☆ ☆ ☆ ☆
Na Lieve Edward was ik heel blij dat leesclub Boek & Koek de tweede roman van Ann Napolitano op de leeslijst zette. Je bent prachtig is iets traditioneler qua stijl en structuur. Het is een herkenbaar verhaal over romantische liefde en familieliefde; in dit geval zusterliefde. Over verschillende persoonlijkheden die wel of niet met elkaar kunnen samenleven. Over je niet goed genoeg voelen. Over hoe je afkomst je toekomst kan bepalen. Over basketbal en bibliotheken.
William Waters is het tweede kind in zijn gezin maar verliest zijn zusje. Hij groeit verder op met de boodschap dat zijn ouders liever hem hadden afgegeven. Wanneer hij Julia Padavano ontmoet, met haar trouwt en een kind krijgt, slaan de stoppen bij hem door. De rest van het verhaal verklap ik niet.
Napolitano laat de personages zelf de vergelijking maken met hun eigen leven en dat van de Marshes in Little Women; een vergelijking die ik pagina's eerder zelf ook al had gemaakt, en wat dus best grappig is om dan tegen te komen. Julia is de oudste zus, en zij heeft graag de touwtjes in handen. Ik vond haar heel goed in beeld gebracht en ze lijkt me inderdaad het soort persoon waar ik zelf ook niet mee zou kunnen leven.
Haar zusje Sylvie is ongeveer een jaar jonger, en zij is de sympathiekste van de hoop. Samen met Julia en William deelt ze het hoofdpodium. Daarnaast zijn er nog de jongere zussen Emeline en Cecelia, die natuurlijk ook belangrijk zijn in het verhaal maar toch altijd wat op de achtergrond blijven hangen.
Het boek start met de geboorte van William, maar daarna zijn er twee grote tijdsperiodes waarin het verhaal zich afspeelt: de periode rond 1983 wanneer William de Padavano's ontmoet, en de periode rond 2008 wanneer zich literatuurgetrouw de grote ommezwaai voordoet (da's geen echte spoiler...) Er zijn natuurlijk ook enkele hoofdstukken die als brug fungeren.
Het vertelperspectief verandert bij elk hoofdstuk. De titels van de hoofdstukken bestaan uit de voornaam van het personage dat we gaan volgen, en de maand en het jaar waarin het zich afspeelt. De schrijfstijl verandert niet tussen de hoofdstukken. Het verhaal is vlot leesbaar, maar af en toe zitten er toch wat vreemde zinsconstructies tussen waardoor ik sommige regels opnieuw moest lezen omdat de klemtoon anders lag dan ik instinctief had verwacht, of waarbij ik zelf de verschillende onderdelen van de zin in omgekeerde volgorde had gezet. Ik geef toe dat dit me wel regelmatig stoorde en vond dat die zinnen niet goed geschreven waren.
Ik ben prachtig is sowieso een mooi en makkelijk boek om te lezen, zonder onnodig ingewikkeld te worden, met een simpele verhaallijn en duidelijke, menselijke personages die je perfect in het echte leven ook zou kunnen kennen. Misschien vond ik Lieve Edward iets indrukwekkender, maar Ik ben prachtig is volgens mij herkenbaarder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten