Er was eens een rivier van Diane Setterfield is één groot verhaal, maar ook een verzameling kleine verhalen die alle personages met elkaar verbindt. Want verhalen vertellen, dat doen ze graag in de Victoriaanse herberg The Swan, ergens aan de oevers van de Thames ten westen van Oxford. En vaak beginnen die verhalen een eigen leven te leiden.
Op een avond stormt een man de herberg binnen met een verdronken meisje in zijn armen. De stamgasten hebben eerst niet door dat het kind een echt mens is, de vierjarige duts lijkt meer op een pop. Tot de zoon van de uitbaters de zogenaamde pop in zijn armen neemt en haar er toch wel heel realistisch vindt uitzien.
Maar wie is dat kind? Er zijn drie mogelijkheden, drie mensen die een hele tijd geleden iemand verloren hebben en nu allemaal denken dat zij bij hen hoort. Is ze de dochter van Helena en Anthony Vaughan die twee jaar geleden verdwenen is? Of is ze de dochter van Robin Armstrong, wiens vrouw haar recent ontvoerde voordat ze zelfmoord pleegde? Misschien is ze wel het jongere zusje van Lily White, die dan wel op magische wijze geen dag ouder is geworden?
Twee van hen worden teleurgesteld, de derde neemt het meisje opgelucht mee naar huis. Maar het mysterie blijft. Het kind kan niet spreken en dus ook niet vertellen waar ze al die tijd geweest is, of hoe ze haar weg heeft teruggevonden. Maar nog vreemder: hoe komt het dat ze eerst dood werd verklaard door (het equivalent van) de dorpsdokter, om daarna opeens terug te beginnen ademen? En wat heeft de lokale mythe van de mysterieuze veerman er allemaal mee te maken?
Het is bijna het omgekeerde verhaal van Reservoir 13 van Jon McGregor. Geen verdwenen meisje, maar een gevonden meisje, en iedereen vecht om haar ware identiteit te bewijzen, en ze als hun "eigendom" te verklaren. We keren vaak terug naar het verleden in flashbacks die de geschiedenis van enkele personages verklaren. En we krijgen regelmatig een twist in het verhaal die bepaalde mogelijkheden wat betreft de identiteit van het meisje uitsluiten. Zo kabbelen we stilletjesaan naar de onthulling, met af en toe een stroomversnelling om het geheel toch boeiend te houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten