Na een leven vol thrillers, (semi-)horrorverhalen, complottheorieën, enzovoorts kwam Koontz in het jaar 2000 eindelijk met een verhaal dat zo anders is dan alles wat hij daarvoor heeft geschreven, maar tegelijkertijd een hoogtepunt is van alle "goede versus kwade" thematiek die altijd verwerkt zit in zijn boeken. Ik heb Verblind / From the Corner of his Eye ongeveer een zestal keer gelezen en elke keer is het alsof ik er nieuwe dingen in zie.
Het is een enorme opgave om dit boek in één paragraaf samen te vatten. Ik heb het meerdere keren geprobeerd, maar het lukt me gewoon niet. Kort gezegd is de essentie dit: terwijl Agnes Lampion het leven schenkt aan Bartholomew, en Seraphim White het leven schenkt aan Angel, duwt de verkrachter van Seraphim (en dus de vader van Angel) zijn vrouw van een uitkijktoren. Rechercheur Thomas Vanadium is overtuigd van de schuld van Junior Cain en achtervolgt hem, zelfs nadat Cain de man zogenaamd heeft vermoord. Wanneer hij Cain in zijn slaap de naam Bartholomew hoort mompelen, zet dit een reeks gebeurtenissen in gang die de levens van velen zullen veranderen.
Ik weet dat het verwarrend klinkt, maar in het boek is het allemaal volkomen logisch – als je bereid bent de realiteit van deus ex machina hier en daar te accepteren. Het is een boek waarin we op veel verschillende plaatsen kennismaken met veel verschillende personages, en uiteindelijk komt het allemaal samen.
Koontz heeft in zijn Chris Snow-boeken gezinspeeld op zijn fascinatie voor de kwantumtheorie en de mogelijkheid van het bestaan van andere werelden in parallelle dimensies, en hier gaat hij nog een stap verder door personages te introduceren die een speciaal gevoel hebben voor "hoe de dingen zijn", en die deze dimensies ook kunnen manipuleren. Thomas Vanadium kan kwartjes in andere werelden gooien; de kleine Bartholomew kan die andere werelden aanvoelen en tijdens een regenbui toch droog blijven door het idee van een droge wereld binnen te lopen; Angel heeft een meer visueel perspectief op de hele kwestie.
Ik las deze roman voor het eerst na het lezen van Timeline van Michael Crichton en een non-fictiewerk van David Deutsch over The Fabric of Reality, genoemd in de bibliografie van Timeline. Dit gaf me onmiddellijk inzicht in wat er aan de hand was in Verblind en de ideeën van Koontz veranderden vrijwel mijn eigen kijk op de wereld en het mogelijke hiernamaals. Het boek spreekt mij echt aan, wat waarschijnlijk de reden is waarom ik het vaak op de eerste plek van favoriete Koontz-boeken plaats.
Het meest intrigerende personage in de roman is de slechterik, Junior Cain. Zelfbenoemd als Gods geschenk aan vrouwen, we krijgen nooit echt grip op hem. Hij is op meer dan één manier zwaar gestoord, op zijn best vol zelfbedrog, acuut obsessief, soms griezelig sluw, maar ook erg onhandig in zijn uitvoering. Ook al komt hij meer dan eens over als een stuntelige idioot, persoonlijk geloof ik dat hij de gevaarlijkste schurk van Koontz is, ergens in dezelfde categorie als Edgler Vess in Intensity / De Sadist. Hoewel Cains capriolen verantwoordelijk zijn voor een groot deel van de humor van de roman, is hij ook een heel meelijwekkend personage. Schurkachtig, zeker, maar ook een zielig slachtoffer van een "self-fulfilling prophecy". Als er één Koontz-schurk is die ik zeker niet in het echt zou willen ontmoeten, dan is hij het wel.
Het hoofdverhaal speelt zich af in de loop van drie jaar, halverwege de jaren zestig. Ik vraag me vaak af waarom, aangezien alle andere Koontz-boeken zich afspelen in de tijd waarin ze zijn geschreven. Is het omdat we aan het einde van de roman verschillende flash forwards hebben en uiteindelijk in de moderne tijd belanden, en als het verhaal daar was begonnen, het dertig jaar in de toekomst zou eindigen? Of is het omdat Junior Cain tegenwoordig waarschijnlijk niet meer weg zou kunnen komen met alles wat hij doet vanwege betere technieken bij onderzoek naar een plaats delict? Koontz had ongetwijfeld een diepere reden.
Verblind is een immense roman, ruim 600 pagina’s, met een overvloed aan karakters, wat een enorme schrijfklus moet zijn geweest. Ik weet zeker dat het boek qua inhoud vrijwel zichzelf heeft geschreven, maar alles in de juiste volgorde zetten lijkt een hele klus te zijn geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten