Ik ken de naam Tami Hoag al heel lang, maar heb nog nooit iets van haar gelezen. "Tot Stof Vergaan" (in het origineel "Ashes to Ashes") is best oké als politieverhaal. Om het echt een psychologische thriller te noemen zoals op de cover staat, vind ik toch wat overdreven. Ik heb dit boek gelezen van 27 oktober tot en met 11 november.
Het boek begint een beetje zoals de wekelijkse raadsels bij de Crimibaas, een online detectivespel van de makers van de Crimibox. Minneapolis wordt opgeschrikt door een seriemoordenaar, de Cremator. Het vertelperspectief volgt een aantal personages van dichtbij. Ze wisselen elkaar meestal af met de hoofdstukken, maar ook in hetzelfde hoofdstuk wordt er soms gewisseld, en spijtig genoeg is de consequentie soms ver zoek doordat het vertelperspectief ook regelmatig binnen hetzelfde deel verspringt.
Het verhaal van de Cremator zelf lezen we in tegenwoordige tijd, een taaltrucje dat Dean Koontz ook regelmatig toepast. De andere personages zitten in de verleden tijd. De twee hoofdpersonages zijn Kate Conlan, een maatschappelijk werkster bij slachtofferhulp, en FBI-agent John Quinn. Zij hebben natuurlijk een verleden samen. Ze nemen het op tegen de plaatselijke politici, die uiteraard liever een ander spelletje met de media spelen, en de rijke vader van het laatste slachtoffer.
Kate doet me wat denken aan het personage Erica Reed in het computerspel "Cognition", en niet alleen omwille van haar rode haren. Een politiedetective noemt haar zelfs Red. Haar taalgebruik lijkt heel fel op dit personage. John Quinn is iemand die Mel Gibson misschien kon spelen vroeger. Af en toe lees je ook stukken vertelt vanuit het perspectief van een paar nevenpersonages. Om eerlijk te zijn vond ik politiedetective Liska het tofste personage, omwille van haar speciaal gevoel voor humor.
Ik weet dat het boek een vervolg heeft, "Dust to Dust" (de Nederlandse titel ken ik niet), en tijdens de eerste helft van dit boek stond ik niet meteen te springen om dat ook te lezen en was ik van plan om het maar drie sterren te geven, mede doordat er ook regelmatig typefouten in de tekst staan, maar het verhaal heeft me toch overtuigd om er vier sterren van te maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten