Mijn top tien van 2020

 

10.
"Noah Barleywater gaat ervandoor" van John Boyne was een zalige start van april. Een sprookje dat jeugdsentiment oproept. Even wennen aan alle pratende dieren en voorwerpen, maar al snel zit je in de verhalen die verteld worden en ben je klaar om aangenaam verrast te worden.

 

 

9.
"The Creeping Shadow" van Jonathan Stroud (de eerste Jonathan in deze lijst)  is het vierde boek in de reeks over Lockwood & Co. en misschien wel het beste van de reeks. Het is een geweldig fantasy-avontuur waarbij ik constant vergeet dat de personages eigenlijk tieners zijn. Het is geen kinderlijk verhaal, maar heel spannend, grappig en entertainend.

 

8.
"Nummer 11" van Jonathan Coe is een pareltje van de tweede Jonathan in deze lijst. Het nummer 11 komt in elk hoofdstuk in een andere vorm terug, en de verhaallijn schuift ook mee met nieuw geïntroduceerde personages. Op het einde komt alles uiteraard samen, en wordt het eerlijk gezegd ook een beetje raar, maar het is magistraal geschreven en een echte aanrader.

 

7.
"De Zoon van de Verhalenverteller" van Pierre Jarawan is een kleurrijke roman over een jongen op zoek naar zijn vader. Een verhaal over verhalen vertellen, over obsessies, verlies, liefde, en dit allemaal tegen de achtergrond van de oorlogen in Libanon.

 

6.
"De Kolibrie" van Sandro Veronesi is een boeiend en fris verhaal over het échte leven, een puzzel verspreid doorheen de decennia die je zelf aan elkaar moet lijmen (benieuwd hoe je het verhaal ervaart als je alle hoofdstukken chronologisch zou lezen), gebruik makend van verschillende vertelmanieren zoals brieven, telefoongesprekken, e-mails en tekstberichten, over relaties tussen mensen en over schuldgevoelens.

 

5.
Een perfect boek om de maand april mee af te sluiten was eentje van de derde en laatste Jonathan in deze lijst, "Extremely Loud & Incredibly Close" van Jonathan Safran Foer. Het verhaal van Oskar, die na de dood van zijn vader bij 9/11 een sleutel tussen zijn spullen vind en dan op zoek gaat naar het slot. Tegelijkertijd lezen we brieven van zijn grootvader, een verslag van zijn grootmoeder, en allerlei foto's die hij tijdens zijn zoektocht heeft gemaakt.

4.
"Vissen op zalm in Jemen" van Paul Torday was het eerste boek van augustus. Een verhaal dat als waargebeurd wordt voorgesteld aan de hand van e-mails, dagboekfragmenten, verhoorverslagen etc. Een geweldig en heel toegankelijk boek over hoop, vertrouwen, liefde, geloof, principes, vissen en zand.

 

3.
"Devoted" van Dean Koontz brengt zijn klassiekers terug! Het is een verhaal met een gekke wetenschapper die slachtoffer wordt van zijn mislukte experimenten, een kind met een beperking maar ook een hoge intelligentie die alle tegenstand overwint, een dame in nood die haar ridder op een wit paard, met militaire achtergrond, ontmoet, en honden. Veel honden.

 

2.
Het beste boek in januari was wel "The Storied Life of A.J. Fikry" van Gabrielle Zevin. Een echte revelatie, geen idee waarom ik het boek zo lang heb laten liggen.  Als je van boeken houdt, dan moet je dit exemplaar zeker lezen. Het is een lief verhaal over de eigenaar van een boekenwinkel wiens leven drastisch verandert.

 

1.
"The Midnight Library" van Matt Haig kwam in september rechtstreeks in mijn top tien van 2020. Een feel-good boek over tweede kansen, over de vraag of het gras echt wel groener is aan de andere kant en wat de werkelijke betekenis is van het perfecte leven.

Boeken verslonden in december

"We Bought A Zoo" van Benjamin Mee is heel anders dan de verfilming. Soms een beetje chaotisch verteld, we springen van anekdote naar anekdote doorheen de tijd. Soms moeilijk geconstrueerde, lange zinnen. De motivatie van het hele concept is ook een beetje zoek. Maar interessant genoeg vanuit een ondernemersperspectief. 

"De Zoon van de Verhalenverteller" van Pierre Jarawan is een kleurrijke roman over een jongen op zoek naar zijn vader. Een verhaal over verhalen vertellen, over obsessies, verlies, liefde, en dit allemaal tegen de achtergrond van de oorlogen in Libanon.

 

 

"Liefde van A tot Z" van S. K. Ali is meer dan een young adult liefdesroman en behandelt thema's als racisme, vooroordelen, haat, activisme maar ook verlies, ziekte, vriendschap, ouderschap, en zoveel meer.  

 

 

 

 

"A Cornish Promise" van Terri Nixon is het tweede deel in haar Fox Bay Saga. Het verhaal speelt zich enkele maanden af na het eerste deel, "A Cornish Inheritance". We zitten in Cornwall, 1929, en de gemeenschap krijgt nieuw leven in de brouwerij door de komst van Amy, schipbreukeling.

Review "A Cornish Promise" - Terri Nixon

* * * * *
"A Cornish Promise" van Terri Nixon is het tweede deel in haar Fox Bay Saga, na "A Cornish Inheritance". Het is weer een prachtig boek waar elk personage zijn of haar eigen verhaal heeft. Het boek is de verzameling van deze individuele verhalen van personages die constant met elkaar in contact staan.

Het is ongeveer drie maanden na de gebeurtenissen in het vorige boek. Het was tof om dit verhaal te lezen rond Kerstmis, omdat het zich ook tijdens die dagen afspeelt - alleen 91 jaar eerder.

Het boek gaat vooral over de verschillende relaties tussen de verschillende personages. Het is teveel om snel op te sommen zonder het chaotisch te laten overkomen. Maar in grote lijnen wordt het leven op Fox Bay door elkaar geschud door een aantal nieuwe bezoekers. Het jonge meisje Amy wordt als schipbreukeling opgevist door Fiona Fox, de jongste dochter van Helen, de uitbaatster van het Fox Bay Hotel. Waar in het vorige boek haar oudste dochter Roberta (Bertie) een grotere rol had, treedt nu Fiona naar de voorgrond. Naast Amy sluit zij ook vriendschap met Daisy Conrad, een jonge actrice die met haar vaste tegenspeler Freddie en hun studiobaas Rex naar Fox Bay komt als research voor hun volgende film.

Bertie revalideert nog van haar ongeval aan het einde van het vorige boek en wacht op een prothese. Ondertussen heeft ze haar zinnen verzet van de motorsport naar de vliegerij, en aast ze op een opleiding als piloot. Daarnaast lezen we over haar relatie met boerenzoon Jowan, die jaloers is op rijkeluiskindje Xander, die ook piloot wil worden.

Er is nog veel meer aan de hand in dit boek, maar het mooie is dat Nixon de personages ook laat kennis maken met personages uit haar andere reeksen, namelijk de Penhaligon Saga en de Oaklands Manor trilogie. De drie werelden worden subtiel met elkaar verweven in kleine, magische momenten. Ik hoop dat Terri Nixon snel de rechten terugkrijgt van de twee laatste delen in de Oaklands Manor trilogie, die spijtig genoeg tot nu toe alleen als ebooks, audioboeken en large print hardbacks zijn verschenen, zodat ze daar zelf een paperback van kan uitbrengen en ik mijn collectie kan vervolledigen.

Spelbespreking "Oxenfree"

* * * *
Ik ben Alex, een tiener die met haar nieuwe stiefbroer Jonas en vrienden Ren, Nona en Clarissa de ferry neemt naar Edward’s Island om op het strand te liggen, de grotten te verkennen en in de bergen te wandelen. In een grot ontdekken we een lichtfenomeen dat reageert wanneer ik met mijn transistorradio speel. Samen met Jonas dringen we dieper de grot in. Niet veel later begint het vreemd te worden. Twin Peaks vreemd. En dan bedoel ik seizoen 3, waar zelfs de grootste Twin Peaks fan niets van snapte.

In “Oxenfree” spendeer je de meeste tijd met rond te lopen en naar dialogen te luisteren. Bij die laatste moet je regelmatig een reactie kiezen, meestal uit drie mogelijkheden. Maar je moet snel zijn, want de tijd om te reageren is beperkt.

De personages zijn kleine figuurtjes op je scherm die je beweegt met de pijltjestoetsen. Ze lijken wat op Sims-figuren. Iets gebruiken dat je tegenkomt, doe je met de spatiebalk. Andere dingen, zoals bijvoorbeeld de radio tunen, doe je met de muis. En dit moet je veel doen. Want spelen met die radio verandert je omgeving.

Het is een intrigerend spookverhaal dat gebruik maakt van andere dimensies of tijdlijnen. De personages stoppen nooit met praten en ik ging regelmatig een andere gebied in voordat de anderen waren uitgepraat. Het duurde iets meer dan 5 uurtjes om het spel te doorlopen. 

Blijkbaar is het dan nog niet gedaan. Je komt terug in het hoofdmenu en kunt kiezen om de tijdlijn verder te zetten. Je zit gevangen in een tijdlus en je moet alles opnieuw doen, maar met bepaalde verschillen. Dat heb ik nog niet gedaan. Misschien dat ik later nog eens terug kom naar dit spel en het uitprobeer. Uiteindelijk zou je na drie “speelrondes” het ware einde pas ontdekken. Maar het lijkt me iets te repetitief om me daar nu al mee bezig te houden. Het spel op zich was al redelijk repetitief, met heen en weer lopen over het eiland. Geen idee hoe vaak ik dezelfde wegen bewandelde.

Spelbespreking "Whispers of a Machine"

* * * * *
Ik ben Vera Englund, een overheidsagente in een post-apocalyptische wereld veranderd na een globaal incident met artificiële intelligentie. Implantaten ontwikkeld met nanotechnologie bezorgen me speciale krachten die ik in de loop van mijn onderzoek ontwikkel. Mijn huidige zaak brengt me naar het Scandinavisch stadje Nordsund, waar ik enkele moorden moet onderzoeken.

Ik werd aangenaam verrast door het point 'n click avonturenspel "Whispers of a Machine". De personageportretten zijn heel knap getekend (Vera zelf lijkt wat op Kristen Stewart, maar mijn favoriet is het ontwerp van Katarina; op de een of andere manier deed ze me denken aan Willa Holland, die Thea Queen speelt in "Arrow"), de stemmen zijn ook heel professioneel, en de setting heeft niet te veel verschillende locatieschermen, dus mijn mentale kaart van deze fictieve wereld was volledig onder controle.

Ik heb genoten van dit onderzoek. Puzzels van zijn van een perfecte moeilijkheidsgraad. Het enige probleem dat ik had was dat ik vergat dat ik een speciale kracht had waarmee ik ook andere mensen energie kon geven. Ik keek er altijd naar uit om te zien waar het verhaal me zou brengen. Na zes uur speeltijd bereikte ik dag 3 in het spel en was toen op zoek naar een broer en een boek. Ik vond ze allebei na nog 2 uur spelen, toen ik dag 4 bereikte. Het duurde even voordat ik het boek vond. Vooral omdat ik dacht dat ik het boek nodig had om een ​​ bepaalde locatie verder te onderzoeken; bleek dat het tegenovergestelde het geval was. 

Een toffe puzzel was het opruimen van de achtergrondgeluiden op een geluidsband, om zo de stemmen te isoleren en verstaanbaar te maken.
Het herinnerde me aan het analyseren van een opname van een telefoongesprek in "Spycraft: The Great Game". Dag 3 eindigde met een spectaculaire plotwending. Even dacht ik dat ik een scherm met "Game Over" zou zien.

Ik heb het spel uitgespeeld na 8,5 speeluren, hoewel ik het gevoel heb dat ik de laatste 'strijd' anders had kunnen afhandelen. Ik kreeg de 'Path of Tyr', het spel assertief afgemaakt, ik 'ontketende de wolf' en werd 'carrièremaker'. Het blijkt dus dat er verschillende eindes zijn afhankelijk van de keuzes die je maakt, en van wat ik hoor van andere spelers zijn er ook verschillende speciale krachten te verkrijgen, afhankelijk van hoe je speelt.

Review "Liefde van A tot Z" - S. K. Ali

* * * *
Sajidah (S. K.) Ali schrijft een mooi boek met "Liefde van A tot Z". Waarom deze titel? Omdat de twee hoofdpersonages Adam en Zayneb heten, en ze verliefd worden op elkaar. Want dat doen tieners nu eenmaal in een young adult roman. Maar het is niet louter een liefdesverhaal. Het is een verhaal over racisme en vooroordelen, over onzinnige oorlogen, over slachtoffers, martelaren, en instigatoren. Maar ook over verlies, over ziekte, over de toekomst.

Het verhaal speelt zich af in Doha, Qatar. Adam is op voorjaarsvakantie en logeert bij zijn vader en zusje. Zayneb is omwille van bepaalde omstandigheden geschorst van school en verblijft bij haar tante Nandy, die ooit een goede vriendin was van Adams moeder, die gestorven is aan MS.

Zayneb zit op een kruistocht, ze vecht tegen het onrecht in de wereld en vooral vanuit haar standpunt als moslima. Als ze een overwinning behaalt, juich je met haar mee. Maar soms kan ze ook overdreven reageren, en dan voel je samen met de andere personages dat ze te ver gaat, en dat al het goede wat ze heeft opgebouwd weer aan diggelen wordt gegooid.

Zayneb is vanaf haar geboorte moslima, maar Adam heeft zich pas als elfjarige tot de islam bekeerd. Adam is ook ziek, en heeft de MS van zijn moeder geërfd. Hij herkent de symptomen maar houdt ze geheim, uit schrik dat zijn vader en zusje het niet aankunnen, zo snel nadat ze hun vrouw en moeder moesten afgeven. Ik bleef hier een beetje op mijn honger zitten. Adam krijgt wel een serieuze aanval te verwerken, maar ik wou nog wat meer achtergrondinformatie, zoals we dat wel rond de islam krijgen, omdat bij een vriend van mij ook enkele jaren geleden MS werd vastgesteld.

Er gebeurt dus heel veel in dit boek, en het is heel aangenaam verteld aan de hand van dagboekfragmenten van de twee hoofdpersonages. Ze schrijven over de wereld in wonderen en rariteiten, zetten de goede en slechte dingen naast elkaar. Technisch gezien kloppen sommige dingen niet, want zo schrijf je niet in een dagboek. En tijdens een climax neemt een alwetende verteller het over, en geeft de woorden, gevoelens en gedachten van beide personages tegelijkertijd weer omdat hun dagboek nooit het volledige verhaal zouden kunnen weergeven. Het is een trucje, maar ze komt er mee weg.

Spelbespreking "Kona"

* * *
"Kona" is een intrigerend verkenningsspel. Ik ben Carl Faubert, privé-detective, ingehuurd voor een geval van vandalisme. De plot krijgt meerdere lagen zodra ik aankom in deze Canadese stad die verlaten lijkt te zijn. Het is mijn taak om te ontdekken waar iedereen heen is gegaan, en waarom. Elke inwoner van het stadje heeft een verhaal te vertellen, en dat ontdek je gaandeweg tot in alle details. Het spel is uitermate geschikt om te spelen wanneer de dagen korter worden en afkoelen, en je 's morgens het ijs van je voorruit moet krabben.

Er zijn veel aanwijzingen te vinden, en ik heb ze nog lang niet allemaal gevonden, zelfs na 9,5 uur speeltijd. Carl houdt een handig notitieboekje bij waarin hij zelfs polaroids plakt die ik tijdens het spel kan maken. Hij schrijft een samenvatting van zijn bevindingen, maar het schrift is iets te klein om te lezen, en als je inzoomt is het te groot, alsof je boven de pagina's zweeft met een vergrootglas dat je met je muis bedient. Niet zo handig. 

Ik vind veel interessante objecten die ik meestal nooit gebruik. Er is een draaglimiet, dus ik moet voorzichtig zijn met wat ik meeneem. Gelukkig kan ik spullen in mijn pickup achterlaten om ze later weer op te halen. Maar die auto ... Rijden in de sneeuw is vreselijk, ik kon mijn voertuig niet recht houden en kwam altijd in de bomen of struiken of tegen palen of bruggen terecht. Meestal als het spel even bleef hangen omdat het landschap moest worden geladen (gebeurt alleen bij het verplaatsen van het ene deel van de kaart naar het andere) en mijn auto plotseling weer begon te rijden. 

Maar de kaart van deze open wereld is verbluffend. Het is leuk om rond te dwalen en van huis tot huis te gaan. Soms is het niet duidelijk welk huis je moet bezoeken. Halverwege het spel verloor ik mijn aanwijzingen uit het oog en nam ik de huizen een voor een door, wanneer ik ze tegenkwam. Blijkt dat de volgorde er niet echt toe doet. Het deed me denken aan "The Painscreek Killings", maar dat is een veel beter spel. "Kona" richt zich veel op overleven, en dat is gewoon niet mijn ding. 

De kou is een ander gameplay-element. Ik moet kampvuren of kachels aansteken om warm te blijven, anders ga ik dood. Zorg dus altijd voor een reserve blok hout, aanmaakhoutjes en lucifers. Het einde zat me erg dwars en ik stierf meerdere keren voordat ik eindelijk in veiligheid kwam. Plots veranderde het spel in een shooter, waarbij ik door het minste beetje slecht richten of te langzaam rennen veroordeeld werd tot een bevroren dood.

Review "De zoon van de verhalenverteller" - Pierre Jarawan

* * * * *
"De zoon van de verhalenverteller" van Pierre Jarawan is een kleurrijk boek. Ik ken geen ander verhaal waar alle verschillende kleuren zo vaak aan bod komen. Ook de zon is alomtegenwoordig, bijna in ieder hoofdstuk. Het verhaal speelt zich grotendeels af in Libanon, de cederstaat, dus deze bomen en hout op zich zijn ook doorheen de beschrijvingen verweven. Alles draait om een groot geheim, en er is speciale aandacht voor de vingers, handen, schouders en harten van mensen.

Samir El-Hourani is geboren in Duitsland, met Libanese vluchtelingen als ouders. Enkele jaren later komt zijn zusje Alina ook ter wereld. Als Samir acht jaar is, verdwijnt hun vader plotseling. Samir blijft vol vragen zitten, zijn verdere leven wordt hierdoor getekend en hij kan zich met niemand binden. Hij start een zoektocht naar zijn vader. In Libanon, een land waar hij nog nooit geweest is, komen de puzzelstukken samen. Tussendoor praten Jarawans personages over de politieke situatie in Libanon, om alvast wat achtergrond te schetsen. Heel handig voor lezers die er niets van kennen, en het komt ook niet belerend of saai over. Hoewel het toch moeilijk is om de verschillende partijen en hun ideologieën uit elkaar te houden. Libanon heeft dan ook 18 verschillende 'godsdienstvolkeren'.

Het boek bestaat uit drie delen. Deel één wordt best chronologisch verteld en gaat over Samirs kindertijd. Jarawan maakt hier wel gebruik van flashbacks. Dit deel leidt tot de verdwijning van vader Brahim.

In deel twee wisselen de hoofdstukken in het heden - verteld in tegenwoordige tijd - zich af met de hoofdstukken in het verleden - verteld in de verleden tijd. Samir is in Libanon op zoek naar zijn vader, en tussendoor lezen we hoe zijn leven zonder vader in Duitsland verder verliep.

Deel drie speelt zich eigenlijk volledig in het heden af. De hoofdstukken worden chronologisch verteld in een direct vervolg op deel twee, maar tussendoor lezen we aantekeningen in het dagboek van Brahim. We zien wat Samir ontdekt stilletjes aan gelijk begint te lopen met wat er in het dagboek gebeurt.

Het hele boek wordt verteld door een zeer zintuiglijke ik-verteller. Niet alleen de kleuren komen aan bod maar ook alle natuurelementen, fauna en flora, en naast hout ook nog andere verschillende materialen, waarvan de meeste ook regelmatig terugkomen zoals marmer en leer. Het verhaal speelt zich af tussen de zee en de bergen, als er geen nevel is dan schijnt de zon overal, er zijn hagedissen, dromedarissen maar ook veel vliegen en muggen, en overal zijn er geheimen.

Het boek gaat over obsessies: liefde, zoeken naar een verloren iets of iemand, maar ook oorlog omwille van godsdienst. Maar uiteraard gaat het boek ook over het vertellen van verhalen, met in de eerste plaats Brahim die Samir als kind verhalen vertelt die in Samirs zoektocht later heel belangrijk blijken te zijn. Ieder mens heeft zijn eigen verhaal, maar niet iedereen is een open boek. Vaak zijn er verborgen hoofdstukken, andere perspectieven, die om een of andere reden geheim blijven. De zoektocht naar waarheid is dan ook een groot thema in dit boek, met als grote vraag of die werkelijke waarheid ooit wel gevonden kan worden.

Recensie "We Bought A Zoo" - Benjamin Mee

* *
Vergeet de film met Matt Damon en al zeker met Scarlett Johansson als je dit boek wil lezen. Haar personage Kelly komt wel voor in het boek "We Bought A Zoo" van Benjamin Mee, maar alle romantiek is verzonnen voor de film. Ook de twee kinderen komen nauwelijks aan bod, en het personage van Elle Fanning is ook compleet nieuw. Benjamin heeft wel een uitgebreidere familie, met een paar extra broers en een zus, en hun moeder doet ook nog mee. Deze filmeditie is dus een beetje misleidend.

Het waargebeurde verhaal over een familie die een dierentuin koopt, leest meer als een aflevering van "Andermans Zaken" met Kamal Kharmach, maar spijtig genoeg met een minder kwalitatief scenario. Benjamin Mee houdt ervan om te vertellen, maar springt regelmatig van de hak op de tak. Hij rijgt de anekdotes aan elkaar maar springt doorheen de tijd. Het ontbreekt ook wat aan motivatie voor het hele idee, alsof het gewoon een gek idee van de zus was waar heel de familie spontaan in mee ging.

Benjamin Mee schrijft ook wat chaotisch. Hij gebruikt constant tangconstructies in zijn zinnen. Na de laatste komma in een zin, toen ik eindelijk de clou ervan ontdekte, moest ik regelmatig terugkeren naar het allereerste stukje van de zin, om me eraan te herinneren waar hij het eigenlijk over had. Hij had het middelste stuk, met extra informatie, beter aan het einde van zijn zinnen gezet, of er gewoon een tweede zin van gemaakt.

Als hij over de dierentuin vertelt, is het vaak moeilijk om zijn gedachtegang te volgen. Maar eens hij het over zijn vrouw Katherine heeft, verandert de toon maar ook de stijl van zijn vertelling. Je merkt meteen dat hier zijn hart zit. Het is beter gestructureerd, de zinnen zijn duidelijker, en je kunt je er veel beter in inleven. In de film is Katherine al gestorven, en neemt Matt Damon de kinderen mee naar een nieuw begin, een nieuw leven. In werkelijkheid was Katherine nog aanwezig in de dierentuin, tot ze ziek werd. Dit zijn de mooiste delen van het boek, en als hij daarna zich opnieuw op de dierentuin focust en terugvalt in de eerste schrijfstijl, zie je dat wel makkelijker door de vingers.

"We Bought A Zoo" is een boeiend boek waarbij je je regelmatig afvraagt hoe die mensen het volgehouden hebben, hoe het hen gelukt is, waar ze niet alleen al het geld om alles te bekostigen gehaald hebben, maar ook alle energie om er na elke tegenslag toch voor te blijven gaan. Maar echt inspirerend kan ik het boek niet noemen. Daar slaagt de film toch beter in. Het was vooral teleurstellend om te ontdekken dat film-Benjamins filosofie van in je leven slechts twintig seconden pure lef nodig te hebben, een puur Hollywoodfabricaat was. Maar het was wel grappig om te lezen dat ze inderdaad van Stella Artois houden.

Boeken verslonden in november

 

"Tot Stof Vergaan" van Tami Hoag is niet de psychologische thriller zoals op de cover staat vermeld, maar eerder een intrigerende politie-detective, aangenaam om te lezen maar niet echt diepgaand, met spijtig genoeg heel veel typefouten in mijn editie.

"The Time Machine" van H.G. Wells was een interessant klassiek tussendoortje dat me aangenaam verraste met de hoeveelheid details in beschrijvingen van omgevingen, voorwerpen en personen, tal van spannende plotwendingen maar misschien met een iets te opvallende morele boodschap.

 

"De Kolibrie" van Sandro Veronesi is een boeiend en fris verhaal over het échte leven, een puzzel verspreid doorheen de decennia die je zelf aan elkaar moet lijmen (benieuwd hoe je het verhaal ervaart als je alle hoofdstukken chronologisch zou lezen), gebruik makend van verschillende vertelmanieren zoals brieven, telefoongesprekken, e-mails en tekstberichten, over relaties tussen mensen en over schuldgevoelens.

 

"De Bromance Boekenclub" van Lyssa Kay Adams heeft netjes opgebouwde hoofdstukken maar inhoudelijk levert het niet wat het concept belooft. Een standaard liefdesroman met nauwelijks humor maar vol mannen als lustobjecten.

Review "De Bromance Boekenclub" - Lyssa Kay Adams

* * * *
"De Bromance Boekenclub" van Lyssa Kay Adams start anders dan verwacht. Geen groep klungelige vrienden die besluiten samen te komen en te proberen vrouwen te versieren door tips te verzamelen uit liefdesromans. Nee, de boekenclub bestaat al lang en heeft tal van leden. Hoofdpersonage Gavin Scott komt er toevallig bij uit dankzij collega's uit de sportwereld (zelf is hij professioneel honkbalspeler) wanneer hij ruzie met zijn vrouw heeft en ze over scheiden praat.

Gavin en Thea zijn echter niet zo'n sympathieke personages en eigenlijk zei ik na een aantal hoofdstukken al, oké, ga dan maar uit elkaar, dat lijkt het beste voor iedereen. Gelukkig geraakte ik na verloop van tijd aan hen gehecht. Maar toch kunnen ze nog serieus overdrijven.

De hoofdstukken zijn netjes opgebouwd en wisselen van perspectief zoals het hoort. Ook al start een hoofdstuk vanuit het standpunt van Gavin of Thea, als de andere partij aan bod komt, wordt dit afgescheiden van de rest door een witregel. Dit is iets waar in veel boeken geen aandacht aan wordt besteed, en spreekt hier in het voordeel van de auteur. Af en toe komt er dan nog een hoofdstuk uit de liefdesroman die de boekenclub Gavin laat bestuderen. Op zich niets mis mee, maar de gebeurtenissen in die roman sluiten toch iets te nauw aan bij wat er zich tussen Gavin en Thea afspeelt. Het is een te opvallende kopie die te gefabriceerd en te gemakkelijk overkomt.

Daarnaast is het boek minder grappig dan ik had verwacht. Er komt nauwelijks humor aan bod. Ofwel is het mijn soort humor niet, en erger ik me gewoon aan wat andere mensen misschien wel grappig vinden. Het concept had een geweldige romantische komedie kunnen zijn. Nu draait het alleen om de romantiek. "De Bromance Boekenclub" is gewoon zelf een liefdesroman die de nadruk legt op knappe maar domme mannen, fysieke aantrekkingskracht, lust en sex. De liefde zelf? Na de laatste bladzijde weet ik nog steeds niet waar de liefde tussen Gavin en Thea op gebaseerd is. Ze zijn toevallig samen gekomen, zijn door een onverwachte zwangerschap samen gebleven, hebben gewoontes ontwikkeld en zullen nu verder bij elkaar blijven vooral omdat ze niet naar mekaar kunnen kijken zonder de kleren van elkaars lijf te scheuren. Ik geef ze nog een jaar en dan zal er wel een nieuwe ruzie ontstaan.

Maar dat is puur inhoudelijk. Het boek zelf is vlot geschreven - ik las het op een week uit, van 21 t.e.m. 28 november -  goed gestructureerd, maar blijft meer op vrouwen gericht. Mannen zoals ik vereenzelvigen zich niet met de gespierde dommekrachten die toevallig geleerd hebben boeken te lezen maar het vooral nog steeds van hun lichaam moeten hebben.

Spelbespreking "A Plague Tale: Innocence"

* * * *
Mijn naam is Amicia de Rune, dochter van de heer Robert de Rune en zijn vrouw Beatrice. Ik leef in Frankrijk anno 1348, en de Zwarte Dood teistert het land.

Op een dag valt de Inquisitie ons kasteel binnen, vermoordt mijn ouders, en probeert mijn zieke broertje Hugo gevangen te nemen. Geen idee waarom ze hem willen, maar ik sla op de vlucht op zoek naar een lokale dokter die mijn moeder hielp om een medicijn voor Hugo te vinden. Mijn enige verdediging is mijn katapult en beperkte (al)chemische kennis. Tijdens het spel kan ik stenen verzamelen, maar ook andere materialen om verschillende soorten munitie te ontwikkelen. Af en toe kom ik een werkbank tegen, waar ik mijn uitrusting kan upgraden indien ik genoeg materiaal verzameld heb. Dit is spijtig genoeg niet elke keer het geval.

Ik heb een liefde/haat relatie met dit spel. Het spel is grafisch indrukwekkend,  het verhaal is intrigerend, maar de gameplay is fifty-fifty. De eerste helft van het spel is geweldig. Ik sla op de vlucht voor soldaten, probeer rattennesten te vermijden, sluip mijn weg naar veiligheid. In normale omstandigheden is het spel bijna fotorealistisch. Om het op mijn laptop gedraaid te krijgen, moest ik echter de grafische instellingen serieus verlagen. Meestal geeft dat een verschrikkelijk beeld op, maar in dit geval krijgt het beeld een mooie, schilderij-achtige filter wat past bij de middeleeuwse setting.

Tegen het einde aan verandert het spel echter in een pure shooter. Je moet hordes vijanden verschalken, die elk met een ander type munitie moeten aangevallen worden, ofwel moet je de ratten op hen los laten. In de loop van het spel ontdek je immers waarom die kerels achter Hugo aanzitten: hij heeft iets speciaals in zijn bloed waardoor hij de ratten kan controleren. Denk aan de Imperiusvloek in Harry Potter. De Grand Inquisitor wil die kracht voor zichzelf, tapt Hugo's bloed af en injecteert zichzelf, wat eindigt in een finale tussen twee rattenlegers, waartussen jij met je katapult nog moet manoeuvreren.

Het spel is ongenadig. Één verkeerde stap en je wordt geraakt door een pijl of een speer, of de ratten krijgen je te pakken. Iets te traag, en het zwaard van een vijand hakt je in mootjes. Ik ben de tel kwijtgeraakt hoe vaak ik gestorven ben. Een normale speeltijd zit rond de 13 uur, vind ik online. Ik speelde het spel van 14 t.e.m. 25 november en deed er in totaal 19 uur over, mede doordat ik zoveel scènes opnieuw moest spelen. Het spel is op dat vlak heel frustrerend. Voor een paar gevechten moest ik een walkthrough raadplegen om de juiste strategie te weten. Daarna is het nog steeds aan jezelf om het tot een goed einde te brengen, en dan komt het nog steeds aan op vingervlugheid.

Halverwege krijg je een fijn stuk waarbij je even de controle over Hugo krijgt en je moet ontsnappen uit een kasteel. Het is even wennen, want nu moet je door allerlei hoekjes en gaatjes kruipen. Als Amicia zou je een andere weg zoeken, want zij is daar immers te groot voor, maar haar weg leidt ertoe dat de bewakers Hugo ontdekken, en dan is het game over.

Dit spel is een film, interactieve fictie ten top, met interessante personages, ook de extra's, hoewel de slechteriken me iets te fel gebaseerd leken op Emperor Palpatine en Darth Vader...