. Over kwantumtheorie. Enzoverder.
In tegenstelling tot The Passenger vond ik het deze keer echt spijtig toen het boek uit was. Ik had best nog langer naar Alicia en haar dokter kunnen luisteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten