* * * * *
Wat een geweldige leeservaring was "The Road" van Cormac McCarthy. Al na 30 pagina's wist ik dat dit boek heel hoog zou scoren in mijn top tien van 2022. En inderdaad, ik geef hem het maximum aantal sterren.
"The Road" is het verslag van een ongenoemde vader en zoon die met hun weinige bezittingen in een winkelkar doorheen een verwoest Amerika de oostkust proberen te bereiken. Je komt nooit te weten wat er precies gebeurd is in de wereld. Er is één prachtige flashback over enkele ontploffingen in de verte, een stroomuitval, en een subtiel maar duidelijk voorbeeld van de overlevingsinstincten waarover de vader beschikt.
McCarthy beschrijft elke handeling die het tweetal doet zonder een moment saai te worden. Het draait om overleven, dus je leest heel veel over hoe ze honger hebben, een verlaten plek met mogelijks nog wat eten ontdekken, voorzichtig op expeditie gaan, verzamelen wat ze nodig hebben, het gevonden eten klaarmaken, en weer vertrekken richting de volgende halte. De wereld is nog nauwelijks bewoond, maar uit hun gesprekken weten we dat er "goede" en "slechte" mensen zijn. Want ondertussen praten ze veel met elkaar. In mijn ogen typisch voor een gelauwerd literair werk zijn er geen aanhalingstekens bij de dialogen, noch andere verwijzingen naar wie wat precies zegt; dat moet je zelf in je hoofd bijhouden. Maar hier is het niet storend, het past bij de grauwe sfeer van het verhaal.
De dialogen zijn pareltjes, en het draait er meestal om dat de jongen vragen stelt, de vader hem eerst wil beschermen tegen de waarheid maar uiteindelijk dan toch eerlijk antwoord. De jongen zegt heel vaak "Oké" en de vader zegt heel vaak "Ik weet het niet". Het centrale thema van het boek is dan ook deze band tussen ouder en kind, het beschermende tussen hen, de liefde en bezorgdheid, de autoriteit en het rebelse.
Door de overvloed aan details over hoe het duo te werk gaat, vraag ik mij af of McCarthy dit boek heeft kunnen schrijven zonder zelf op pad te gaan en al zijn stappen minutieus bij te houden. Niet alleen hun handelingen maar ook de omschrijvingen van de omgevingen, het komt allemaal zo goed tot leven, je voelt je echt samen met hen op die weg naar het onbekende, met een knagende maag en de hele tijd over je schouder kijkend.
Dit boek las als een klassieker. Terwijl het pas in 2006 is uitgekomen. Ik dacht dat het ouder was, dat het boek een tijdgenoot was van de bekende werken van J.D. Salinger, Jack Kerouac, William Golding, ... Misschien komt het door de no-nonsense schrijfstijl. Hoewel het een toekomstverhaal is, leest het als iets ouds, iets uit de overlevering. McCarthy won meteen de Pulitzer Prijs, en verdiend! McCarthy is uiteindelijk slechts een tiental jaren jonger dan die andere schrijvers, maar hij is nog steeds bezig. "The Road" was zijn laatste roman, maar dit jaar verschijnen er twee nieuwe boeken van hem, "The Passenger" en "Stella Maris", waarbij elk het verhaal vertelt van een broer en zus, de kinderen van een fysicus die geholpen heeft de atoombom te maken. Ik zet ze zeker op mijn lijstje!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten