* * * *Mijn naam is Amicia de Rune, dochter van de heer Robert de Rune en zijn vrouw Beatrice. Ik leef in Frankrijk anno 1348, en de Zwarte Dood teistert het land.
Op een dag valt de Inquisitie ons kasteel binnen, vermoordt mijn ouders, en probeert mijn zieke broertje Hugo gevangen te nemen. Geen idee waarom ze hem willen, maar ik sla op de vlucht op zoek naar een lokale dokter die mijn moeder hielp om een medicijn voor Hugo te vinden. Mijn enige verdediging is mijn katapult en beperkte (al)chemische kennis. Tijdens het spel kan ik stenen verzamelen, maar ook andere materialen om verschillende soorten munitie te ontwikkelen. Af en toe kom ik een werkbank tegen, waar ik mijn uitrusting kan upgraden indien ik genoeg materiaal verzameld heb. Dit is spijtig genoeg niet elke keer het geval.
Ik heb een liefde/haat relatie met dit spel. Het spel is grafisch indrukwekkend, het verhaal is intrigerend, maar de gameplay is fifty-fifty. De eerste helft van het spel is geweldig. Ik sla op de vlucht voor soldaten, probeer rattennesten te vermijden, sluip mijn weg naar veiligheid. In normale omstandigheden is het spel bijna fotorealistisch. Om het op mijn laptop gedraaid te krijgen, moest ik echter de grafische instellingen serieus verlagen. Meestal geeft dat een verschrikkelijk beeld op, maar in dit geval krijgt het beeld een mooie, schilderij-achtige filter wat past bij de middeleeuwse setting.
Tegen het einde aan verandert het spel echter in een pure shooter. Je moet hordes vijanden verschalken, die elk met een ander type munitie moeten aangevallen worden, ofwel moet je de ratten op hen los laten. In de loop van het spel ontdek je immers waarom die kerels achter Hugo aanzitten: hij heeft iets speciaals in zijn bloed waardoor hij de ratten kan controleren. Denk aan de Imperiusvloek in Harry Potter. De Grand Inquisitor wil die kracht voor zichzelf, tapt Hugo's bloed af en injecteert zichzelf, wat eindigt in een finale tussen twee rattenlegers, waartussen jij met je katapult nog moet manoeuvreren.
Het spel is ongenadig. Één verkeerde stap en je wordt geraakt door een pijl of een speer, of de ratten krijgen je te pakken. Iets te traag, en het zwaard van een vijand hakt je in mootjes. Ik ben de tel kwijtgeraakt hoe vaak ik gestorven ben. Een normale speeltijd zit rond de 13 uur, vind ik online. Ik speelde het spel van 14 t.e.m. 25 november en deed er in totaal 19 uur over, mede doordat ik zoveel scènes opnieuw moest spelen. Het spel is op dat vlak heel frustrerend. Voor een paar gevechten moest ik een walkthrough raadplegen om de juiste strategie te weten. Daarna is het nog steeds aan jezelf om het tot een goed einde te brengen, en dan komt het nog steeds aan op vingervlugheid.
Halverwege krijg je een fijn stuk waarbij je even de controle over Hugo krijgt en je moet ontsnappen uit een kasteel. Het is even wennen, want nu moet je door allerlei hoekjes en gaatjes kruipen. Als Amicia zou je een andere weg zoeken, want zij is daar immers te groot voor, maar haar weg leidt ertoe dat de bewakers Hugo ontdekken, en dan is het game over.
Dit spel is een film, interactieve fictie ten top, met interessante personages, ook de extra's, hoewel de slechteriken me iets te fel gebaseerd leken op Emperor Palpatine en Darth Vader...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten