* * * * *
"Het Huis van de Slaap" van Jonathan Coe vond ik veel minder dan "De Verschrikkelijke Eenzaamheid van Maxwell Sim", maar gelukkig is "Nummer 11" weer stukken beter.
Het boek begint met Rachel, die door haar broer voor de gek gehouden wordt in het eerste hoofdstuk. In het volgende hoofdstuk blijft ze bij haar grootouders slapen samen met haar vriendinnetje Alison wanneer hun moeders op vakantie zijn. Het hoofdstuk daarna stappen we over naar Alison en haar moeder Val, een one-hit-wonder die iedereen eigenlijk al vergeten is. Val krijgt een aanbieding om mee te doen aan een soort Expeditie Robinson en hoopt daar haar verloren roem terug te vinden, maar de producers knippen en plakken de show zodat ze er verschrikkelijk uitkomt.
Het lijkt dus dat we telkens een personage opschuiven in het boek. Opeens komt Coe echter met nieuwe personages opdraven, en pas na een paar bladzijden ontdekken we de link, en dan nog wel met Rachel, die op dat moment met haar hogere studies bezig is. Het volgende hoofdstuk zijn we nog verder verwijderd van deze terugkerende personages, totdat de vriendin van Alison opeens uit het niets verschijnt. Dit is allemaal heel knap gedaan.
Het nummer 11 komt in verschillende vormen terug: een huisnummer, een buslijn, het nummer van een opslagplaats, een tafeltje in een zaal ... Het is spannend om bij elk nieuw verhaal proberen te ontdekken waar het nummer zal opduiken. De verhalen op zich zijn ook boeiend, interessant, licht politiek geladen maar niet afstotend.
In het laatste hoofdstuk komt iedereen samen. Rachel staat hier weer centraal. Coe komt met een speciaal einde opdraven, waarvan we niet weten wat echt is en wat niet. Het krijgt een bovennatuurlijk kantje dat een beetje haaks staat op de rest van het boek. Maar het blijft magistraal geschreven en ik raad het iedereen aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten