Het duurde ongeveer 100 pagina's voordat ik doorhad dat in het boek getiteld De Marathon, wat meestal toch op een loopwedstrijd slaat, de deelnemers eigenlijk aan het wandelen zijn i.p.v. te lopen. Zelfs op de cover zie je een lopende man. Toen ze 40 kilometer achter de hielen hadden, verwachtte ik dat ze bijna zouden beginnen vallen als vliegen. Maar toen ze meer dan 80 kilometer gelopen hadden, vond ik het toch heel ongeloofwaardig worden.
Eindelijk viel mijn euro, en het heeft te maken met een stukje dat ik ooit Pauline Cornelissen heb zien brengen: namelijk de verschillende definitie van het werkwoord "lopen" in Vlaanderen en Nederland. In Nederland is dit dus stappen, wandelen, traag. Lopen in Vlaanderen, is snel, rennen dus.
Maar goed, Stephen King schreef dit boek eind jaren '70 onder zijn pseudoniem Richard Bachman. In een nawoord probeert hij dat wat uit te leggen. De Marathon is immers geen typisch Stephen King horrorverhaal.
De Marathon draait rond een wandelwedstrijd zoals de Dodentocht. King neemt dit heel letterlijk. Hoe de wedstrijd precies ontstaan is, legt hij nooit uit. Er is ooit iets gebeurd in de geschiedenis van de Verenigde Staten, een beetje zoals bij The Hunger Games. Het komt erop neer dat er 100 kandidaten worden gezocht die willen deelnemen. Er is slechts één winnaar, maar dan ook slechts één overlevende. Wie het niet volhoudt, wordt neergeschoten door begeleidende militairen. De regels: je blijft wandelen, en je mag niet onder de zes kilometer per uur vallen. Je krijgt drie waarschuwingen als dit toch gebeurt, en de vierde keer krijg je onverbiddelijk de kogel. Elk uur dat je zonder problemen blijft wandelen, wordt er een waarschuwing terug geschrapt, mocht je die al hebben opgelopen.
Wie zou er nu zo gek zijn om hieraan deel te nemen, zou je denken? Ja, dat dacht ik ook het hele boek lang. De winnaar krijgt als prijs alles wat zijn hartje begeert. De kans dat het misloopt, is echter zo groot dat het die kleine kans op zo'n prijs toch niet waard is. En toch blijven vrijwilligers zich voor de wedstrijd aanmelden. Hoe komt dat toch?
De Marathon is dan ook een fictief verhaal, en het hoeft niet per se logisch te zijn. Je zou het een allegorie kunnen noemen voor de grote loterij van het leven. Het leven is een strijd, en je weet nooit wanneer het met je gedaan is. Soms heb je geluk, soms heb je tegenslag. En soms pijnigen we onszelf onnodig. De zestienjarige Ray Garraty is het hoofdpersonage, en we volgen hem op zijn lange wandeling terwijl hij discussieert met zijn tegenstanders.
Hoewel het een aangenaam boek was om te lezen, vind ik het niet zo memorabel. Zoals gezegd is het geen typisch Stephen King boek. Het voelt ook een beetje als een uit de kluiten gewassen kortverhaal, hoewel het toch 300 pagina's heeft. Het deed me ook wat denken aan de Sydney Pollack film They Shoot Horses Don't They, over een gelijkaardige danswedstrijd waar ook niet iedereen het overleeft...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten