☆ ☆ ☆
Voor leesclub Boek & Koek dit najaar lezen we Long Island van Colm Tóibín, het vervolg op Brooklyn. Om ons geheugen wat op te frissen keken we eerst naar de verfilming van dat deel.
Long Island speelt zich enkele decennia later af. Eilis en Tony zijn de veertig gepasseerd, ze hebben ondertussen enkele kinderen, maar dan loopt het mis. Op een dag krijgt Eilis bezoek van een man die beweert dat zijn vrouw in verwachting is, en dat Tony de vader is. Hij dreigt ermee de baby voor hun deur achter te laten zodra die geboren is.
Het "idyllisch" einde van Brooklyn stort hierdoor in elkaar, en Eilis wordt opnieuw met haar twijfels geconfronteerd. Was Tony wel zo'n goede keuze? Had ze toch niet in Ierland bij Jim moeten blijven?
Weet je wat, laten we het uitzoeken, denkt ze. En ze gebruikt het excuus dat haar kinderen hun grootmoeder nog nooit ontmoet hebben, om terug te keren naar haar thuisland en wat olie op het vuur van haar korte, nasmeulende relatie met Jim te gooien.
Maar Jim heeft ondertussen zijn oog laten vallen op de oude vriendin van Eilis, Nancy. En die gevoelens zijn wederzijds. Cue de typische driehoeksverhouding met alle nodige achterdocht, verzwijgingen, en stiekeme afspraakjes.
Op zich leest Long Island wel vlot, maar net als bij Brooklyn blijf ik redelijk onverschillig bij de gebeurtenissen. De personages worden geconfronteerd met keuzes die ze maar niet blijken te kunnen maken. Zowel Eilis, Jim als Nancy hebben regelmatig uitgebreide stukken met innerlijke conflicten, waarin ze alle mogelijke scenario's overlopen. Het voelt heel rommelig aan in hun hoofden.
Het boek heeft een plots einde, zonder een resolutie, maar het verhaal wist me toch wel op die manier te boeien dat ik me effectief afvroeg wat er nu met iedereen zou gebeuren, welke keuzes ze uiteindelijk zouden maken, of net niet maken en de zaken gewoon over hen heen zouden laten stromen. Het lijkt een beetje op de grote cliffhanger-seizoensfinales van Thuis waar de "boekskes" altijd vol van staan (maar dan van de oudere seizoenen, zonder ontploffingen en ander geweld...)
Tóibín confronteert ons met het feit dat het leven niet altijd makkelijk is, dat er veel mensen zijn die het roer van hun leven niet stevig genoeg in handen hebben om de juiste keuzes te maken, of die niet doorhebben dat hun kompas stuk is en ze eigenlijk in omgekeerde richting varen. Gezond verstand wordt maar al te vaak overtroffen door dat mysterieus verlangen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten